De hoge verwachtingen voor Louang Prabang waren eigenlijk nergens op gebaseerd. Deze plaats is eigenlijk niets meer dan een verwesterde stad in een land waar de standaard van het westen bij lange na niet gehaald kan worden. Kortom, een stad met een pretentieuze 'feel'; het zag er allemaal wel heel aardig uit (en dan bedoel ik 'aardig' op de manier waarop de gemiddelde idioot het zal beleven), maar als dan hele dagdelen de stroom uitvalt, dan is de plek niets meer dan een slechte grap. Maar goed, gewoon met de groep GE-ers er op uitgetrokken. Naar de watervallen, tempeltjes kijken, rondje fietsen en bergje in het midden van de stad beklimmen. De watervallen waren dan nog wel het indrukwekkendst, maar voor de rest heb ik de tijd nogal verveeld doorgebracht. Het was dan ook fijn toen ik eenmaal in de bus naar Vianchan, de hoofdstad, zat.

De bus was wel weer hoogtepuntje op zich. Goede service, zeer goede uitzichten. Snel gingen we niet, maar dat maakte niet uit. Het berglandschap was mooi genoeg om zelfs na 5 uur nog interessant te zijn. De chauffeur moest telkens remmen en gas geven om de bochtige weg af te kunnen leggen. Toen we eenmaal de bergen uit waren en op wat vlakker land reden werd het allemaal wat eentoniger. Eenmaal weer in iets wat leek op een wat groter dorp bleek dit Vianchan te zijn; niets meer dan een set aan elkaar gegroeide dorpen langs de Mekong. Wel een groot dorp, want we reden toch zeker een uur lang door haar straten om in het centrum te komen. De totale rit duurde uiteindelijke 10 en half uur, maar dit ging dus voor mijn gevoel veel sneller.

Ik kwam savonds de 18e aan en in de ochtend van de 20e zou mijn vliegtuig naar Ho Chi Minhstad vertrekken, dus echt veel heb ik niet kunnen zien. Een blokje om gelopen en alle monumenten bekeken. Achteraf gezien zou ook Vianchan na 2 dagen wel zijn gaan vervelen omdat er gewoon niet veel te doen is. De sfeer was wel aangenamer dan in Louang Prabang en in deze stad werd wat meer geleefd door de lokale bevolking zelf, in plaats van door enkel toeristen. Als je de brede lanen verlaat kom je gewoon in dorpse toestanden zonder geasfalteerde wegen terecht, waar alle plaatselijke bewoners je lachend aanstaren. Omdat we aan de grens zaten met Thailand wemelde het hier van de vieze mannetjes die je in Thailand veel tegenkomt; veel van dit soort figuren komen enkel een dagje naar deze stad om een vernieuwd Thais visum te krijgen. Een zo'n zielig figuur zat dronken buiten het internetcafetje waar ik een avondje doodde; elk jong meisje wat langs hem liep werd gevraagd of ze tegen een vergoeding niet met hem mee wilde gaan. Toen ik dit aanhaalde tijdens een gesprek met een wat oudere Ierse man tijdens het avondeten (in het beste Indiaanse restaurant waar ik ooit gegeten heb - verrukkelijke nan) merkte hij op dit hij dit soort mensen niet probeert te veroordelen omdat het eigenlijk een probleem is wat een gevolg is van de manier waarop we in het westen de oudere van dagen (wat dit zijn de mensen die hier naartoe gaan om meisjes te kopen) behandelen. Feitelijk komen deze mensen hier omdat hun pensioen het toestaat, en ze in Nederland het enkel koud hebben en alleen zijn - veel geld en psychologisch arm. In dit soort oorden hebben ze het altijd lekker warm en kunnen ze goed gezelschap gewoon kopen. En geef ze dan nog eens ongelijk.

