In Keulen had ik voor de rest weinig problemen om mijn host (zo noem je iemand die jouw onderdak biedt via couchsurfing) te vinden. Ik zoek op couchsurfing natuurlijk voornamelijk op mensen met een affiniteit voor Azie, het liefst Japan. En Amaia zou de volgende dag naar Japan gaan, dus kon ik extra jaloers zijn. Ze was Spanje ontvlucht om in Duitsland te gaan studeren en had een klein kamertje in de binnenstad. Ze nam me 's avonds mee naar haar 'goodbye-party' op het dak van het apartement van een vriendin en met het lekkere weer was dat dus genieten geblazen.

De volgende dag besloot ik de plek te proberen die ze aanraden op de hitchwiki (wikipedia voor lifters), een plekje direct langs de Autobahn, om naar Frankfurt te liften. De 2e auto stopte meteen. Een wat oudere man, hij vertelde me dat hij in zijn jeugd ook veel had gelift en besloot mij dus mee te nemen. Nu zat ik echt in Duitsland-Duitsland, als in, het Duitsland waar Engels niet werkt. Met veel moeite toch aardig wat dingen kunnen communiceren... denk ik. In ieder geval was het maar een korte rit, want hij bracht me naar een tankstation langs de snelweg. Ook al was dit maar een korte lift, toch zijn dit de beste. Het zijn liftjes van mensen die het zelf ook hebben gedaan, en zij snappen tenminste wat je nodig hebt. Tankstations langs de snelweg in de richting van waar jij heen wilt, dat zijn simpelweg de allerbeste spots. Je hebt er ook meteen toiletten en kunt wat te eten kopen. Daar had ik echter zelf geen tijd voor want zodra ik mijn bordje flashte naar de eerste de beste Duitser die aan kwam wandelen had ik meteen een rit te pakken. Die Duitsers doen ook echt nergens moeilijk over. Hij had ook nog zijn dochtertje bij zich. Hij nam de moeite om wat slomer te praten en daardoor konden we toch aardig wat uitwisselen. Nu ik zo in Duitsland pik ik toch snel wat dingen op maar mijn brein is helemaal ingesteld op veel exotischere talen. Het lijkt erop dat mijn brein een apart compartiment 'Nederlands-Engels' heeft en dan een compartiment 'de rest'. Dat betekent dat de hele tijd als ik iets wil zeggen er iets Japans naar binnen schiet. Dan krijg je van die stamelzinnen als 'Fahren Sie tabun... vielleicht... nach..', dat er van die typisch Japanse stopwoordjes je hele brein overnemen. Merkwaardig.

In Frankfurt had ik ook met enige moeite een host gevonden, Aliya, een Russische. Was behoorlijk blij dat ik uberhaupt nog een host kon vinden want het was misschien de 8e of 9e request die ik had verstuurd. Het waren nogal hete dagen (ik heb het kwik over 35 graden zien gaan) en zij leefde in een zeer klein studentenstudiotje en er zat niks anders op dan met haar een matras te delen. Ze had wel airco... in de douche. Dus elke nacht een beetje plakkend in bed liggen met zo af en toe een arm of been je richting op, het was vrij vermoeiend. Zij werkte ook vrij veel en moest met haar de deur uit, dus elke dag half 8 opstaan, dat is iets waar filosofen niet aan meedoen, maar hier had ik geen keuze. Ik heb wel weer vrij veel door Frankfurt kunnen lopen om alle zeer coole hoogbouwarchitectuur te kunnen bewonderen. Sinds mijn laatste bezoek enkele jaren terug is er toch al weer behoorlijk wat bij gekomen.

