De griep waarvan ik vermoedde dat die wel weer was overgewaaid kwam begin van de week weer terug, precies toen ik in Lampang zat. Flinke hoofdpijn. Toen ik besloot niet te lang in Lampang te blijven en snel door te reizen naar Chiang Mai, liep ik door een flinke regenbui heen. Nat de bus in waar airco aan staat is suboptimaal voor je gezondheid als die al een klap heeft gekregen, dus flink ziek kwam ik in Chaing Mai aan. Was gelukkig maar anderhalve uur rijden, had niet langer moeten duren. Tuktuk maffia van me afgeslagen, snel internet cafe in. Ik vond het tijd om eventjes een pauze te nemen na 3 weken nonstop elke dag bezig te zijn geweest, dus een wat luxer hotel stond op mijn verlanglijstje. Zoals jullie uit de foto's wellicht al hebben opgemaakt heeft de tent waar ik nu verblijf een zwembad (is nagenoeg privezwembad, want het hotel lijkt bijna verlaten), en de kamer is niet mis met genoeg op tv en eens een fatsoenlijke douche. Avond van de hoofdpijn was Lost in Translation op tv - ook al heb ik die film al 15 keer gezien, het blijft een genot om hem te zien. De hoofdpijn vergat ik weer eventjes met al die beelden van Tokyo, en het gevoel dat ik er in principe zo heen kan gaan maakt het natuurlijk extra fijn. Ik weersta de verleiding nog echter eventjes.

Iedereen eindigt zijn reis in Thailand in Chiang Mai, of deze plaats vormt het middelpunt; men pakt het vliegtuig naar het zuiden waar het stikt van de eilanden met buitengewoon mooie stranden. Het is hier een beetje als Bangkok, maar kleinschaliger, en dus ook leefbaarder. Aardige mensen, wel veel toeristen per vierkante kilometer. Ik zag op tv dat ze van plan zijn om de ASEAN top (soort Aziatische variant van de EU) hier in Chiang Mai te houden in plaats van Bangkok. Volgens de regering omdat het klimaat in Chiang Mai gunstiger is, maar iedereen hier weet dat het te maken heeft met de onrust in de hoofdstad. Voor iemand die van wilde vormen van sport houdt heeft Chiang Mai genoeg te bieden - raften, rock climbing, paragliden, bungee jumpen, etc, etc. Mij kan het allemaal niet boeien. Ook de temple tours met de bezoeken aan de zoveelste tempelcomplexen en de 'hill tribes' zijn mijn ding niet echt. Ik heb in Chiang Mai eigenlijk alleen maar bijgetankt, en heb alle tours gelaten voor wat ze zijn - melkmachines. Voor mij enkel een bezoekje aan de dierentuin, fietsen naar de watervallen en daar de heuvels op klimmen (wat niet moeilijk is, want je volgt gewoon de vlaggetjes die opgehangen zijn voor diegenen die een tour doen - je kunt dus kennelijk ook gewoon je geld in je zakken houden het gewoon zelf doen, zoals zoveel dingen in Thailand die anderen, verbazingwekkend genoeg, in groepsverbandwillen doen, waarbij het enige verschil is dat je onderweg een hele gevaarlijke tijger tegenkomt die je gids moedig met mes van zich afknokt - en niemand die volgens mij in de gaten heeft dat het waarschijnlijk in scene is gezet... Wat me trouwens doet denken aan een opmerkelijk fenomeen welke ik ontdekte in Japan, waarbij mensen liever iets doen wat geld kost, terwijl het gratis ook kan - lange wachtrijen voor het dure observatorium van de Tokyo Tower, terwijl er in de stad 10 gratis observatoria zijn waar niemand komt).

De rest van de tijd heb ik besteed met nietsdoen. 4 uur bij de monkchat gezeten - boeddhistische monikken die hun Engels met je willen oefenen. Zat een jongen, in gewaad, helemaal gek van Europese muziek. Haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en liet me wat van zijn liedjes horen. Het ging van Backstreet Boys naar Linkin Park. In de avonden zit ik in een internetcafe een paar honderd meter verderop, waar een heleboel kinderen zitten te gamen. Toen ze er achter kwamen dat ik Dota speel, veranderde de tent al snel in een ware lanparty. 5 tegen 5, lachen gieren. Ik versta weinig Thais, maar een man in Lopburi vertelde mij dat 'farang' buitenlander betekent. De hele tijd achter mij hoorde ik dus 'farang, farang!' terwijl ik voor de zoveelste keer werd afgemaakt - door jongetjes van tussen de 8 en 13. Veel pret dus, dit wordt de laatste avond. Morgen ga ik weer verder, voel me weer beter. Over twee dagen wil ik in ieder geval in Laos zitten, en het liefst over een paar dagen in Louang Prabang, een plek waar ik erg naar uitkijk omdat ik er veel over heb gehoord. Ik heb besloten toch maar de route met de boot te volgen, en mocht die griep toch weer terugkeren dan kan ik in Louang Prabang bijtanken, omdat ik toch wel van plan ben daar iets langer te zitten. Morgen tijd eerst naar Chiang Rai, dieper de bergen in, wat het hopelijk allemaal iets cooler maakt. Daar rond gaan fietsen - ook daar schijnt een mooie waterval te zijn.

Volgende bericht hopelijk uit Laos!