Sado lift Europa!

Hysteria

Morgen gaat het gebeuren. Een reis van inmiddels 53 dagen komt ten einde, culmineert inde aankomst bij deallerlaatste tempel daar ergens in de bergen op de grens tussen Kagawaken en Tokushimaken: nummer 88, Okuboji. Ik ben er onrustig onder. Ik merk nu ineens dat ik er bewust van raak, met heel mijn wezen, dat dit bestaan waar ik nu aan gewend ben, ten einde gaat komen. Als Pelgrim van de tocht op Shikoku balanceer je tijdelijk tussen leven en dood, je bestaat een poos niet meer, maar je bevindt je in die vage wereld, tussen hemel en aarde. De tempelgronden zijn ook van diezelfde natuur: je stapt door de poort aan het begin van de tempel en dan bevindt je je in het elders. Ik merk nu, nu dat het doel bijna is bereikt en deze dus wegvoelt, pas echt hoe moe ik ben. Net als aan het begin van Kouchiken, ben ik me ineens bewust van mijn lichamelijke en spirituele moeheid. Stappen worden zwaarder. De tas lijkt meer te wegen. Mijn gemoedstoestand schommelt. Als dit is wat Nirvana is, dan weten manisch depressieven er alles van. Ik loop, en schiet in de lach om niks. Een moment later voel ik me weer onrustig en stapelen frustraties om niks zich op.

Begrijp me niet verkeerd, mijn favoriete plek om te slapen is mijn tentje. Die optie is me nu afgenomen, omdat het gewoon te koud is. Hoe je `t ook went of keert, je slaapt niet optimaal in een tent. Al helemaal niet als het vriest. Ik gebruik nu veelvuldig internet cafes, maar ik merk hoe het me breekt. Als je jezelf een beetje redelijk lekker hebt ingenesteld, komt er ineens een buurman bij in het hokje naast je, die ook een nachtje blijft, en die, op een of andere manier, altijd snurkt. Ik heb Ko al een paar keer aangekeken, maar hij is het niet, volgens hem. Ik heb in de afgelopen 4 weken misschien 3 nachten in een normaal bed doorgebracht. Een douche heb ik niet altijd, soms voor 3 dagen niet. Ik probeer vooruit te plannen, en bij onsen uit te komen, maar je kunt niet altijd mazzel hebben. De laatste onsen waar ik was geweest was de duurste van allemaal, maar de kwaliteit was dan ook echt helemaal top. Man, wat een badhuis. Ik heb er de hele middag en avond gezeten, compleet gelukkig. Dat was de hemel. Hemel en hel, ze bestaan vlak naast elkaar, en jij zit er tussenin. Jij bent henro.

Ik ben in die rol gegroeid. Van henro. Zo ga ik met mensen om hier, zo gaan mensen met mij om. Ik ben vrienden geworden met alles wat het henro zijn inhoud. Ik respecteer de lokale goden, de lokale goden respecteren mij. Ik kan niet geloven hoe verzot ik ben geraakt op Jizou, wiens beeldjes je overal onderweg tegenkomt. Jizou is echt, wat figuren met goddelijke vermogens betreft, momenteel mijn grote favoriet. Ik bedacht me hoe fijn het zou zijn als ik een klein beeldje zou kunnen hebben, van Jizou. Dan zou ik een altaartje kunnen, maken thuis. Een kaarsje branden voor Jizou, zo nu en dan. Maar hoe kom je in hemelsnaam aan een beeldje van Jizou. Het is super onbeschoft om gewoon een beeldje ergens mee te pikken, want mensen die bidden echt bij die beeldjes. Dan komt diezelfde avond een omatje langs met een mandarijntje voor Jizou, maar dan is Jizou er niet meer. Met dat soort gedachten in je hoofd loop je hier dus rond. En je zou zeggen, dat je toch wel nuchter genoeg bent om in te zien dat het allemaal hocus pocus is, dat een stelletje idioten een paar duizend jaar geleden wat vage verhaaltjes aan elkaar vertelden om de saaie avonden door te brengen, en dat die verhaaltjes op een gegeven moment zo serieus werden genomen dat er zoiets ontstond als religie, en nog wel de georganiseerde vorm. Je zit tussen twee werelden in. De logische, waarin westerse waarden hoog in het vaandel staan, en de oosterse, waar, nou ja, vaagheid het kernwoord is. Zen. Oh, iemand kijkt naar me. Hij wijst naar me. Hij weet dat ik henro ben, en hij gaat me aanspreken. Heb alleen zo weinig tijd, ik moet voor 5 uur ben die tempel zijn. Hij steekt zijn vinger op. Een. Het is er een, communiceert hij met anderen. Ik nader hem. Hij komt naar me toe, met iets wat hem aangereikt is. Hij opent zijn handen, en geeft me een beeldje. `Ojizousama`, zegt hij, lachend. `Ki wo tsukete`. Goh. Een beeldje, van Jizou.

