Dots connecten
Die plastic zakjes die ze uitdeelden aan het begin van die bootreis gecombineerd met een lachende Hollandse die de avond ervoor nog zei dat ze hoopte dat ik pillen bij me had zorgden voor een vaag voorgevoel van komende zaakjes. Nou ja, als Hollandse jongen kun je natuurlijk wel tegen een beetje water, maar deze boot vaarde niet echt - hij vloog de helft van de tijd. Nu kon ik mijn maaginhoud nog wel binnen houden, maar enkele Thaise dames voor mij niet. Het plastic zakje was niet genoeg om al het kots op te vangen, dus gingen ze maar voor een grotere zak van kerstuitverkoop-bij-Lidl-formaat. De geur die daar na 15 minuten van af kwam was genoeg om mij ook nog even te laten overgeven, uiteraard 2 minuten voor aankomst. Vol uitgedroogde en verdwaaste mensen kwam die catamaran dan aan, en vanzelfsprekend stonden er meteen al figuren om de verwarde schaapjes voor een veel te grote prijs aan wal te brengen. Ik was weer in Thailand!
Na meteen maar naar de 7-eleven te zijn gesprint om wat te drinken te halen maar bij een van de taximensjes geinformeerd of hij nog een leuke plek wist voor hutje aan strand. Dat wist hij (natuurlijk) wel, dus voor uiteindelijk 100 baht reed hij me 30 meter verder. Land of the smiles. De oude vrouw die de hutjes beheerde zat waarschijnlijk al heel haar leven op dat eiland (wat geen Thailand is, maar Nieuw-Brittanie) en een glimlachje kon er zeker niet van af. Maar goed, ik had uiteindelijk waar ik voor gekomen was. Toen ik eenmaal lekker aan dat strand lag realiseerde ik mij ineens dat, als ik alle dots zou willen connecten (vergeef mij mijn Engels-Nederlands), ik na 2 nachtjes slapen toch weer verder zou moeten gaan. Nou ja, maar gewoon genoten zo lang het kon. Toen enkele dikke Britten besloten mijn strand tot hun strand uit te roepen besefte ik dat ik na 2 nachten daar toch wel weg zou willen, dus meteen maar een enkeltje vasteland gekocht.
De lange reis naar Kuala Lumpur, hoofdstad Maleisie, zou uiteindelijk 26 uur in beslag nemen. Ik keek er niet eens tegen op. Het went. Het uiterst humoristische concept van een slaapboot pakte echterwel goed uit. Gewoon wat matrassen op de grond. Veel ruimte had je niet, maar het schommelen van die boot herinnerde mij vaag aan de goede oude tijd (3 maanden geleden) dat mijn moeder nog alles voor me deed. Toen we om 5 uur aankwamen in een spookstad, kocht ik in al mijn verwarring een buskaartje bij een bedrijfje wat uiteindelijk helemaal niet bleek te bestaan. In Thailand maakt het niet uit wat voor soort vervoer je hebt, maar ze zorgen er altijd wel voor dat je mentaal verdwaast op je bestemming aankomt. Goed, na wat informeren bij enkele medereizigers, toch nog een goed kaartje gekregen en een half uur later zat ik in een minibusje op weg naar Hat Yai, de meest zuidelijk geleden grote stad in Thailand. Na 6 uur daar aankomen om van daar een bus te nemen die ons in 9 uur naar Kuala Lumpur bracht. Eenmaal daar had ik voor de verandering eens alvast een hostel geboekt, dus het was enkel kwestie van een blokje om lopen. Omdat ze in die bussen altijd de airco graag op save-the-whales temperatuur hebben staan, had ik mijn trui nog aan, zuilend met mijn tassen door een stad waar het zelfs om 10 uur savonds nog 35 graden is. Die koude douche was de lekkerste die ik in mijn leven heb gehad.
