Ik ging metHoshimi naar het bruiloftsfeestje(jawel,alweer) van de zoon van zijnEngelse vriend. Die man is niet echt meer Engels te noemen,want hij woont inmiddels al 40 jaar in Japan.Enkel slechts zijn jeugd in Engeland doorgebracht. Die vent heeftmidden in het bos zijn eigen huis gebouwd. Ik was dit keer niet de enige buitenlander. Bruiloften zijn grote feesten in Japan; je komt er bijna niet mee weg enkel een ja-woord te geven in het gemeentehuis. Er was muziek, stomme willekeurige spelletjes (van touwtrekken tot parcours), heel erg veel eten (iedereen nam zelf gemaakt eten mee) en er was zeker honderd man aanwezig. Later in de avond ging het feest van een halletje naar een zelf gebouwd theatertje nabij die man zijn huis waar hij een klein orkest had ingehuurd. Onder het genot van allerlei klassieke deuntjes praatte ik met een Canadees over Japan, die zelf ook al heel wat jaartjes in Japan woont. Hij begrijpt nog steeds niks van Japan, zei hij. Het werd allemaal makkelijker voor hem om het in Japan zijn te verdragen door te accepteren dat hij nooit meer zal zijn dan een `pet` (de vertaling huisdier dekt hier niet de lading), ook al probeert hij het nog zo hard. Maar zo moeilijk als hij het daarmee heeft, zo erg houdt hij van het land: genoeg om er ook te willen sterven. Maar hij was niet de enige die niks van Japanners begrijpt; Japanners begrijpenzichzelf namelijk ook niet. Ik denk inderdaad dat dat zo is; iedereen speelts slechts het spelletje mee. Maar dan nog is de vraag: wat is er dan zo erg aan het Japanse rollenspel? Wat maakt het zo ondragelijk? Is de westerse wereld zoveel beter, waarin iedereen net doet alsof hij zichzelf is? Japanners begrijpen tenminste dat je via een ander jezelf kunt zijn.

De twee Thaise vrouwen die ik in Tokyo ontmoette waren vrij intressant. Ze waren in Tokyo om onderzoek te doen naar iets waarvan ze volgens mij zelf niet helemaal begrepen wat de Engelse termen ervoor waren, maar goed, ze hadden het er in ieder geval behoorlijk druk mee: ze zaten de hele tijd enkel aan het tafeltje in de lobby aan het konbini-voedsel, en boden me van alles wat aan. `Toen ik in Thailand was, nam ik eerst de taxi naar het hotel`, vertelde ik ze. `Dat kostte me 400 baht`.`Dan ben je keihard opgelicht!`, lachtten ze. `De tweede keer nam ik de shuttlebus, die kostte me 150 baht`, zei ik daarna. Ze gaven me het mee dat dat wel goedkoper was, maar het was nog steeds te duur. `En de derde keer nam ik de lokale bus, dat was enkel 30 baht`. Ze feliciteerden me met het bereiken van de juiste prijs. Toen begon een van hen over haar bezoek aan haar zoon, die toevallig een tijdje had gestudeerd in Leeuwarden (ja, dit waren uitzonderlijke rijke Thaise vrouwen met een goed betaalde baan aan een universiteit). `Toen ik in Leeuwarden was, nam ik de taxi. Toen ben ik ook opgelicht. Ik moest 400 baht (equivalent van 10 euro) betalen om enkel de anderhalve kilometer naar het station af te leggen!`

Ach ja, misschien worden we in Nederland ook wel keihard opgelicht. Jammer is echter dat in Thailand enkel de toeristen worden opgelicht (en waarom ook niet?), maar dat het in je eigen land door je eigen landgenoten gebeurd, dat is nogal stom. Die vrouw vond Nederland wel leuk maar ze begreep niet waarom ze in Nederland zo moeilijk deden. Ze moest 65 euro betalen voor een visum van 20 dagen, ze moest een verzekering afsluiten en bewijs van een goed gevulde bankrekening overleggen. Ik legde uit dat in Rotterdam meer dan 50% van de mensen buitenlander is, en dat we proberen er iets tegen te doen. Het wordt telkens moeilijker om het imago van Nederland nog een beetje op te krikken. De enige reden waarom mensen ons nog aardig lijken te vinden is omdat ze denken dat ze in Amsterdam helemaal los kunnen gaan. Ik denk dat ik maar de taktiek van sommige Amerikanen ga gebruiken: gewoon net doen alsof ik Canadees ben. Ze geloven me toch wel. Of Australier.

