Sado lift Europa!

Nehan

Met nog een hele maand in dit land voor de boeg, besloot ik het in Matsuyama maar rustig aan te doen. Zolang ik nog van redelijk goedkope overnachtingen kan genieten, moet ik daar zeker gebruik van maken. Zodra ik weer terug ben ik Tokyo, gaat ook het geld des te sneller. Overigens moet ik zeggen dat, naast de sponsoring van vrienden en familie, ik ook hier zeker al voor over 250 euro aan sponsoring heb ontvangen, en dan schat ik het nog laag in. Mensen zijn zeer begaan met je lot en andere henro zijn vaak zo enthousiast dat ze je van alles aanbieden. Naast inmiddels al 8000 yen aan contant geld (zo`n 70 euro), is ook al talloze keren voor mij het eten in een restaurant betaalt, heb ik fruit ontvangen, drankjes uit de automaten, boeken, paraplu`s, een karaoke-sessie, en laatst heeft zelfs iemand een complete overnachting in een ryokan voor me betaalt, plus avondeten en ontbijt. En nog is er een gat in mijn bankrekening gebrand. Ik kan het onmogelijk stoppen. Het zit in de kleine dingen. Bijvoorbeeld, mijn noukyouchou (het boek waarin ik stempels laat zetten) heeft zodra ik tempel 88 heb bereikt een monetaire waarde van wel 250 euro. Bij elke tempel moet ik namelijk 300 yen betalen, en het boek zelf is ook 2000 yen. Ik drink zeker 1,5 liter per dag, en dat kost me al snel 1000 yen. Met dit soort onkosten kun je slapen in je tent wat je wilt; nog gaat het duur zijn.

Ik had in Matsuyama afgesproken met een van de jongens van het bruiloftsfeestje, en ik liep hem spontaan tegen het lijf bij rond Dogo-onsen, waar hij een toeristenwinkeltje heeft. Meteen afgesproken, en dan avond erna zaten we met zijn 3en in een hokje, hij, ik, en nog een jongen. Voor mij was dit een speciale keer want ik moest en zou gaan experimenteren met Japanse liedjes. Bij Japanse liedjes in de karaoke is kennis van de karakters handig, maar niet perse nodig, alhoewel het zeker wel enorm helpt. Omdat er ook veel jongeren graag naar de karaoke gaan, zweven boven de karakters in de songtekst zogenaamde furigana, dat zijn simpelere tekens, die net als het alfabet fonetisch zijn. Het probleem van de karakters is namelijk, vooral in het Japans, dat je te maken hebt met meerdere manieren om hetzelfde karakter te lezen. Een karakter is dus geen letter, het is eerder een klank, of soms gewoon een compleet woord. Je moet dus bij de karakter de klank kennen, wil je het kunnen lezen. Met zo rond de 3000 karakters in het gebruik is dat een behoorlijke uitdaging en de gemiddelde universiteitsstudent mag blij zijn als hij er 2000 uit het blote hoofd kent (het aantal wat ook ik zo ongeveer machtig ben). Als je dus het fonetische schrift (de zogenaamde kana) snel genoeg kunt lezen, kun je zonder problemen een liedje zingen, en ik lees kana inmiddels net zo snel als het ABC. Dus geen enkele reden om het niet te proberen. Ik begon met een redelijk eenvoudig nummer, Storm van Luna Sea. Toen ik merkte dat ik hier geen enkele moeite mee had, ging ik het mezelf toch al snel wat moeilijker maken. Kodou van Dir en Grey stond heel hoog op mijn want-to-sing-list, en ook hier had ik op de snelle gebrabbel stukken na weinig moeite mee. Het Japanse stemgeluid is echter anders dan die van een Europeaan; Japanners kunnen gemakkelijker hogere noten halen. Uzu van Kagrra was net iets te hoog gegrepen, maar Shiki van dezelfde groep kwam er redelijk uit (Kagrra is een band die ik iedereen aanbeveel; het is een mix van pop rock met gebruik van traditionele Japanse instrumenten met behoorlijk poetische teksten). Shout & Bites van Versailles was ook geen enkel probleem, maar hun zanger heeft van zichzelf een vrij lage stem. Tokyo Noise van Serial Number was ook geen uitdaging. Met wat bier op en Rob zijn prethoofd in gedachten (weet niet waarom) deed ik ook Kuukyo na Heya van Mucc, een totaal geniaal nummer, en vooral van de grunts keken mijn mede-karaokers me een beetje vaag aan dus besloot ik daarna de koers compleet om te gooien met Kiss in the Dark van Pink Lady, waarvan ik een van de zangeressen vorig jaar live heb gezien, samen met Hoshimi. Een van de meest populaire liedjes van Japan, Mata Kimi ni Koi Shiteru van Sakamoto Fuyumi, was echter een bizar slecht idee om 2 uur in de nacht met een gesloopte strot en dat was dan ook wel het signaal er een eind aan te breien. De andere jongen zong bijna het gehele ouvre van Exile en met een knipoog naar mij probeerde hij ook Last Christmas, maar verder dan het refrein kwam hij niet. Bij een Engels liedje verschijnen dus net als bij karakters zwevende kana boven ons vertrouwde ABC, waar de jonge Japanner zich compleet geen raad mee wist. Vooral als je je realiseert dat bijvoorbeeld een woord als genshiryokuhatsudensho in het Japans slechts uit 6 karakters bestaat, kun je goed begrijpen waarom: als je onze letters ongetrained wilt oplezen kom je niet verder dan een kind in groep 3 met spellen. Maar getrainde lezers van het ABC spellen niet; we herkennen complete woordgroepen en kunnen op die manier zonder te spellen vloeiend lezen. Speloefeningen in het Japans zijn nauwelijks nodig; een gemiddeld woord bestaat uit 3, hooguit 4 karakters, die enorm simpel en klankzuiver zijn. Met slechts een stuk of 100 kana kun je alle mogelijke Japanse geluiden dekken. Genshiryokuhatsudensho wordt door een Japanner dus niet gespeld als g-e-n-s... etc maar als Ge-n-shi-ryo-ku-ha-tsu-de-n-sho. Een losse g, k of h bestaat niet in het Japans!

