Het is gebeurd.

Ik heb de lengte van Japan gelift.

Precies 50 liftjes verspreid over een ruime 3500 kilometer, 18 actieve liftdagen, 5 weken in totaal verstreken sinds ik mijn eerste rit kreeg vanaf Soya Misaki.

Vanuit Matsuyama nam ik zoals inmiddels gewoonlijk een trein naar het volgende dorp. Van daar begon ik ineens liftjes tekrijgen van vrouwen. Die dag zou ik nog liftjes krijgen van2 andere vrouwen, allemaal keurig netjes in zakelijke outfits, op weg van of naar het werk. De eerste lift nam me naar Ozu, eindpunt van de snelweg, vanwaar ik een lokale route zou moeten nemen om op kaap Sada te eindigen (niet te verwarren met Sata). Deze kaap is de langste van Japan en strekt zijn 50 kilometer lange arm uit naar Kyushu. De goedkoopste optie, natuurlijk. Bij Ozu werd ik er eigenlijk midden op de verhoogde snelweg uitgezet.Offramp afgelopen en kwam er al snel achter dat deze route nagenoeg verlaten was. Het op een lopen gezet. Het was uiteindelijk dik een uur lopen voor ik op een weg kwam door een stad. Waanzinnig landschap. Kasteel, rivier, bergen... Het is waanzinnig hoe het landschap van Japan feitelijk overal hetzelfde is, maar in verschillende combinaties waardoor het elke keer weer indrukwekkend is. Eenmaal langs die weg kreeg ik na 5 minuten een lift van een vrouw die haar Engels wilde oefenen. Zij bracht me naarkustplaats Yawatahama, maar een boot van daar was iets te duur voor mijn smaak en er was nog genoeg tijd om kaap Sada zelf af te liften. Bij een busstop gaan staan, en wederom, na 5 minuten een lift van een vissersman. Hij reed me de kaap af. Waanzinnig landschap. Onbeschrijfelijk. Niet te filmen, niet te fotograferen. Misschien maar beter ook.

De man betaalde mijn kaartje, zoals gewoonlijk, en zo bevond ik me op de boot, van Misaki, naar Saganoseki, Kyushu. Eenmaal aan de overkant bleek er niks te zijn. Helemaal niks. Een busstop, maar ik weerstond de verleiding. Het was al half 5. Toch nog maar geprobeerd. En ja hoor, wederom na 5 minuten, een vrouw. Sprak goed Engels, had ik Canada gewoond. Reed me Oita in. Een werkelijk gat van een stad. En ik zou er uiteindelijk twee dagen moeten doorbrengen. Wederom bar slecht weer. Twee dagen in een internetcafe. Toen ik de kans kreeg, meteen gegrepen. Zo stond ik weer langs de kant van de weg. Drie ritjes zouden me naar Miyazaki brengen. Wederom supermakkelijk. Het liften is echt makkelijker geworden. Waarschijnlijk omdat ik nu precies door heb waar ik moet gaan staan om op te vallen, en op het de chauffeurs makkelijk te maken. Zodat ze eigenlijk niet om me heen kunnen. Ze moeten zich schuldig voelen, als ze je laten staan. Gemeen, maar wel de beste taktiek. Vooral bij Japanners. De rit naar Miyazaki zelf werd uiteindelijk verzorgd door een vrouw waar ik er eenmaal in Miyazaki van achterkwam dat ze daar helemaal niet naar op weg was. Ze reed doodleuk weer helemaal terug naar de plek waar ze me had opgepikt, een dik uur rijden. Maar goed, ze had weer gratis haar Engels kunnen oefenen, daar was het haar wellicht allemaal om te doen.

