Het heeft even geduurd, maar ik zit op het huidige moment aan de grens met Laos. Chiang Khong heet het hier, een klein gehucht langs de Mekong rivier. Mijn kamer heeft dan ook uitzicht over rivier, en aan de overkant ligt het grensdorpje Huay Xai. Een boot zal me morgen naar de overkant brengen waar ik na wat grensformaliteiten me in Laos zal bevinden. De lokale bus die me van Chiang Rai naar hier bracht was ook weer een ervaring op zich. Vol hier is iets anders dan vol in Nederland; mensen hingen uit de deuren en telkens als ik dacht dat de bus nu echt wel vol zou zijn kwam er toch nog iemand bij. De buschauffeur slingerde van weghelft naar weghelft om maar de vele gaten in het slechte wegdek te kunnen ontwijken. Thailand kent enkele zeer goede wegen waar je prima overheen kunt tuffen (vooral ook omdat iedereen in Thailand aan carpoolen doet... of eerder scooterpoolen), maar de provinciale wegen zijn dramatisch. Maar goed, het zijn geen grootgeldverdieners hier dus klagen kun je nauwelijks.

Chiang Rai was een goede stad om een week door te brengen. Het was niet mijn plan, maar het was nodig omdat ik moest wachten voor een plekje in de Gibbon Experience, een uitstapje naar een natuurreservaat in Laos waar ze boomhutten in de toppen hebben gebouwd, verbonden met ziplines. Zeer cool dus, met grote kans om misschien nog wat diersoorten te zien die niet in de dierentuin te vinden zijn. Ook daadwerkelijk wilde Gibbons zien zoals de naam suggereert is zeldzaam, maar ach, met de rest van de Experience zal ik ook wel genoegen nemen. Moest helaas wel wachten tot 9 november, maar dan heb je ook wat. In Chiang Rai zat ik in een perfect hostel, waar ze fietsen verhuurden en extreem lekker eten serveerden (en ijs; vier bollen voor 25 baht, zou echt hemel voor Wesley zijn). Het was er rustig en ik hoorde elke avond de verhalen aan van een continu straalbezopen Zweedse vent van 53. Ach. De uitslag van de Amerikaanse verkiezingen vond hier plaats om 11 uur sochtends, een perfecte tijd dus. Goede speeches, McCain blonk wel weer uit, jammer van die vrouwelijke fout die verdwaast naast hem stond.

3 maanden lijkt lang, maar het stelt niets voor. Ik heb nu bijna een maand doorgebracht in Thailand, en het is vrij snel gegaan. Tegen de tijd dat ik in Louang Prabang sta zal het al de 15e zijn. Omdat ik geen zin heb om het tempo aan te passen en me te gaan haasten (vooral niet in Laos, wat het meest relaxte land ter wereld moet zijn), zal ik toch wat dingen van mijn verlanglijstje moeten gaan wegstrepen, en opschuiven naar volgend jaar. Het huidige plan, en deze is nogal aan verandering onderhevig, is om kerst en oud en nieuw te vieren in Peking. Ik zou het liefst rond de 5 december de grens met China oversteken, vanuit Vietnam. Dat laat dus weinig tijd over om uitgebreid uit te wijken naar Cambodja. Ik zie wel hoe het loopt, maar ik vermoed dat Cambodja en het zuiden van Vietnam zullen moeten gaan wachten. In ruil daarvoor krijg ik wel de kans om te reizen door de fascinerende steden van China - steden met miljoenen mensen waar wij in Europa nog nooit van hebben gehoord. En in die steden staan natuurlijk ook zeer veel wolkenkrabbers, die magische constructies waar mijn hart het meest naar uit gaat. Nanning, Guangzhou, Shenzhen, Hong Kong, Shanghai en Peking staan op de lijst - al wat ik nodig heb is een Chinees visum wat ik vermoedelijk wel kan regelen in Hanoi.