In Saigon uiteindelijk maar wijs geweest en een City Tour geboekt. Ze rijden je dan eenvoudig met een busje door het drukke verkeer heen naar verschillende highlights in de stad. Je kunt wel door de rest van de stad lopen, maar niet als je echt perse ergens heen moet, want dan is het een opgave om je door het drukke verkeer te banen. Het is wel mogelijk, maar vereist enige oefening. Het is eigenlijk gewoon een kwestie van domweg over straat beginnen te lopen en aan te nemen dat ze met die scooters wel om je heen zullen gaan, wat ze dus meestal nog doen ook. Een dagje later met een andere tour richting de Mekong Delta gegaan, maar dit uitstapje viel helaas iets tegen. Misschien omdat ze voornamelijk proberen je door verschillende winkels te jagen, waar je helemaal niet heen wilt, maar waar ze wel helemaal de moeite gaan nemen om je over de geschiedenis en de ambacht te vertellen. Niet echt waar je voor komt, maar je neemt het maar op de koop toe. Gelukkig was het maar een uitstapje van een dag, dus voor ik het wist zit ik weer in het hoogtepunt van elk uitstapje tot nu toe: het vervoer erheen. Vanaf die bussen heb je tenminste een goed uitzicht over het verkeer en kun je rustig naar de scooters turen die de meest gekke dingen vervoeren. Van levende kippen, ganzen en zelfs moddervette varkens tot keukenapparatuur en het hele gezin. Het meest vermakelijk wat Saigon te bieden heeft, als je het mij vraagt. De rest van de toeristische bezienswaardigheden draait om de oorlog en is dus een beetje slachtoffer- toerisme. Dat ze eigenlijk nog relatief weinig in contact zijn met hun eigen oorlogsverleden blijkt wel uit verschillende dingen die ik heb gezien van nogal tegenstrijdige ideologisch-symbolische uitingen (bijvoorbeeld in de bus in Laos - een video over de goede Vietnam Laos relatie, waarbij een volkszanger zingt op een decor met een enorm pepsi-logo op de achtergrond terwijlin de volgende scene van hetzelfde liedeen Amerikaans toestel wordt neergehaald door het Noord Vietnamese leger - een beetje Zizek's koffie-zonder-caffeine idee, het schadelijke element van elke substantie opgeheven om zo een leeg product te creeeren wat zichzelf compleet tegenspreekt). De duidelijkste tekenen van de oorlog vind je niet in de musea die enkel gaan over het glorieuze verleden van de opstand tegen de Amerikaanse agressor - nee, je ziet ze op straat, in het heden, in de vorm van mensen geaffecteerd door Agent Orange; misvormde gewrichten, bedelend bij dezelfde mensen die het spul tegen ze hebben gebruikt. Tot zo ver een mislukte, bankroeteideologie - van beide kanten.

Vanuit Saigon de nachttrein genomen naar Danang. Een lange rit van 18 uur, maar hij vloog voorbij, mede dankzij een interessante coupegenot, maar voor het grootste deel omdat ik 13 uur dromend heb doorgebracht. De trein is een bijzonder comfortabel vervoersmiddel, zo heb ik ondervonden - beter dan het vliegtuig of de bus. Vanuit Danang gebruikt gemaakt van een hotel-pickup service naar een hotel wat we uiteindelijk niet gebruikten - en toen stonden we in Hoi An. Simon en ik waren het er allebei over eens dat het wederom weer eens zo Disneyland-achtige plek is wat echt behoorlijk irritant begint te worden - een waar we zelfs, zittend op een terrasje waar ze enkel Europees eten hadden, een man zagen die de bedelaars dirigeerde om ze zo efficient mogelijk over de straten te latenstrompelen -dus meteen maar een busticket geboekt naar Hue. Dat beviel ons iets beter, maar we hadden allebei nogal haast om in Hanoi te komen, dus na de hoogtepunten daar te hebben bekeken (o.a. een behoorlijk fraai citadel) meteen weer in de trein gestapt om nog eens 18 uur te moetenbrommen. Deze rit niet zo goed geslapen, want het spoor werd op een gegeven moment nogal hobbelig. Met een behoorlijke slaperige kop om half 6 uur sochtends zuilde ik achter Simon aan door de straten van Hanoi op zoek naar een hostel wat ik uiteindelijk niet gebruikte. Ingecheckt in een iets duurdere tent, waar een zeer vriendelijke medewerkster uiteindelijk mijn hele schema invulde - ik hoefde alleen maar de instructies te volgen. Met mijn hele programma opgevuld voor een week werd alles ineens veel makkelijker en kon ik dus even gaan genieten (al het regelwerk wat je moet doen om van A naar B te komen wordt op een gegeven moment ook steeds vervelender).