De vlucht stelde niet zo veel voor, maar dat komt natuurlijk voornamelijk omdat deze methode van vervoer buitengewoon comfortabel is vergeleken met 2 dagen in een slome boot op de Mekong of 10 uur in een bus. Een uurtje na opstijgen maakte we een tussenstop in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Na een half uurtje gingen we verder en na 35 minuten landden we in Ho Chi Minhstad, of Saigon. Zonder al te veel moeite door de paspoortcontrole heen, die hier toch net iets strenger was dan in voorgaande landen. In ieder geval werd er wel even geinformeerd naar wat ik kwam doen, hoe lang ik bleef en weer ik heen zou gaan. Daarna weer flink opgelicht door de taxi - het blijft lastig als je in een nieuw land bent met nieuw geld (de beste man maakte van 5000 dong 50000... Wat natuurlijk nog steeds niets is, maar het gaat om het idee - 1 euro is zo'n 21000 dong). Ook bracht hij me niet naar het juiste hotel, maar het hotel waar hij me heen bracht had wel dezelfde kamer voor een lagere prijs, dus deed ik er maar niet te moeilijk over. Vooral de receptioniste is erg behulpzaam en regelt graag dingen voor je (tickets, tours, etc), en dat is eigenlijk een must, omdat alles zelf doen in een stad als deze vrijwel onmogelijk is. Het 'tering!'-gevoel wat ik deze reis nog niet echt heb gehad is hier wel degelijk aanwezig - het is hier een beetje net als in Hong Kong, minus de hoogbouw. Er er rijden hier bizar veel scooters; de tourguide die me gisteren door de stad reed vertelde me dat Saigon zo'n 5 miljoen scootergebruikers heeft, op een bevoking van 7 miljoen - allemaal goedkope scooters geimporteerd uit China. De stad kent voor de rest geen metro of treinnetwerk, dus je door de stad bewegen met het bijzonder drukke verkeer is een ware nachtmerrie. De straat oversteken lijkt gekkenwerk maar het is makkelijker dan in Nederland - gewoon ogen dicht en lopen. De scooters schieten links en rechts om je heen, maar zolang je op dezelfde snelheid rechtdoor blijft lopen is er niets aan de hand.

Vandaag heb ik nog een dagje nietsdoen (lees: willekeurig door de stad lopen en hangen in internetcafe), en morgen heb ik nog een uitstapje naar de Mekong delta enkele kilometers ten Zuiden van hier. Ik heb op de kaart de route ingetekend helemaal tot aan Seoul, want die staat al redelijk vast - mits ik natuurlijk zonder problemen een Chinees visum kan regelen. 12 december zal ik als het goed is een Nederlandse vriend ontmoeten in Hong Kong en met hem samen naar Bejing reizen (hij loopt momenteel daar stage), om daar kerst te vieren. Dan is het enkel nog een oversteek maken naar Zuid Korea voor oud en nieuw en de vlucht naar huis. Een reisgenoot in het vooruitzicht is wel fijn, want het alleen reizen kent zo zijn mentale uitdagingen. Vooral het feit dat iedereen die je ontmoet na 2-3 dagen weer een andere kant op gaat maakt echt iemand wat beter leren kennen onmogelijk. Iemand waar je je 'wow!' momenten voor wat langere tijd mee kunt delen is dan wel even fijn, maar dit moet ook weer niet te lang duren want anders verlies je wat je kunt krijgen als je het zelf doet, hoe uitdagend dit soms ook kan zijn. Alleen reizen is een fulltime baan, want je moet toch constant jezelf kunnen bezighouden, en je hebt nooit iemand op terug te vallen. Dit maakt het wat zwaarder dan groepsreizen - maar het bespaart ook een hoop ergernissen. Bij alles wat ik tot nu toe in groepsverband heb gedaan was ik ook na een dag of 2 dan wel weer blij dat ik mijn eigen kant op mocht. Dit ligt dan niet aan het feit dat ik me zou ergeren aan de individuen op zich - nee, het gaat puur om het feit dat je in een groep bent, en dat een groep meer is dan enkel een collectie individuen. Een groep betekent simpelweg dingen opgeven - een prijs betalen. Voor de meeste is dit geen probleem, maar ik doe mijn dingen liever alleen - zo weet je zeker dat met je neus op de ervaringen wordt gedrukt, of je nu wilt of niet. Het is een principiele kwestie - een keuze. Het is wat de reis voor mij interessant maakt - de omgeving zelf is slechts bijzaak. De uitdaging ligt hem voor mij dan ook niet in het van A naar B komen; dit is kinderspel... Het is de psychologische uitdaging, het is de constructie en uitdraging van een identiteit (niet zozeer MIJN identiteit - maar EEN identiteit - mensen die in fantasmen als 'jezelf' geloven zien enkel spoken).

Maandag met de trein -- volgende locatie: Danang.