Bij tempel #42 kwam ik een Amerikaanse tegen, Mary. Zij droomde van kinds af aan al de tocht te lopen enis een behoorlijk ingelezen figuur. Net als de andere buitenlander die ik tot nu toe ben tegengekomen, de man uit Oostenrijk, heeft zij ergens ter hoogte van de eerste tempels al haar voeten zo bezeerd dat ze gelimiteerd is tot het lopen van 20 kilometer per dag. Dat is heel wat, als je voeten niet in optimale conditie zijn. Ik begin mezelf steeds gelukkiger te prijzen dat ik lichamelijk momenteel in topconditie ben. 20 kilometer begint steeds meer als een blokje om te voelen, maar ik ook ken mijn limieten. Na 30 kilometer doen mijn voeten wel degelijk zoveel pijn dat ik het ook wel voor gezien houd. Maar dagen van 30 kilometer zijn heel zeldzaam, want het leven begint mij zo wel te bevallen. Vooral het feit dat ik momenteel naar Japanse maatstaven spotgoedkoop leef (ik heb enkel eten en drinken nodig), bevalt me erg goed, dus ik probeer zo lang mogelijk op dit eiland te blijven. Ik besloot dus een poosje met Mary samen te gaan lopen.

Zij is eigenlijk een compleet tegenovergestelde type pelgrim. Ze slaapt elke nacht in een Minshuku. Dat zijn Japanse gasthuizen, waar je voor redelijk goedkoop (rond de 30 euro per nacht) in een veel te grote kamer lekker warm in je futon heerlijk kunt slapen. Dat is net iets anders dan in je tent liggen, waar je jezelf in je slaapzak moet oprollen om het idee te hebben dat je niet in een koelkast ligt. Vooral de laatste dagen was het erg koud in de tent, in de bergen, rond de 700 meter. Maar goed, als Nederlander, besef ik me dat elke dag dat ik in mijn tent slaap, mij 30 euro bespaard. Over een tocht van 2 maanden is dat een aanzienlijk bedrag, waar ik zeker leuke dingen mee ga doen, die het elke nacht in Minshuku verblijven zal overtreffen. Mary spreekt wel Japans, maar kan nog geen kana (simpel ABC Japans) lezen. We liepen langs een bord, waar in Japanse karakters `Henro Minshuku` op stond. Het was dus een advertentie voor zo`n gasthuis. `Dus je hebt ook geen flauw idee wat hier staat?` vroeg ik. `Geen enkele`, antwoordde ze. Ik legde uit dat het een advertentie was voor een Minshuku, precies informatie die voor haar handig zou zijn. En nu was dit een advertentie, maar vandaag kwam ik een bord tegen, waar een pijl naar rechts stond met in karakters `lopers`, en een pijl naar links met `auto`s`. Als je niet weet wat het karakter is voor lopen of voor auto, snap je niks van dit bord, en moet je een gok nemen welke kant je op gaat. Jonny vertelde me eerder nog dat hij eens per ongeluk de vrouwentoiletten was ingelopen. Ook in het vrouwentoilet heb je van die sta-wc`s, omdat vrouwen soms hun zoontje ook meenemen. Maar daar stond Jonny dus zijn olifant uit te laten. Toch lullig, als je dan het karakter voor man of vrouw niet kunt lezen. En wat een handicap, om zo ongeletterd te zijn. Maar Mary laat zich duidelijk nergens door kisten.

Mary is zo iemand die op de schoolse manier Japans heeft geleerd. Zo met een tekstboek, waarin je dan woordjes stampt, en grammatica. Ik heb op die manier Frans en Duits geleerd. En mijn Duits is zeer goed, mijn Frans nog beter. Het zijn van die boeken met van die geweldige zinnen die als je er goed over nadenkt gewoon nergens op slaan. Zo is `Ik ben een man` kunnen zeggen in het Japans enkel handig als je bijvoorbeeld Haruna Ai heet. Mary kan dus wel de weg vragen, maar van het antwoord snapt ze weinig. Met mij erbij heeft ze het dus wel naar haar zin, want ze kan van alles in het Japans vragen, en mij dan aankijken wat de Japanners terug zeggen. En Japanners lullen wat af als ze ook maar het flauwste vermoeden hebben dat je Japans spreekt. Zo vroeg Mary de weg naar de plek om zogenaamde Daishi Udon te eten. Die vrouw vertelde netjes de weg, maar vermeldde er ook meteen bij dat Daishi Udon maar matig is, en dat je veel beter in Kagawaken je udon (dikke noodels) kunt eten, omdat ze daar de beste udon van het land hebben. Mary keek me glazig aan. `Goh, dat is een lange uitleg. Kun je dat allemaal onthouden?` vroeg ze me. Ik begon me steeds meer af te vragen hoe Mary in hemelsnaam tot hier heeft kunnen komen. Ik nam een kijkje naar haar guidebook. Allemaal Engels. Dan weet je dus wel dat er een tempel is die `Anrakuji` heet, maar als je de karakters an, raku en ji niet kunt lezen, heb je er alsnog niks aan, en alle borden staan juist in karakters aangegeven. Maar goed, kennelijk is het toch mogelijk. `Ik vraag gewoon de weg`, zei ze. En Japannersweten altijd de weg, ook als ze hem niet weten. Ze was dus al aardig wat keren de weg compleet kwijtgeraakt. Ik ben in totaal maar 1 keer de weg kwijtgeraakt. Het was wel meteen 20 kilometer de foute kant op, maar het was toch echt maar 1 keer!