Ik zat eerst te denken twee dagen te blijven maar besloot dat ik geen zin had vorig jaar te herhalen dus kocht ik via een internet een kaartje voor de avondbus naar Shizuoka, nabij Tokyo. Dat scheelde me in ieder geval het begin van route 1, waar iedereen naar het volgende dorpje lijkt te rijden. In Shizuoka een internetcafetje gepakt, en vanochtend direct langs de weg van route 1 gaan staan. Het wilde niet echt lukken en na een 15 minuten besloot ik een stukje door te lopen om van die auto`s met Shizuoka als nummerplaat af te zijn. Al lopend werd ik echter opgepikt door een vrouw die me naar het station wilde brengen. Ik had liever dat ze me naar de volgende konbini (convinience store) zou brengen, en uiteindelijk bracht ze me natuurlijk weer veel verder dan ze in eerste instantie van plan was. Daarna werd ik opgepikt door een jongen die met zijn zoontje een eindje aan het rijden was. Hij liet me ook meteen zijn hele dorp zien; daar het kasteel, hier zijn werk, daar zijn huis. Na een uur met hem had ik misschien 5 kilometer opgeschoten. Maar ach, inmiddels kan ik aan het weer al aardig zijn hoe de goden mij gestemd zijn, en ja hoor, daar kwam hij. De lift helemaal tot aan Kyoto, enkele honderden kilometers verder dan mijn doel voor die dag.

`Ik snap niks van jullie westerlingen`, bekende de man. 60, salaryman, maar eigenlijk geen salaryman (net als die andere salarymen). `Ik heb overal over gelezen. Mesopotamie, het Romeinse rijk, ik heb Engels gestudeerd. Ja, ik kan het niet spreken, maar ik begrijp het erg goed, hoor`, ging hij verder. `Maar weet je, voor mij maakt het allemaal niet uit. Jij bent Christen.Mijn vrouw is Christen. Mijn dochter ook. Ik ben Boeddhist. Maar het is ok, weet je. Alsjullie in die ene God willen geloven, ik vind het goed. Ik geloof in heel veel goden. Maar ik maak er geen punt van. Ik ga er niet om knokken of oorlog om voeren. Zo zijn Japanners. Wij zijn vredevol`. Vredevol is net als een huisdier voor `pet` een vreselijk kromme vertaling van het Japanse woord heiwa. Het karakter wa staat niet enkel voor Japan, maar ook tegelijkertijd voor vrede. Dat is synoniem. `Maar wat is voor u dan de meest belangrijke god?` vroeg ik. `mijn vrouw`, antwoordde hij lachend, terwijl hij een duif die op de weg zat ontweek. `Zelfs de duiven hier willen zelfmoord plegen`, lachte hij verder. `maa ne, hito wa sorezore`, zei ik. Een populaire Japanse spreuk. Mensen zijn verschillend. Vanaf dat moment vond hij me echt aardig. `Als je weer eens in Osaka bent, bel me. We gaan wat eten, met mijn familie. Ik heb een dochter van jouw leeftijd.`

Half 9 stond ik langs de weg, 5 uur arriveerde ik in Kyoto. Ook al hing het bordje `no vacancies` voor de deur, nog ging ik naar binnen. `Wooooow!` klonk het meteen. Dezelfde man die vorig jaar ook het ritje met de Boeddhist naar de bruiloft in Yamaguchi had geregeld. Hij belde direct zijn vrienden op en na 5 minuten zaten we allemaal weer lachend rond de tafel. Plek had hij dit keer echter ECHT niet. Maakte niet uit. We keken voetbal, Japan tegen Korea. Zo sterk al Japan was tegen Argentinie, zo erg waren ze nu weer aan het klungelen. Honda kon de bal nergens kwijt. Iedereen hoopte dat hij nog een kunstje zou doen de bal alsnog in het doel te krijgen, maar het mocht niet zo zijn. Het internetcafe waar ik nu zit, voor het station, is peperduur, en behoorlijk slecht. Ik mocht nog even douchen in een ander hostel waar ze me wederom net als vorig jaar in hebben kunnen smokkelen. Om het binnen de perken te houden qua kosten staat de wekker om half 7; het is nu half 2. Morgen ga ik de man van de bruiloft zelf ontmoeten, want vorig jaar had ik uberhaupt niet de kans gekregen om met hem te praten. Maar er is wel een nachtje goed hotel in het vooruitzicht, dat heb ik wel even nodig.

Ik overweeg een gok te nemen richting Wakayama, waar vandaan er een boot schijnt te varen naar Shikoku, dichtbij de plek waar de eerste tempel is. Het gaat zwaar worden, maar dat wist ik al. Nu komt het echter heel dichtbij. Het probleem is niet dat te koud gaat zijn; het is juist snikheet, vooral met de zon in je knar. Mijn tas is gewoon simpelweg nog steeds te zwaar maar er is niks meer wat ik kan dumpen. Eenmaal on the road zal ik denk ik snel kunnen wennen aan mijn `lot`. De Boeddhist deelde zijn inzicht ook met mij: `soms doe je dingen om naderhand pas te snappen waarom je ze gedaan hebt`. Ik denk, als ik thuis kom, dat ik een wandtegeltjesfabriek begin.