Ook in Kuala Lumpur niet veel tijd, dus de dag erna maar naar de Petronas Towers gesprint. Het probleem van KL is een beetje dat deze gebouwen eigenlijk de enige echte hoge zijn, waardoor ze feitelijk heel erg laag lijken, omdat er nergens sprake is van goed perspectief. Maar ach, weer een gebouwtje dat ik van de lijst kan strepen. Ik heb nu nog 2 van de 10 momenteel hoogste van de wereld te gaan, wat zeer onfortuinlijk is, want tegen de tijd dat ik weer genoeg geld heb om te kunnen reizen, zijn er alweer zoveel nieuwe hoogste-van-de-wereld af dat ik eigenlijk weer helemaal opnieuw kan beginnen.Gelukkig ligt de hoogbouwmarkt in de USA momenteel eventjes stil dankzij de financiele crisis, dus dat scheelt weer. Jammer alleen dat ze in Dubai niet met hetzelfde echte geld werken als wij in het westen doen.
Neem de Kruiskade van Rotterdam, maak er een enorme stad van, en je hebt Kuala Lumpur. Een eccentrische mix van verschillende Aziatische volken met een Islamitisch smaakje. Het grote verschil is echter dat ze hier wel met elkaar op kunnen schieten - het enige missende element zijn natuurlijk de Hollanders die net doen alsof Nederland nog Nederland is. Hoewel, in het noorden van Maleisie en het zuiden van Thailand heb je figuren die daar graag een eigen land willen, maar dat soort zaken hebben ze zelfs in Canada. Over Rotterdam gesproken, ik heb al met mijn privechauffeur afgesproken dat ik een klein rondritje door haar straten krijg zodra ik weer thuis ben.
Nu nog even 2 dagen genieten van Singapore, en dan is het eigenlijk uit met de pret. Wat ik daarna doe is enkel nog om thuis te komen. Een aantal zeer ongelukkige connecties qua vliegschema zorgen ervoor dat ik alsnog een nacht in Bangkok zit en een paar nachten in Seoul. Nu vind ik dat laatste natuurlijk helemaal niet erg, maar een directe vlucht is toch altijd beter dan continu overstappen!
Reacties
Reacties
Gisteren waren wij, oma en opa, uitgenodigd bij Marion en Martin en niet te vergeten Sven en Silke. Ook waren daar om de boel op te vrolijken, je ouders en Wes. Na de koffie met gebak was het pakjes uitpakken. We hadden lootjes getrokken, dus je wist al van tevoren wat er onder het pakpapier zat. Toch was je moeder zoals gewoonlijk bevangen door de zenuwen. Zij denkt altijd dat er wat anders in de pakjes zit dan wat zijn heeft opgeschreven op het kleine papiertjes dat een lootje moet voorstellen.
Daarna werd de lange tafel vol gezet met alles en nog wat, we gingen gourmetten. Zoals gebruikelijk bleef er aan het einde van de eterij heel wat vlees over. Je moeder adviseerde aan Marion om het overgebleven vlees in de diepvries te doen. Marion kiepte het in de plastic vuilniszak. Na een zangwedstrijd tussen Silke en Sven, je kent het wel, de tekst van een liedje verschijnt op het tv-scherm en dan maar meebrullen. Om 22.00 uur kwam voor ons een taxi voorrijden en vertrokken wij richting Rozenburg. Hoe laat je ouders en Wes naar huis zijn gegaan weet ik niet. In ieder geval was het een gezellige avond, een compliment aan Marion en Martin daarvoor.
Je moeder is blij dat het einde van je reis in zicht in.
De hartelijke groeten van oma en opa. (heb je al schelpensouveniers voor ons in je reistas zitten?)
Hoi Dennis,
Je ben een klots-kots ervaring rijker. Waarom varen die roeiboten zo snel? Het zou toch voor een ieder prettiger zijn als de maaginhoud daar blijft waar het dient te blijven. Volgens mij hebben die mannetjes met elkaar afspraken gemaakt zo van: maak jij ze misselijk dan zijn ze lekker gaar aan land en minder scherp. Kassa! Van opa heb je zijn expeditie naar Spijkenisse, en de belevenissen van gisteren, kunnen lezen. Volgens je moeder was ik "ver heen", maar volgens mij zat ik toch bij Martin en Marion op de bank... Afijn het was gezellig en daar gaat het om.