Een regenachtige dag in Ushiko betekende het einde van het samen lopen. Zij ging met de bus naar haar Minshuku 10 kilometer verderop, maar ik sla geen stukken over, dus ik ging slapen een gratis hutje. Ook al was het in die hut enorm koud, ze hadden er futon liggen, dus ik begraafde mezelf onder dekens, en heb heerlijk geslapen. Het was een lange weg door een dal naar tempel #44, en dit zou de laatste echt moeilijk weg worden. Tussendoor nog ergens gekampeerd. Eenmaal Tempel #44 gepasseerd, besloot ik een gok te nemen en verder te lopen om gebruik te maken van een gratis hut nabij een onsen, nabij tempel #45. Dit bleek echter een fout te zijn, want het was niet echt een hut, eerder een gebouw met open deuren en ramen. Het zou dus een enorm koude nacht worden, en ik besloot mezelf maar goed te verwennen in die onsen. Eenmaal in dat warme bad, kwamen er 5 Japanse jongens binnen, en een van hen begon tegen me te praten. Toen ze erachter kwamen dat ik in die hut zou gaan slapen, vroegen ze me of ik niet mee wilde naar het trouwpartijtje van een vriend van hun, waar ze naar op weg waren. Hier kon ik natuurlijk geen nee op zeggen, ook al wist ik van tevoren dat dit een ruige nacht zou gaan worden. Hier in Japan kun je redelijk goed zien hoe mensen zijn, en als ze halflang haar hebben en tattoos over hun hele rug heen, heb je te maken met `bad boys`. Ik dacht nog even beleefd te weigeren, maar aangezien `nee` zo`n naar woord is als je dingen mee wilt maken, besloot ik maar mee te gaan.

Dit was een doorsnee boerenfamilie, zoals zovelen op Shikoku. Het paar was al ouder, en het feest vond plaats in een knus huisje. Op tafel een grote hoeveelheid eten, flink geimproviseerd. Niet meteen waar je aan denkt als je `Japanse keuken` hoort. Waarschijnlijk was alles zelf verbouwd, want vlees ontbrak. Het waren behoorlijk traditionele lui; netjes bidden voor het eten, bijna iedereen in kimono, netjes in seiza zitten (waar ik gelukkig inmiddels redelijk goed in ben geworden). Er waren enkele mensen aanwezig die waarschijnlijk een priesterrol vervullen, en er was ook een vrouw aanwezig die aan reiki deed. Maar zoals zoveel families op Shikoku verbouwden ze nog iets anders: hennep. En heel de familie gebruikte. De vredespijp ging goed rond, en iedereen begon al wat losser te worden. Niet meer in seiza, wat minder formeel en toen een gitaar tevoorschijn werd gehaald werd het behoorlijk muzikaal. Het feest werd, zeker voor Japanse begrippen, illegaler naarmate de avond vorderde.