Hanoi en Saigon zijn elkaars antithese. De breuk tussen noord en zuid is nog steeds zeer duidelijk voelbaar. Ik heb hier in een hele week geen enkele persoon gezien met Agent-Orange-achtige verschijnselen. De stad straalt een rijkdom uit die Saigon zeker niet heeft, en het voelt bijzonder Frans aan. Bomen in de straten, parken op verschillende hoeken, verkeer wat nog enigzinds in banen wordt geleid. Rijkdom bedoel ik hier uiteraard relatief, want westerse manier van 'rijk' zal het in deze regio (hoop ik) nooit worden. Hanoi is een plezante stad om te verkennen, en extreem fotogeniek. En het belangrijkste: ze wordt, net als Saigon, geleefd door haar inwoners.

Na slechts een dagje in Hanoi meteen richting Halong Bay gegaan. Zoals mijn vader al vermeldde in een reactie op een van mijn foto's is deze baai het natuurwonder van Vietnam. Honderden rotspartijen die verticaal de lucht in schieten creeeren, vanuit de haven gezieneenimposante skyline. De trip was behoorlijk goed georganiseerd, niet zoals die in Saigon. Eerst met een boot door de baai gevaren, daarna bezoek gebracht aan een behoorlijk indrukwekkend grottencomplex en rond een uur of 4 kreeg je de gelegenheid zelf wat rond te peddelen. Een zeer humoristische ervaring, vooral als je samen in een bootje zit met een Vietnamese die niet kan zwemmen en gilt om elke vliegende vis. Dat ze nauwelijks Engels sprak was dus nog het minst grote probleem. Toen we eenmaal op een lijn zaten wat 'left' en wat 'right' is (ik had haar net zo goed 'links' en 'rechts' kunnen leren) waren we de weg al kwijtgeraakt en vonden we gelukkig een ander bootje met enkele van ons tourgenoten. Dit overkomt je natuurlijk enkel als je alleen reist.

De volgende dag, naeen zeer fraaie zonsondergang en een paar uur durende uitval van de motor, richting Cat Ba gevaren. Dit eiland is nog relatief onderontwikkelt, maar over een paar jaar is dit waarschijnlijk een van de grote toeristenbestemmingen van Vietnam, gezien het enorme aantal resorts wat daar in de planning staat.Een berg opgeklommen, van het uitzicht genoten en de rest van de dag op het strand doorgebracht. Ik had nog wel wat meer dagen daar willen luieren, maar helaas stond mijn volgende tour al vast en moest ik dus de volgendedag terug richting Hanoi. Daar stond ik uiteindelijk om 4 uur weer bij mijn hotel om om 7 uur opgehaald te worden voor de trip naar Sapa. Eerst een slaaptrein genomen naar Lao Cai, aan de grens met China (van waar sommigen de oversteek maken om in Kunming te eindigen). Tijdens deze trip werd het me duidelijk hoe enorm divers Vietnam eigenlijk is. Het land heeft meer te bieden dan haar buurlanden (op China na, waarschijnlijk), wat me doet afvragen waarom het nog relatief onbekend is in Nederland. Ineens zat ik op 1600 meter hoogte, in een plaats die me vaag deed denken aan een Zwitsers skiresort-achtig dorp. Enkele trips gemaakt vanuit Sapa naar omliggende dorpjes, waar de bewoners nog allemaal van het land leven en sinds kort dus ook van de toeristen die komen om het spectaculaire landschap te bewonderen. De bergen in deze streek zijn het meest oosters gelegen deel van de Himalaya's, met in Vietnam een piek van 3300 meter. Eigenlijk heb ik 2 dagen lang tegen een enorme muur van 2000 meter aan zitten staren. De rijstvelden bekeken, dingen gekocht van de lokale bevolking (die constant wel iets in elkaar zitten te naaien om te kunnen verkopen aan de rijke toeristen), genoten van de frisse lucht en inmiddels zit ik weer in Hanoi, met eindelijk het meest belangrijke in mijn handen waar ik al een aantal weken naar uitkijk: een Chinees dual-entry visum!