Ik zat te eten, in een ramententje (Naast soba en udon een zeer populaire noodlevariant). En als ik in een restaurant zit, dan zit ik niet in een hoekje. Nee. Ik ben henro. Ik zit dus waar iedereen me kan zien zitten, zoin mijn witte kleren. Naast henro ben ik namelijk ook Nederlander, en waar het woord `gratis` bij komt kijken, daar heeft de Nederlander natuurlijk instinctief een affiniteit voor. Ik ben namelijk al meerdere keren met meer geld een restaurant uitgelopen dan ik had toen ik naar binnen ging. Iemand betaalt je rekening. Natuurlijk anoniem, want zo nederig zijn ze wel. En dan, als je opstaat, spreekt iemand je aan, en geeft je een briefje van 1000 yen, vaak verhult in iets, een servetje, ofzo. Het werkt ook bij de supermarktjes. Eerst demonstratief je kaart lezen voor je naar binnen gaat om iets te kopen, want er is altijd wel iemand die je opmerkt, en op wiens rekening je dan gratis kunt shoppen. Ze knopen dan een gesprek met je aan, en zijn vaak boven de 60, dus spreken vooral over dingen waar je geen fuck om geeft. Je antwoord vooral met `Sou desu ka?`, oftewel, `Oh, echt?`, maar eigenlijk betekent het natuurlijk, `Nou, lekker boeiend!`. Maar ja, je wilt de persoon die jouw lunch betaalt natuurlijk niet wegjagen. Maar goed, ik zat dus in die ramentoko, en na een half uur was er nog niks gebeurd. Het publiek was er niet naar. Zat in een stad, dus meer jonge mensen, en die zaten voornamelijk manga te lezen terwijl ze hun noodles opslurpten. Tja. Nou ja, dus maar mijn eigen lunch betaalt, een set van 1000 yen. De bediende kijkt me lieflijk aan. `Oh, ohenro!`. Ja, henro, ja. Waar is mijn henrokorting? Nou ja, die kwam niet, dus ik pakte mijn wandelstok, en liep weer richting de volgende tempel. Een auto stopte. Jizou stapte uit. Vlug gaf hij me een briefje van 1000, en voor ik echt iets kon doen, zat hij alweer in de auto, op weg naar, nou ja, op weg naar waar Jizou naar op weg naar toe is.

