In Huay Xai was het eventjes aanpassen aan de lokale standaard; alles rustig aan. In het hostel waar ik terecht kwam zat toevallig ook weer de permanent dronken Zweed, dus het begon al goed. In ieder geval waren we het al snel eens dat de lokale munteenheid een verschrikkelijke uitvinding is - grote biljetten, rare en frequent fluctuerende waarde tegenover andere munteenheden.Ik wisselde maar snel 1000 baht in voor 240.000 kib om niet opgelicht te worden waar ik bij stond, want zo netjes zijn ze natuurlijk nog net wel. Je betaalt makkelijk teveel als je besluit je aankopen in Baht te betalen. Gewapend met wat Kib checkte ik in bij de Gibbon Experience. Na een week te hebben gewacht in Chiang Rai zou ik nu eindelijk gaan zien of het de moeite (zowel in tijd als geld) waard zou zijn.

De volgende ochtend was het moeilijkste om op tijd op te staan, want een week lang luieren in Chiang Rai heeft mijn slaappatroon niet echt goed gedaan. Mijn tas gedumpt bij het office en metslechtsessentiele dingen (lees:tandenborstel en pikachu pak) op stap gegaan. Tijdens de rit naar het boomhuttencomplex kwamen we (groep van 12 man)in aanraking met het werkelijke Laos - middeleeuwse toestanden. Eenvoudige hutjes zonder elektriciteit, en waarschijnlijk onbreekt ook schoon water. Geen tekenen van werkelijk armoede - alle mensen zagen er, voor de omstandigheden, netjes gekleed uit, wat sowieso altijd het geval lijkt te zijn. Het land ademt een rare sfeer uit - eentje van complete rust. Volgens mij trekken ze weinig aan van de buurlanden, die economisch gezien razend snel groeien. Zolang je hier maar een koe en wat kippen hebt, ben je rijk. In ieder geval is de voornamelijke drank hier, Beer Lao, eigendom van de staat, een communistische wel te verstaan. Hamers en sikkels kom je hier nog veel tegen.

De Gibbon Experience zelf was zeker de moeite waard. Voor de mensen die nog geen youtube of google search hebben gedaan - de GE draait om een complex van boomhutten die verbonden zijn aan de hand van zogenaamde ziplines. Je krijgt een harnas aangereikt waarmee je jezelf kunt ophangen aan deze kabels, waarna je over het woud heen vliegt, van heuvel naar heuvel. De eerste jump was natuurlijk spannend, maar iedereen maakte hem zonder al teveel vertraging. Van daar werd het alleen maar beter. Ik heb het idee dat sommige dieptes zeker wel zo'n 70 meter tellen, maar zeker weten doe ik het niet. In ieder geval diep genoeg om jezelf af te vragen waar je nu in hemelsnaam mee bezig bent. Elke zipline, of je die nu wel of niet al had gedaan, bleef een ervaring op zich. Vooral de vliegende Pikachu deed het erg goed. Omdat je in een boomhut verbleef zonder alle moderne gemakken had we wel last van koud eten en ratten (die het ook op mijn sokken hadden voorzien), maar dat mocht de pret niet drukken. Vooral de gidsen waren erg grappig, want tijdens het wachten op onze badkamerrituelen deden zij nog snel even een dutje. Ik heb hier al meerdere plekken gezien, bijvoorbeeld de paspoort controle aan het begin van de boot, waar in de werkruimte ook een bed staat. Slapen doen ze hier graag, als het even kan.

Na de GE nog een nachtje doorgebracht in Huay Xai, en daarna met de overgebleven mensen van de GE (2 Nederlanders, 2 Canadezen en een Zweed) op de slowboat richting Pakbeng gestapt. Ook dit nam zijn tijd. We zaten op half 10 al op de boot, om zeker te zijn van een goed plekje. Rond 11en waren we nog niet weg, en we begonnen nu toch wel aardig onrustig te worden. Ineens kwam er een enorme groep backpackers aanzetten, en een van de mensen al op het schip vond het geen goed idee dat die ook op de boot zouden komen, dus ontstond er een hele dialoog met de kapitein van dat drijvende stuk hout, die ook nog eens besloot de politie er bij te halen. Uiteindelijk werd het grootste deel van nieuwe groep op een andere boot geplaatst - een met betere stoelen en die nog eerder vertrok ook. Laotiaanse logica is vrij lastigte begrijpen. Volgende keer dat ik hier ben is het motto dus niet 'be early' maar 'be late'.

Na6 uur te hebben moeten lijden (het landschap wordt al na5 minuten monotoon van aard - bergen met bomen - heel veel bomen) kwamen we aan in Pakbeng, waar het nog erger werd. Deze tourist trap is een verplichte stopover omdat de boot niet in het donker vaart (wat zeer goed te begrijpen is, want de Mekong is compleet ongepolijst en bevat enkele zeer linke rotsformaties). Toen we eenmaal weer vaste grond onder onze voeten hadden werden we aangesproken door tientallen figuren die ons kamers en drugs probeerden aan te smeren. Het dorp zelf was verschrikkelijk Disney-achtig ingericht en bomvol toeristen - een heus backpacker ghetto dus. In ieder geval is Bangkok nu niet meer de ergste plek waar ik op deze reis ben geweest. Mijn kamer besloot ik te delen met de Zweedse jongen en uiteindelijk betaalden we elk 50 baht voor de goedkoopste kamer die ik ooit heb gehad (50 baht komt neer op 1 euro en nog wat cent). Het bed was verschrikkelijk hard maar ik was zo gesloopt dat ik als een blok in slaap viel.

De volgende dag wisten we niet hoe snel we moesten wegkomen dus na het ontbijt kochten we meteen een ticket naar de voorlopige eindbestemming, Luang Prabang. Wederom 8 uur lijden en veel potjes poker verder kwamen we hier aan. Dit is het andere uiterste - de sfeer is aangenaam en cosmopolitisch, wellicht iets te cosmopolitisch. In ieder geval zorgt het feit dat dit inmiddels allemaal toeristische bestemmingen zijn voor Europese prijzen. Op de knip letten dus. Meteen gisteren even de knoop doorgehakt en een vliegticket gekocht - niet naar Hanoi maar naar Ho Chi Minh. Laos is dermate toeristisch dat ik het niet nodig vind hier langer door te brengen dan nodig is. Vietnam schijnt ook erg te zijn op dit gebied, maar ik moet mezelf daar toch nog eventjes 2 weken zien te vermaken voor ik China in trek. Als het goed is zal dat wel lukken, want in Vietnam kun je toch weer iets makkelijker het tourist trail verlaten dan hier in Laos. Volgende bericht dus vanuit Saigon!