De mensen begonnen steeds slomer te praten. De doordringende geur van wierook dompelde de hele kamer in een mystieke sfeer. Ik ontving een reiki-behandeling, en mijn gespannen spieren werden steeds slapper en deden minder pijn. Ko kwam naast me zitten. `Je zintuigen houden je de hele tijd voor de gek`, begon hij. `Het brein, om van de werkelijkheid een coherent geheel te maken, filtert heel veel informatie. Maar het meeste gaat verloren, het wordt weggeselecteerd. Niet alleen geur, kleur, smaak, kortom, producten van je vijf zintuigen wijzigen als je bewustzijn informatie op een andere manier filtert. Ook ruimte en tijd zijn lang niet zo rigide als je brein je doet geloven. Op het niveau van de 4e dimensie, waar ruimte en tijd versmelten tot ruimte-tijd, werkt de werkelijkheid heel anders, op manieren die mensen nooit zullen kunnen begrijpen zolang ze blind blijven vertrouwen op hun zintuigen in ongewijzigde staat van bewustzijn`. Ik probeerde hem te negeren, want ik had geen zin in zijn gepraat. `HEE MAN`, begon, gelukkig,een Japanse jongen naast me. `IK HEB GEHOORD DAT JE IN AMSTERDAM MAYONAISE BIJ DE MACDONALDS KRIJGT`, zei hij. `Ja, dat klopt`, antwoordde ik. `HAHA, LOL!!!` lachtte hij hysterisch. Zijn caps lock zat duidelijk vast. `ZOU JE MAYO OOK KUNNEN ROKEN??`. Ik heb gezien wat voor een rook mayo produceert. Het is een dikke zwarte rook, wat je zeker niet op die manier wilt nuttigen. Ko praatte verder, dwars door het hysterische gelach van de jongen heen. `Maar is de ongewijzigde realiteit datgeen wat de staat van de werkelijkheid het meest accuraat weergeeft? Of is het misschien het grootste bedrog? We kunnen het niet weten, want we zitten vast in de gevangenis van onszelf. Als je wakker wordt, word je dan wakker, of droomt de persoon uit je droom dat hij wakker wordt en aan zijn `normale` leven begint?` vroeg hij me, indringend. De gastvrouw van de avond vroeg ieders stilte. Ko zweeg. `We willen iedereen...`, begon ze, en de tranen rolden over haar wangen,`zo ergbedanken voor het komen. Echt waar. Het betekent zoveel voor ons`, snikte ze. Ze barstte in tranen uit. Haar man stond er een beetje dromerig naast, hij kon bijna niet rechtop blijven staan. Een andere jongen naast me was al omgevallen, en na wat schudden en spastische bewegingen, slaapte hij nu vredig, zo op de grond, waar iedereen een paar uur eerder nog zo netjes in Seiza zat. De reiki meesters maakte een bal van energie, en gaf die over naar de jongen waar ik eerder mee pratte. `LOL< DRAGONBALL!!`.

De volgende ochtend werd iedereen lacherig wakker. Sommige mensen wisten niet hoe ze uberhaupt in bed terecht waren gekomen. Of nou ja, iedereen werd naast elkaar wakker, want in een kleine ruimte lagen voor zeker 15 man aan slaapzakken. Dit was zeer duidelijk een gepland feestje, want zoals iedereen er de avond bij hing, was naar huis gaan zeker geen optie. De meeste mensen spacete flink na. Ik zat bij de verwarming, met wat van die lui. De vredespijp kwam weer tevoorschijn. Ik weigerde beleefd, want ik zou die dag toch echt weer 20 kilometer gaan lopen, en in trance door het bos heen spacen, leek me toch een minder prettig idee. Maar ik heb de hele dag nodig gehad om weer met twee voeten op aarde terecht te komen. Verder dan 10 kilometer ben ik niet gekomen. Volgens die lui is de hennep cultuur van het eiland net zo oud als de oudste legende van het eiland zelf. Ineens slaat het hele Japanse scheppingsverhaal ergens op, en iemand moet heel erg ver heen zijn geweest toen hij dat bedacht (zoals met elk scheppingsverhaal het geval is).

Vandaag heb ik in 1 dag wel 3 tempels kunnen doen. Eerst was het 20 kilometer vanuit de bergen naar tempel #46, een afdaling van 700 meter naar 100 meter. Van #46 naar #7 was het, jawel, 0.9 kilometer. Vanaf #47 naar #48 was het 4.5 kilometer. Morgen staat tot tempel #53 op het programma, dus het tempo komt er nu flink in. Morgenavond eet ik bij CoCo Ichiban Curry een feestmaal met Mary, die de tocht helaas niet af kan maken, in ieder geval niet deze keer, in de 30e terug moet naar de VS. Bij CoCo ben ik ook bezig aan een `pelgrimstocht`: er zijn 10 gradaties van pittigheid, en 5 tot 10 is zo pittig dat er speciaal melding van wordt gemaakt dat je eerst tot 5 moet hebben geprobeerd voor je daar aan mag beginnen. En voor mij is niveau 6 aan de beurt. Ik moest van 5 al aardig huilen. En waar 5 factor 12 is, moet 10 factor 24 zijn. Ben dus benieuwd op het mogelijk is die te eten voor ik dit land verlaat. Als het goed is begint mijn Oostenrijkse vriend Alex nu ook aardig in te lopen, dus misschien kan ik binnenkort met hem samen gaan lopen, nu het pad langzaam weer oostwaarts gaat, terug naar Tokushimaken, terug naar Ryouzenji.