Allereerst een woordje vooraf voor alle mensen die iets voor deze reis hebben gedaan. In ieder geval een bedankje richting de sponsors; in totaal heb ik een bedrag van 285 euro bereikt. Sommige mensen zijn behoorlijk gul geweest, hiervoor mijn grote dank. Ook de jongens van Rijpsma drukkerij in Rozenburg bedankt dat ze ook dit jaar weer mijn visitekaartjes hebben willen drukken. Tine bedankt voor de Amiguramis (tik ik het nu goed, Tine?) pikachu (een 'gebreide' pikachu, al is deze uitleg behoorlijk fout) die nu aan mijn laptop-tas hangt en binnenkort de transfer maakt naar de 'pelgrimtas'. Heb er nu al commentaar op gekregen! Ook mijn ouders hebben deze keer nog een financiele bijdrage geleverd (als ik die bij de sponsoring optel komen we RUIM boven 300 euro!), en natuurlijk sponsoren ze mij al 24 jaar, dus daarmee komt de totale sponsoring op een bedrag waarmee Rutte in een klap de staatsschuld zou kunnen aflossen!

Eergisterenavond nog een zeer kleinschalig 'Dennis-gaat-weg-pizza-party' gehouden; echter, de pizza party moest zich verschuiven naar een restaurant in Spijkenisse omdat de pizzaria in Rozenburg gesloten was. En zo kwam einde aan een eeuwenoude traditie van het pizza eten in Rozenburg voor vertrek. Betekende niet dat de pizza in Spijkenisse niet lekker was; mijn naar vegetarische wensen aangepaste 'inferno' ging behoorlijk goed naar beneden!

Gisterenochtend eerst nog even langs opa en oma gegaan, waarna ik de dingen die ik de dag ervoor had klaargelegd enkel nog hoefde in te pakken. Het is dit jaar me eindelijk gelukt om het naar me zin te krijgen qua pakken. Het belangrijkse, tent en enkele kleren, heb ik allemaal in een 35 liter tas gekregen. De grote tas blijft dus lekker thuis. Laptop mee, nog wat handbagage, en dat is het dan zo'n beetje dit jaar. Naar Schiphol ging makkelijk, afscheid genomen, en toen zat ik weer in het vliegtuig. Natuurlijk begint bij mij de reis altijd al meteen met van die leuke dingen; ik werd in het vliegtuig herkend door twee mensen die mij herkenden van de liftfilmpjes op youtube! Hele aardige mensen, waren de 50 al gepasseerd, maar hadden toch gewoon de drift om dromen waar te maken; ze hebben zelfs de transmongolie per trein gedaan! Ik weet zeker dat Japan ze ook enorm zal bevallen.

Op het vliegveld weinig problemen, ik kon zo doorlopen; het valt vergelijken met andere landen altijd behoorlijk mee in Japan. Ik werd meteen al opgewacht door Hoshimi en Hiroko, dus na wat geld te hebben gepind (waar ik overigens nog steeds geen enkele yen van hebben hoeven besteden) zat ik in de auto op weg naar Mito. Onderweg constateerden ze meteen een 'reberu appu' (level up), maar vonden ze toch weer dingen waar ik me niet zo snel raad mee wist. Bijvoorbeeld het bijhoorlijk omslachtige Japanse telsysteem. Bij ons is het gewoon een, twee, drie en eventueel eerste, tweede, derde, maar het Japanse systeem heeft zogenaamde 'counters' geschikt naar de categorie waar het object wat je telt toe behoort. Ichi, ni, san brengt je eigenlijk totaal nergens om dit categorieloze telwoorden zijn. Zo tel je in het geval van dingen hitotsu, futatsu en mittsu, in het geval van mensen hitori, futari, sannin, in het geval van bomen ippon, nihon, sanbon, en zo is er nog een heel rijtje. Maar bij mij is altijd het probleem: wat komt er na mittsu, wat komt er na sannin, wat komt er na sanbon?

Vol trots liet Hoshimi mij het nieuwe gastenverblijf zien: hij heeft gewoon een tweede verdieping gebouwd! Het hout ruikt gewoon nog hartstikke vers. Hiroko had meteen al een kado voor me: een nagenoeg complete set pelgrimskleren! Haar zus heeft in een ver verleden ook eens de pelgrimstocht gedaan. In etappes, dan, want een Japanner krijgt zelden zo lang vrij dat hij de hele tocht in een keer kan doen. En niet alleen haar kleren kreeg ik, maar ook nog haar kaarten met aantekeningen! Rest mij enkel nog het krijgen van een wandelstok, en het stempelboek. Dit scheelt ook weer een enorme berg geld want de pelgrimsklerenset alleen al kost nieuw al snel 7000 yen. Op de blog van Hoshimi kun je de foto's zien: http://hoshimi373.exblog.jp/. Als je weet hoe het werkt en een berichtje achter wilt laten, graag! Hij begrijpt Engels redelijk goed, dus dat ik geen probleem. Overigens begrepen ze zelf ook niks van de karakters op de kleren, behalve hetzelfde dingen wat ik ook begrijp: doukou futari, oftewel 'samen lopen', 'samen gaan', wat op het tasje staat dat voor mijn buik hangt. Dit verwijst naar het idee dat de grote Kobo Daishi zelf ook altijd met je mee komt.

En het weer: fantastisch. Eigenlijk nagenoeg hetzelfde als in de zomer in Nederland, zoals hij zou moeten zijn. Het voelt aan als 25 graden, hier en daar een wolkje. Op het Shikoku is het nog beter. Er komt een regenfrontje aan maar ik lift daar denk ik vrij snel doorheen. Weet nog niet zeker hoe ik precies ga liften; wellicht dat ik nog een dagje in Tokyo doorbreng om een vriend een beetje wegwijs te maken. Dan maak ik het mezelf wel moeilijk omdat uit Tokyo komen een uitdaging is, maar met een beetje mazzel kan ik net als vorig jaar de afstand tot Nagoya in een enkele dag afleggen. Ik kan altijd nog een buskaartje kopen tot wat verder buiten Tokyo omdat ik de uitdaging van het enkel liften toch al voltooid heb. Maar dit plan is verder nog vrij vaag, ik weet het allemaal nog niet. Maakt ook niet uit, want ik heb het bordje met 'richting westen' alweer klaar liggen. Wat het ook wordt, met dat bord sta ik straks langs de kant van de (een) weg!