En zo gaat dat dan. Je leeft de hele tijd naar iets toe, naar het reizen door Zuid-Oost Azie, naar het liften van de lengte van Japan - en telkens denk je, dat als je deze episodes concludeert, dat je dan iets hebt bereikt. In de mooie editie van 'Het Zijn en het Niet' van Sartre heb ik over het merkwaardige fenomeen gelezen wat hij daar 'standbeelddenken' noemt. Het is de modus van denken waarbij je een bundeltje denkbeeldige attributen als zijnde ideaal neemt, en hier dan naar toe gaat leven. Maar de illusie is dan, dat je doet alsof 'het leven' af zou zijn zodra je deze staat bereikt. Maar zo is 't niet. Want een mens is niet enkel zichzelf, hij is ook nog vele anderen. Als je een leven eenmaal hebt geleefd, reincarneer je. En dan moet je 't opnieuw doen. En het houdt nooit op, tot de dag dat je er door ingreep van buitenaf van wordt verlost.

Wat ik hiermee wil zeggen? Dat vragen jullie je denk ik weleens vaker af van mijn schrijfsels. Ik doel erop dat je nooit met jezelf klaar lijkt te zijn. Je gaat toch weer op zoek naar nieuwe grenzen. Nou, ik dan. Ik heb 't wel weer geprobeerd, hoor. Echt waar. Ik heb mijn baantje weer, en mijn studie die verloopt ook goed, en in principe heb ik niks te klagen en is alles helemaal normaal. Maar dat is wat er niet klopt. Die vorm van gelukkig zijn (ik noem 't liever 'content zijn') die is vreselijk irritant. Misschien ligt het ook een beetje aan het Nederlander zijn. Ik probeer 't wel, hoor. Net als alle Nederlanders zijn. Echt waar. Als ze bij mij op het werk klagen over het weer, klaag ik mee. En dan ben ik van binnen best jaloers. Zij hebben namelijk iets om over te klagen. Iets wat kennelijk voor hun moeilijk is om mee te leven, of zoiets. En wat heb ik nu? Waar mag ik nu over klagen? Waar is mijn lijden nou? Ik ben die ergens verloren, onderweg. Mijn lijden ligt misschien ergens tussen Vietnam en China in, zo'n beetje daar ergens. Als 't zo hard regent en dondert dat hele dorpen onder water staan, en als je dat dan zo ziet, dan ineens KUN je niet eens meer klagen over het weer in Nederland. Maar goed, waar 't op neer komt: het is hier saai. En ik voel me niet gemotiveerd, er iets aan te doen. Althans, niet in Nederland!

Daarom ga ik maar voor de verandering eens wat lopen-op-water achtige dingen doen, want ik ben immers de Jezus look-a-like, en daar horen bepaalde taken bij.

Mijn Japans is, zoals ze in mijn eerste (virtuele) leven op de Japanse chat zeggen, van 'jouzu' naar 'umai' naar 'kanpeki' gegaan. Compleet. Probleem is alleen, het is een lege huls. Ik heb nu in exact een jaar 2000 karakters geleerd, en ben net zo geletterd als de gemiddelde Japanner die aan de universiteit begint. Maar newsflesh: ook al probeer ik nog zo hard, ik woon aan het einde van de dag in Nederland. Er wonen een dozijn of wat Japanners in Amstelveen, maar voor de rest is er geen Japanner te bekennen. Mijn Japans is daarom een Japans zonder ziel. Met Engels is dat toch anders. Als ik Engels praat, voel ik mij Amerikaan. Ik voel me goed. Die Amerikaanse nonchalance, die arrogantie, dat zelfverzekerde en krachtige, dat bevalt me zeer zeker. Dat komt natuurlijk omdat wij hier de 53e staat van de VS zijn. Je eet bij Burger King, je kijkt CSI, juigt voor Obama, Jogt in het park. Je bent bezield door het Amerikaanse.

Maar als je Japans spreekt, dan voel je compleet andere dingen; je voelt ondergeschiktheid, respect, kalmte, precisie, correctheid, rust; je voelt je Japanner. Maar ik praat helemaal geen Japans. Ja, ik chat 't. En ik lees 't. Ik luister naar de radio, kijk naar de tv. Maar specifiek Japans-culturele ditjes en datjes, die ontbreken. Ik slaap nu wel op de grond, en eet wel met stokjes, maar de hele tijd dat Nederlandse in-your-face, dat dwarsboomt. Omdat onze cultuur, en de Amerikaanse, nu eenmaal compleet anders is. Daarom is het opnieuw tijd voor een nieuwe injectie japansheid.