Ik heb die dagen in Matsuyama wel gelopen. Een kilometertje of 10. En dan nog deed ik 2 tempels per dag, zo dicht zitten ze hier op elkaar. Het is raar, maar ik realiseer me nu dat ik eigenlijk niet wil dat het stopt. Ik snap ineens waarom er mensen zijn die hem meerdere keren lopen. Ik sprak een man die al voor de 14e keer bezig was. Hij deed het supersnel; 40 kilometer op een dag. Mijn 45e dag, was zijn 25e. 63 jaar oud. Tussen de 10e en 20e dag ergens wenste ik echt dat het op zou houden, ik dacht er zelfs aan gewoon te kappen. Maar ja, ik was daar, en zette gewoon domweg door. Maar nu ben ik helemaal gewend aan de weg, aan de staat-van-zijn, aan het leven. Je bent hier gewoon een zwerver, echt niet meer, of minder. Je zwerft, van plek naar plek. Je bekijkt de wereld heel anders. Ik heb me bijvoorbeeld geen enkele dag druk gemaakt over waar ik die avond slapen. Mary merkte dit op. Volgens haar kon ik minder genieten omdat er geen Minshuku op mij wachtte, elke dag. Maar voor mij was het juist makkelijker. Mary moest namelijk, eenmaal gereserveerd, wel op komen dagen. Ze moest dus perse die 25 kilometer lopen, of anders een bus nemen. Maar ik, ik slaap gewoon in een bushokje, in een garage, een simpel hutje, mijn tent, of bij een tempel. Nergens toe verplicht. Niemand die naar je omkijkt, en als ze het doen, is het omdat ze daadwerkelijk in je geintresseerd zijn en je goeds toe willen wensen. Er bestaat geen kwaad op dit pad, behalve het kwaad wat je voor jezelf creeert. Dat is net als in het normale leven, maar hier valt het meer op. Veel dingen vallen hier sterker op. Zo besefte ik me na een nacht slapen op het strand dat de zon dus echt aan de ene kant naar beneden gaat en aan de andere kant weer omhoog komt. Dat snapt natuurlijk iedereen wel, maar snappen en beseffen, je het dieper realiseren, dat zijn compleet verschillende dingen. Alles gaat net iets dieper hier.