Vanochtend was dan eindelijk de dag dat ik in ieder geval vastbesloten was om het af te maken, kosten wat het kost. Het bleek nog een flinke strijd te zijn. In tegenstelling tot Soya Misaki in het noorden is Sata Misaki geen plek waar mensen langskomen. Het ligt geisoleerd, je moet er echt heen willen. En niet veel Japanners wilden dat vandaag. Maar goed, vanuit Miyazaki wederom een trein genomen en bij het volgende dorpje stond ik langs de weg. Na 10 minuten werd ik meegenomen door een truck, die me eigenlijk niet echt ver bracht, maar ach. Eenmaal daar kreeg ik wel een goede lift van een man die een dagje vrij had en het niet erg vond om een eindje te gaan rijden. Zo bevond ik me in de middag in Kanoya, 80 kilometer ten noorden van de kaap. Eenmaal daar kwam ik er dus achter dat naar de kaap komen moeilijk zou zijn aangezien er slechts weinig verkeer die richting op ging. Toch een lift gekregen, 30 kilometer zuidwaarts, van een jongen die op weg was naar zijn werk en me eigenlijk meenam uit medelijden, want hij was voor de rest totaal niet in me geintresseerd. Hij zette me eruit in een dorp NOG verder afgelegen van de bewoonde wereld. Maar ook daar zat het me weer flink mee. Ik werd opgepikt door 3 dames, op weg naar het werk. Ze hadden lunchpauze. Ik moest mee, naar de werkplek. Eigenlijk had ik hier totaal geen tijd voor, maar ja, weigeren doe je niet als mensen zo enthousiast zijn. Uiteindelijk was dit hetgeen wat ervoor heeft gezorgd dat ik vandaag nog op Kaap Sata stond. Want op die werkplek ontmoette ik weer een klant die op weg was naar Sata, het dorp, nog steeds zo`n 20 kilometer van de kaap, maar wel een eind op weg. Hij en zijn vrouwelijke collega (die zich introduceerde met `Ayumichan desu. Dokushin desu`, oftewel: `ik ben Ayumi. Single.`) brachten me naar het gemeentehuis van Sata. Eenmaal daar werd ik ook daar mee naar binnengenomen. Die mensen daar moesten hard lachen. Sata Misaki? Niemand ging daarheen. Ik moest het opgeven, het zou onmogelijk zijn daar een lift naartoe te krijgen. Maar ik vertelde dat ik kostte was het kost daar wilde komen. Ze zeiden dat ik dan bereid zou moeten zijn de laatste 20 kilometer te lopen. Ik liet me niet kennen. Vol trots en goede hoop ging ik langs de kant van de weg staan. 1 auto per 5 minuten. Ze hadden dus niet overdreven. Maar ik was al te ver gekomen om het nu op te geven. Ik zou het zijn gaan lopen.

Ik zat al te bedenken waar ik mijn tent zou gaan opzetten toen er ineens een personenauto aankwam met een vrouw erin. Ze stopte. `Naar de kaap? Ik heb een dagje vrij`. Ze liet haar hand zien, in het verband. Nou, ja, geen nee gezegd natuurlijk. Dus helemaal blij de auto in. Uiteindelijk bleek het de vrouw te zijn van een man die in het gemeentehuis werkte en mijn verhaal had aangehoord. Die Japanners doen ook alles voor je. Ze reed me naar de kaap. Er was niemand. Er waren geen auto`s. Wel waren er fietsers. Sata Misaki is startpunt voor veel mensen met goede hoop, maar die onderweg waarschijnlijk ergens afhaken. Er staat ook doodleuk aan het begin van de kaap een bordje met `Soya Misaki. 2600km`. Niet echt aanmoedigend. Ze reed naar de parkeerplaats van het park aan het puntje van het Japanse vasteland. `Ik wacht hier op je, neem de tijd`. Ik kocht een kaartje en liep door een tunnel. Langs een tempel. Trappen omhoog. Na zo`n 10 minuten wandelen hield het pad op. Er stond een bordje. `Meest zuidelijke punt van Japan`. Dat was het dan. Daar heb ik 3500 kilometer voor gelift. Voor dat bordje. Ik ben met dat bordje op de foto gegaan. Ik heb het bordje aangeraakt. Bewonderd. Ik keek uit over de zee. De zon brak even door het wolkendek heen. Ik had Sata Misaki bereikt. Dit was het dan.

Er restte me weinig meer dan voor het eerst sinds de reis... noordwaarts te gaan. Ik liep terug naar de vrouw. Ze lachte. `Mooi he?`. Ik maakte een typisch Japans `uhn` geluidje, wat ik waarschijnlijk nooit meer afleer. En we reden terug. Bij het gemeentehuis aanbeland was het al half 5, en het leek er even op dat ik alsnog op zoek zou moeten gaan naar een plek om mijn tent op te zetten. Toen kwam er een andere man. `Waar ga je nu heen?`. Ik wilde naar Kagoshima. `Er is een boot van een dorpje verderop. En dan is er een bus. Kom, ik breng je`. En daar zat ik weer, terug naar waar ik vandaan gekomen was. Voor het eerst sinds de reis reed ik over dezelfde weg als waarmee ik gekomen was. Hij reed me naar de ferry terminal. Ik kocht een kaartje. Het werd donker.

Aan de overkant nam ik de bus. Tot Kagoshima. Ik zit nu in een goedkoop hostelletje, eigenlijk een beetje verdwaast. Ik heb ineens geen doel meer. Ik ben nu `vrij`, niet meer gebonden aan de weg. Maar ik moet nog een paar honderd kilometer om in Fukuoka te komen, voor de boot naar Korea. Misschien lift ik het wel. Misschien niet. Ik weet het nu even niet. Ik ga zometeen in bed bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is. In mijn hoofd zijn de afgelopen 5 weken slechts een moment. Als ik thuis ben en de video zie van mezelf, krijg ik waarschijnlijk meer besef van de enorme afstand die ik heb afgelegd. De mensen die ik heb ontmoet.

Ik heb de lengte van Japan gelift!