Werd aangesproken, en echt eens door een jongen van mijn leeftijd. Was een beetje rare plek om aangesproken te worden, met zo`n 25cm vluchtstrook beschikbaar voor voetgangers, en het bleek dus dat hij ook een reiziger was. `Oh, ben je ook ohenro?` vroeg ik. `O-wattuh?`. Hij keek me een beetje glazig aan. Nee, serieus, hij wist er echt niks van. Nou ja, ik snap het wel natuurlijk. Ga naar iemand van 15, en begin over Hennie Huisman. `He? Hennie Huiskam? Wasda?` zullen ze zeggen. Beetje kromme vergelijking, maar zo is `t wel. In die categorie trouwens, ik ben ook nog langs een gigantische barbapappa-reclame gelopen. Nou ja, een barubapapa reclame dan. Voor een bank. Maar goed, die jongen wist dus echt niks van de bedevaartstocht op Shikoku af, dus besloot hem mee te nemen naar de volgende tempel. Ik legde het hem uit. `Dus je gaat naar tempels, het zijn er 88. Je doet een gebedje bij de Hondou, dat is de oorspronkelijke tempel voor de beschermer van die tempel, en dan naar de Daishidou, die is opgezet ter ere van Kobo Daishi, waarvan ze denken dat, ook al hoort hij al 1000 jaar hartstikke dood te zijn, hij nog steeds rondjes loopt op dit eiland, samen met de pelgrims. Daarom staat er ook `Samen lopen` op mijn tas, kijk maar`. Hij keek. `Sou desu ka?` zei hij toen.

Ko keek me nog eens aan. `Ze weten niks, die jeugd hier. Ze zijn compleet out-of-sync. Daarom zijn het ook allemaal van die mislukkelingen. Het is een generatie van watjes`, begon hij. `Denk je nu echt dat het zo stom toeval is dat je wenst voor een Jizou beeldje, en er dan een krijgt? Dat je wenst voor betaling van je rekening en dat hij dan voor je wordt betaald? Net als hemel en aarde, besta jij tussen twee werelden in. Tussen de wereld van je ziel, en van je lichaam. Vergis je niet, de afstand tussen jouw lichaam en jouw ziel is groter dan de afstand tussen de ene kant van het universum en de andere. En het is van essentieel belang dat je weet om in synchroniciteit te leven met jezelf, en met het universum. Als je dit doet, spant het hele universum samen om je te helpen, niet omdat dat zo toevallig zo gaat, nee, het gebeurd omdat jij het doet, omdat jij het universum bent. Ben jij er niet meer, dan vergaat het universum met je. Dat is einde van alles`. Ik keek Ko aan. `Sou desu ka?`

Volgens mijn berekeningen is het nog 28 kilometer tot tempel 88. Daatussen moet ik nog naar 85, 86 en 87. En dan is het ook nog 40 kilometer terug naar nummer 1. Er zijn 3 verschillende wegen, en heb ik zin in ongeveer 0 van die 3. Voornamelijk omdat ze wederom door de bergen gaan. Ik moet een heuvel over van 780 meter voor ik 88 kan bereiken. En dan zit ik dus echt tussen hemel en aarde: nergens dus. Ik heb goede plannen om morgen 34 kilometer te lopen, wat betekent dat het overmorgenavond klaar kan zijn. Maar ik ken mijn plannen. Ik heb al zo vaak 30 kilometer willen lopen. Maar ik ben nogal makkelijk afgeleid. Vooral als je langs Vegas Strips loopt, of ze noem ik ze, die typische wegen in Japan net buiten de stad waar elke grote chain een winkel moet hebben. Ik snap niet waarom supermarktjes hier konbini`s heten want ze zijn alles behalve convinient. Je hebt drie grote, namelijk Family Mart (noemen ze hier kort ook wel Famima, wat me meteen doet denken aan die geweldige video op youtube waarin eindeloos wordt ingespeeld op de korte naam van een andere keten genaamd First Kitchen, die hier in het kort `Fakin` heet), Lawson en Sunkus. Als je dan een weg van 30 kilometer hebt, zou je verwachten, dat het, volgens de wetten van de logica, handig is om op elke 10 kilometer een aparte winkel te hebben. Dat is ook aardig voor henro, die dan dus niet hoeven in te slaan, om de 30 kilometer. Maar zo is het dus wel. 500 meter naast de Famima, zit Lawson. En dan aan de overkant van de weg daarvan, zit Sunkus. En dan weer 30 kilometer niks. Wat is het verschil tussen die winkels onderling? Niks. Behalve reclames. De ene keten stunt met Miffy (zo noemen ze nijntje hier), en de andere met barbapappa. Ik weet nog wel een goede barbatruuk voor die lui: gewoon eens niet zo vaag allemaal op elkaar gaan zitten langs een Vegas Strip. Want alle boekenwinkels zitten er ook. En aangezien ik dus een gigantische boekennerd ben, moet ik gewoon elke boekenwinkel even in. Het is een compulsieve stoornis. En dan koop ik weer iets, en dan weegt mijn tas weer een kilo meer.