#60, Yokomineji, was een redelijke uitdaging. Het weer was die dag behoorlijk vaag. In Tokyo werden alle records gebroken; 25 graden, in december! Maar zo vaag als dat was, zo vaag was wat volgde; plotsklapt pakte donkere wolken zich samen en begon het keihard te regenen, en te waaien. Ik zag de wolken samenkomen, ergens op 200 meter hoogte. Toen het losbarstte, kon ik gelukkig ter hoogte van 300 meter in een hutje schuilen. Op een gegeven moment zaten we met 4 pelgrims in dat hutje, en niemand snapte er iets van, want dit had het weerbericht niet voorspelt. We konden enkel hopen dat het zou stoppen. Na een uur dat het dat gelukkig en konden we, ondanks de redelijk sterke wind, verder omhoog klimmen, naar 750 meter, enkel om ook weer 750 meter omlaag te gaan. Er wacht nu nog 1 werkelijke uitdaging op me: #66, Unpenji. Eerst moet ik morgen naar 500 meter voor #65, om dan weer 500 meter omlaag te gaan, een dal in. En dan volgt de tocht naar de hoogste tempel van de bedevaart; Unpenji bevindt zich op 900 meter hoogte. Het zal herinneringen oproepen van #12, Shozanji. En daarna uiteraard weer 900 meter omlaag. Dan volgen in rap tempo een set van 20 tempels, die zich allemaal rondom Takamatsu bevinden. De laatste lange afstand is dan de 40 kilometer van #88 terug naar #1, iets wat de meesten in 1 dag proberen te doen, door heel vroeg op te staan. Ik zie wel wat ik doe. Zoveel haast heb ik niet.

Gisteren ben ik flink verwend door een andere pelgrim die mij wel mag en me in zijn Ryokan stopte. Dat was alweer een tijd geleden. Ik maak liever geen gebruik meer van de duurdere plekken maar als het me aangeboden word sla ik het natuurlijk niet af. Vandaag kon ik ontsnappen van zijn vrijgevigheid door in een internetcafe te slapen, maar als ik morgen even ver kom als hij, dan wil hij me nog een keer trakteren. Hij vindt het wel leuk, een beetje ouwehoeren met een vage buitenlander, want ook voor hem is het maar een eenzame reis. Zijn eerste keer. Sommige mensen gebruiken het osettai systeem enkel om je gevangen te nemen in hun eigen wens voor een maatje. Er is niks wat je terug kunt doen; je kunt enkel ontvangen, en hopen dat je een goed moment kunt vinden om ontsnappen.

Morgen loop ik de laatste van de 4 ken in; Kagawaken. Dit is de ken van de verlossing, van Nirvana, Nehan. En vooral de udon moet er geweldig lekker zijn. Op mijn kaart staan in deze ken niet de plekken gemarkeerd waar ik eventueel gratis met een dak boven mijn hoofd kan slapen, maar juist de plekken waar ik udon kan eten. Overigens kan ik de kou niet tegenhouden; over een week gaat het te koud zijn om nog langer in een tent te slapen, en waarschijnlijk zullen de hoger gelegen tempels dan ook sneeuw te verwerken krijgen, wat betekent dat het aantal pelgrims drastisch afneemt. Dit is feitelijk de laatste week van de pelgrimstocht voor velen. Er zijn weinig gekken die dit in de winter doen. Het is dus beter als ook ik over een week klaar ben, om dan weer terug te keren naar Tokyo. Erheen liften zal ook een redelijk koude bezigheid zijn, maar het moet maar. En dan kijken wat daar weer op me wacht.

Reacties

Reacties

Tim

Zo dan schiet echt op! Als je dan terug kijkt gaat het allemaal toch snel. Pas twee maanden geleden zaten we nog bij Bij Bao, nu zit je trip er alweer bijna op. Maar niet voordat er een flinke dosis Tokyo is genomen natuurlijk! ;)

nel

hoi dennis
nou ineens gaat het allemaal erg vlug eerst dacht je dat je te weinig tyd had en nu praat je alweer om over een week naar tokio te gaan ongelooflyk dat je het toch maar volbracht hebt diep respect hoor doei nel en rinus

Patrick

Laatste eindjes zijn vaak wel zwaar, maar op een of andere manier gaan ze vaak ook voor je gevoel sneller! Doe het gewoon maar lekker op je gemak, geniet er nog maar dubbel en dwars van! Ook nog een stukje tokyo...kijk even voor me hoe hoog de skytree nu is ;-) En tot snel in NL!! :-)

Benjamin Serfhos

Hey Dennis!

Goed om te lezen dat het nog voorspoedig gaat! ik hoop voor je dat het weer niet al te snel extreem slecht wordt.. Succes met de laatse lootjes!

Groetjes..

Ps. Je schrijfstijl blijft uitnodigend. Mijn complimenten!

Gerie

Goh wat gaat dat allemaal hard zeg nou ik neem echt me petje voor je af hoor .jij maak echt van alles mee .succes verder nog .gr gerie

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!