Na weer eventjes de nummertjes te hebben gedaan (die dure yen is verschrikkelijk; hij staat nu op 1 op 110, dat was mijn eerste keer in 2007 dus nog 1 op 180), en na wat passen en meten met het tijdsschema (ben nog steeds gebonden aan vaste tentamendata vanuit de universiteit), is er dan een nieuw plan uitgerolt: 6 oktober vlieg ik, 3 januari ben ik weer terug. Met de KLM, rechtstreeks. Ik kon ook voor 200 of wat euro minder, vanaf Dusseldorf, met Turkish Air, via Istanboel, en reistijd van 26 uur. Juist ja, ik denk hetzelfde. Na wat dagen in Tokyo, zal ik waarschijnlijk op bezoek gaan bij mijn goede vrienden in Mito. Daarna zal ik, wederom per duim natuurlijk, afreizen naar Shikoku, het zuidelijke eiland. Op de snelheid van vorig jaar zal 't misschien een week duren. Kan ik ook leuk weer naar de Nederlandse camping, want die Japanse versie van de pannekoek beviel me wel.

Eenmaal op Shikoku ga ik doen waar ik vorig jaar zo onder de indruk van was, toen ik de 'henro' (pelgrims) daar zag. Gekleed in wit gewaad, hoedje en wandelstok, lopen deze mensen een rondje om het eiland heen, en bezoeken daarbij 88 tempels. Dit is een boeddhistische bedevaart, cirkelend rond de figuur Kobo Daishi, die je gerust als heilige mag beschouwen. Elk jaar trekt deze tocht honderdduizenden Japanners, waarvan de meesten de tocht per bus of auto afleggen, vaak in groepen. Maar er zijn er ook een handjevol, die nog ouderwets de bedevaart maken zoals hij oorspronkelijk was bedoelt: lopend. De volle 1500 kilometer. Dit neemt ongeveer 2 maanden in beslag.

Ik koop zo'n wit gewaad, stok, hoedje, schaf een boekje aan waarmee je bij elke tempel een stempel kunt laten zetten, en ga het op een lopen zetten. Ik had al gezegd dat ik de lengte van Japan nog eens wil lopen: beschouw dit de proloog. Net als met het liften heb ik geen flauw idee waar ik aan begin. Maar net als met het liften zal ik niet alleen zijn: er zullen andere Japanners zijn. En zo nodig, de geest van Kobo Daishi zelf, waarvan ze zeggen dat hij na die eeuwen nog steeds rondjes op het eiland loopt. Ik neem mijn tentje mee, en bid voor goed geluk bij elke van de 88 tempels. Dit keer zijn er namelijk geen beren en krabben van 1 meter, maar giftige slangen en tyfoons. En velen van die mensen geven het van pure ellende na zoveel dagen op. Ik heb al op het internet gekeken hoeveel andere buitenlanders hier aan begonnen zijn, en de meesten hebben het opgegeven, ergens zo rond een kwart. Ook omdat ze geen Japans spraken, en dus tegen communicatieproblemen opliepen. Net als met liften zullen er de mooie dagen zijn, en de minder mooie dagen, en dan natuurlijk het ultieme gevoel van voltooiing als het cirkeltje dan rond is.

Vermoedelijk zal ik rond december ergens klaar zijn, en dan zal ik waarschijnlijk nog wat rondliften, op bezoek bij vrienden, en natuurlijk moet er ook nog het nodige geshopt worden. Met die dure yen komt een bedevaart lopen eigenlijk wel heel goed uit, want het is geen dure bezigheid, zo in je tentje. Maar zeker ook, dwingt het witte gewaad respect af. Net als in andere landen worden monniken met veel respect behandelt. Veel Japanners willen deze tocht doen, maar velen komen er niet aan toe. Ik ben benieuwd wat er dit keer op me te wachten ligt.

Overigens zal ik ook dit jaar weer alle donaties accepteren. Wederom zullen ze met die dure yen hard nodig zijn. Vorig jaar kwam ik uit op een bedrag van 195,- wat ik uiteindelijk erg nodig heb gehad. Wederom krijgen de mensen die wat voor deze arme monnik over hebben, een kaartje zodra de tocht is voltooid.

Voor de mensen die meer over de pelgrimstocht willen weten, kijk even hier: http://www.rtl.nl/components/reizen/rtltravel/index_video.xml. Klik op Azie -> Japan -> Hotlist: de tempelroute. Kennelijk heeft RTL travel hier eens een item over gemaakt. Leuk om te zien dat er ook een Nederlander de tocht al meerdere malen heeft kunnen doen. Veel kijkplezier!