Na een flinke donatie van mijn ouders kant (waarvoor nogmaals mijn grote dank) en het emotionele afscheid van deze bevond ik mij dan ineens plotsklaps op weg naar Seoul. Heel vaag, want het voelde alsof ik met de trein naar Amsterdam ging. Het begint te wennen, denk ik. En dat vind ik eigenlijk maar goed ook, want dat zenuwachtige gedoe wat je met je mee draagt is soms een nog zwaardere last dan je rugzak (die deze editie 12 kilo telt + nog wat handbagage), vooral als deze eenmaal omslaat in onzekerheid.

Maar goed, na een praatje met een al wat oudere Nederlander die terug op weg was naar zijn eigen thuis (Nieuw Zeeland) over wat geschiedkundige kwesties, liep ik het vliegtuig in en ontdekte ik tot mijn genoegen dat ik bij de exit zat (= extra beenruimte van 2 meter). De Koreaan die naast mij zat koos snel een andere stoel omdat hij ook snel door kreeg dat het vliegtuig zich toch niet helemaal zou gaan vullen. Om nu te zeggen dat dit de pijn verzacht van het 10 uur lang in een kist te moeten zitten, nee, niet echt. Maar het gaat om het idee. Het eten was heel lekker, ook al weet ik niet echt wat het was. Ze spraken niet echt helder Engels (met de gebruikelijke verwisseling van 'l' en 'r'), dus toen ik iets met 'Korean' hoorde dacht ik 'doemijdiema'. Grappig ook weer het feit dat ze er van uitgaan dat je het niet pittig wilt: het pittige element kon je zelf nog toevoegen door het uit een tube te persen en er zelf doorheen te roeren (iets wat, zo is mijn wijs gemaakt, typisch Koreaans is omdat ze denken dat buitenlanders standaard niet van pittig houden). Dat onder Chatmonchy's 'Hitori Dake (helemaal alleen)' opkauwen was natuurlijk wel eventjes het hoogtepunt van de dag.

Na in 10 uur elke houding te hebben uitgeprobeerd die in mijn geval mogelijk was, maakten we een zachte landing op Incheon Airport. Ik liep zonder moeite langs de douane. Baggage claimen was wat lastiger, want ze hielden de taal Engels expres voor mij verborgen, op die display. Maar gelukkig kunt ik Japans (een beetje...), dus ik ontcijferde al snel wat tekens naar iets wat klonk als 'amusuterudamu'. Kon niet missen. De Won kwamen zonder moeite uit de pinautomaat, dus dat veel mee. Nog een uurtje rondgezworven over dat vliegveld op zoek naar mensen die me wat meer helderheid konden verschaffen over de volgende bestemming en de vage visumregeling aldaar, begaf ik me naar treinstation. Natuurlijk snapte ik er helemaal niets van, want ook deze stad is in de race voor meest complexe metronetwerk van het lokale sterrenstelsel. Meteen stond er iemand naast me, wees met een aanwijsstok (die daar serieus tussen de ticketautomaten aan de muur hing) naar mijn bestemming, greep het geld bijna uit mijn handen, wisselde het handig in voor kleingeld en zo kwam ik aan mijn ticket. Ik ging met licht de trein in (waar ik overigens ook kreten als 'gomen nasai'en 'arigato gozaimasu' om mijn oren geslingerd kreeg, waar ik dus heel blij mee was omdat het me een idee gaf van waar ik me uberhaupt bevond daar onder de grond) , en kwam er bij donker uit - overal neon. Hostel was zo gevonden, en een pc ook.

Ik ga me nu even ontgaren (douchen) en dan nog een rondje maken (fooood).