Wordt vervolgd.
Hallo Dennis, In het laatste stukje vakantie reis je er nog heel wat uren af in allerlei toestanden zoals catamarans,bussen enz. 26 uren is niet niks !!,maar als je geluk hebt kun je ,zodra je weer in Nederland bent gelijk weer gaan reizen,namelijk de elfstedentocht !,die ben je daar vast niet tegen gekomen. Groetjes Henk en Truus
hallo dennis we willenje toch nog op de tweede kerstdag toch nog prettige kerstdagen toe wensen
zoals je weet was het eten en zo hier in spijkenisse
geloof je ouders gaan naar idols
mvg sven silke marion martin prooi
Haha wereldreiziger, jij struint binnenkort dus weer de hoogbouw van het bruisende rozenburg af =)
Mooie verhalen man soms vraag ik me wel even af waarom ik nog hier zit hahah maare...heb je niet het maersk kantoor in singapore bezocht, dus ook hoogbouw :P
Als je terug bent moeten me maar weer snel een sappie gaan doen!
Ciao ciao
Ho ho ho Dennis,
Met Jaap, Corrie, Rinus en Nel hebben we vanmiddag heerlijk gegeten in Hotel 't Wapen van Marion in Oostvoorne. De ambiance was voortreffelijk. Na afloop hebben ze hier een afzakkertje genomen en hadden we je even live op MSN. Zowaar is er vanmiddag een wonder geschied: Feyenoord won in eigen Kuip met 3-1 van NAC Breda. Was zelf helaas verhinderd, maar had met Wes een hot-line. Hij trotseerde met een vriendje de vrieskou om de club eindelijk weer eens te zien winnen. Ik heb al tegen Wes gezegd dat we vanavond de wedstrijd maar moeten opnemen van de tv want wie weet hoe lang we weer op de volgende overwinning moeten wachten. Zo dit was het voor vandaag. We gaan uitbuiken op de bank.
hoi Dennis,
het is weer maandag ochtend en mijn vaste ritueel is eerst een bakkie thee en de mail met vaak een verhaal van jou dat is dus een leuk begin van mijn werk week deze week een korte werk week en daarna ben jij weer thuis en moet ik het dus weer zonder je reisverhalen doen dennis ik wens je een leuke jaarwisseling en goede terug reis tot ziens groetjes van karin
Beste lieve mensen,
Nog even en dan komt onze avonturier, na drie maanden reizen door Azie, naar huis. Wat hebben we, net als jullie, genoten van zijn verhalen met foto's en filmpjes maar zijn blij als hij weer bij ons aan tafel schuift.
Voor Dennis zal deze gehele onderneming zeker naar meer smaken, en zal strakjes bij zijn baas in de kas zoveel mogelijk tomaten gaan plukken om de financien rond te krijgen voor een volgende reis naar den vreemde.
Een uitstapje ligt al in het verschiet. Samen met Dennis ga ik ergens in april/mei naar N.Y. Voor Dennis is een bezoek aan de 'Big Apple' inmiddels gesneden koek, maar voor mij de eerste keer. Wie kan je als vader dan een betere gids wensen dan je eigen zoon die alle in en outs van de stad die nooit slaapt op zijn duimpje kent. Ik kijk er in elk geval naar uit. Ada ongetwijfeld wat minder...
We willen iedereen die een berichtje heeft gestuurd naar Dennis zijn 'Reismee!' website hartelijk bedanken. Niet alleen voor Dennis, maar ook voor ons was het fijn te weten dat jullie 'op zijn schouders' hebben meegereisd.
We wensen jullie een reislustig 2009!
John en Ada
Onder het motto, beter laat dan nooit ook maar weer even bijgelezen. Het was echt bizar dat we 's morgens in hetzelfde hostel wakker werden en er diezelfde avond weer duizenden km's tussen ons zat. (Bangkok-Beijing)
Nou, daar zitten we weer he, in Nederland... Dat we weer snel de Aziatische hoek in mogen duiken. ;)
Oh, en een gelukkig nieuwjaar natuurlijk,
Zaijian!
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}