Toen ik klein was, had iktwee dromen. Je weet wel. Jantje wil Brandweer worden, Pietje wil graag een grote stoere auto. Mijn eerste droom: een vrouw, half Koreaans, half Japans, die van mams kant heeft geleerd Koreaans te koken, van vaders kant gerelateerd is aan Toyota (of waren die al failliet?), en, nou ja, you get the idea. De 2e droom: Jean Baudrillard`s Simulacra and Simulation vinden (als je je niet herinnert dat ik het over dit boek heb gehad, meld je dan nu direct af van die mailinglijst en ga verder met je lege bestaan, graag), in het Japans, gewoon, zo op een boekenplank. En een van die twee is dus in vervulling gegaan. En niet alleen dat werk heb ik kunnen scoren, ook heb ik, zoals ze `m in het Japans noemen `Aku no Shisei` oftewel The Intelligence of Evil (die wist je, he?) kunnen bemachtigen, wat zijn laatste werk was voor hij (pinkt traantje weg) stierf. Ze hadden nog meer moois, maar helaas bestaat er zoiets als zwaartekracht, en mijn bankrekening. Meerdere werken van Zizek, maar niet echt zijn hoogtepunten. Nog een boek van Marshall McLuhan, maar van hem heb ik al 2e hands een boek kunnen kopen. Ook een Japanse versie van Hitler`s `Mein Kampf` kunnen kopen, hij stond op de plank naast Dan Brown. Hier in Japan begrijpen ze tenminste hoe je boeken moet sorteren: troep bij de troep. Hitler`s `compelling` meesterwerk is momenteel op weg naar mijn huis, in een doos, per boot. Ben benieuwd wat ze ervan denken, bij de douane. In dezelfde doos zit ook een boek van Stephen Hawking, die vooral recentelijk vaak erg charmant op de foto staat. En ook Hitler was vrij fotogeniek. Dus, iemand die een doos vol Japanse boeken naar Nederland stuurt, waarvan een met een mongool in een rolstoel op de cover, en een met plaatjes van een fotogenieke Duiter. Ik ken nog wel iemand wiens mening ik daar wel over wil horen!

Reacties

Reacties

Tim

Zo, dit verhaal heeft mooi mijn pauze gevuld. Geniet van de laatste stukjes en bedenk: Je kan hem altijd nog een keer lopen! :)

Henk

Hoi,Mooi verhaal,wel met ,voor mij,wat vraagtekens zeker wat *het boekMein Kampf betreft. Breng de reis tot een goed einde !! groet Henk

Ger

Nog even het rode boekje van Mao en een autobiografie van Lenin erbij, dan hoef je niet eens je postadres in te vullen, iedereen bij de douane weet dan dat dit een pakketje voor Dennis is :P

Mooie prestatie heb je weer geleverd ;)

Groet Ger en de fam.

Patrick

Niet alleen dat lopen is indrukwekkend, maar hoe je je verhalen zo opstelt is dat net zo!! Alsof we ook daar rondlopen. Wanneer mogen we de film verwachten ;-) Dit is net een filmscript! Maar dan dus wel van een mooie film! :-)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!