Mijn laatste volle dag in Frankfurt ging ik naar de Japanse boekenwinkel (helaas is die in Nederland verloren gegaan dus het was leuk weer eens 'los te kunnen gaan') en ben met een Japans boekje langs de rivier gaan zitten. Na een poosje kwam naar wat ik vermoed Boeddha naar me toe. 'Chinees aan 't lezen?' vroeg hij. 'Japans', antwoordde ik. 'Ah, er zijn niet zoveel Europeanen die dat doen'. Hij kwam duidelijk niet uit Duitsland en ik vroeg hem waar hij woonde. 'In Rotterdam', antwoordde hij. Bleek dus dat hij in een klein kamertje woont langs de Kruiskade. Hij was al 20 jaar lang weg uit zijn moederland, Birma. We raakten zodoende aan de praat, in het Nederlands nog wel, en hij bekende Nederland niet echt leuk te vinden. Hij was dan ook door Europa aan het reizen om zich in een beter land te kunnen vestigen. Opgerot staat netjes, zal de gemiddelde Nederlander hier inmiddels over denken. Maar ik was net een boek aan het lezen over een Japanner die het ook niet zo geweldig had gehad in Nederland en er speciaal een boek over heeft geschreven. 'De fabel over Nederlanders', heet het. Dat we zo tolerant en tof zouden zijn, die fabel. 'Ik heb de laatste tijd vooral depressief en op een gegeven moment paranoide in mijn kamertje gezeten', vertelde Boeddha verder. Hij nam nog een slok van zijn biertje en stak nog een sigaret op. 'Weet je wat het is met Nederlanders. Ze vinden heel wat van zichzelf. Ze weten het niet van zichzelf en ze zullen er ook niet over denken misschien, maar het is een soort nonchalance, een bepaalde aura die over ze heenhangt. Ze denken dat ze heel wat hebben bereikt. Maar het is niet zo. De toekomst zal dat nog wel uitwijzen', ging hij verder. Er hing een profetisch tintje aan zijn verhaal. In het oh-zo verlichte Nederland is dit typisch religieus denken niet alleen voor gestoorden, maar niemand zal er ook maar bij stilstaan dat grote delen van de wereld zo met het leven omgaan. 'Nederlanders zijn zo zinvol bezig, maar weet je, het enige wat echt werkelijk zinvol is om te doen is het volstrekt zinloze. Je kunt wel heel je leven bezig zijn met het verzamelen van spullen en het werken om dingen te kunnen kopen, maar uiteindelijk gaat zowel de koning als ik deze wereld met lege handen verlaten. Filosofen als jij zoeken dan misschien naar de zin van het leven, maar de zin van het leven draait om het inzien van de diepe, volmaakte zinloosheid van het al'.

We keken elkaar een poosje aan. Hij glimlachte op zo'n manier dat je zag dat hij zich voor het eerst in heel veel jaren eens begrepen voelde. Mensen die kopen zooi van Char, lezen onzin over meditatie, plaatsen de godsganze dag citaten van Boeddha op facebook. Maar het is allemaal van die gefilterde zooi, typisch van die dingen met wel een doel, met wel een zin. Je mooier voelen. Lekkerder in je vel zitten. Beter kunnen communiceren. Beetje van je stress afkomen. 'Nederlanders die willen alleen maar genieten. Ik ga ergens heen, en ik ga kijken, ik wil dingen zien, ik wil leren. Nederlanders die willen enkel maar het de hele tijd beter hebben. Eigenlijk zijn veel Nederlanders psychologisch gezien gewoon hartstikke ziek. Maar ja, in jullie westen, voor jullie is dat allemaal normaal, en mensen die juist niet op dergelijke manier psychologisch ziek zijn, die vinden jullie weer raar', ging hij verder terwijl hij er weer eentje opstak. Het deed me denken aan Foucault. De uitvindingen van de menswetenschappen. En natuurlijk aan Baudrillard. De mens is object van de wetenschap geworden voor de mens sinds auto's moeilijker zijn te verkopen dan te produceren. Ons hele wereldbeeld draait om het normaliseren van een lifestyle die draait om het produceren van symbolische identiteiten zonder dat mensen doorhebben dat datgeen waarvan zij denken dat het nut heeft eigenlijk slechts dient tot het dienen van een, zoals Debord het noemt, wereldbeeld dat daadwerkelijk autonoom en objectief is geworden, de autonome voortplanting van de 'non-living'. En omdat deze op dergelijke wijze objectief is geworden, kunnen we haar registeren, vastleggen. Met enquetes, bijvoorbeeld. Maar wat gebeurt is enkel het toveren van een konijn uit de hoge hoed, een konijn wat we er zelf hebben ingestopt.

Boeddha moest de trein halen en ik las nog wat verder. De dag erna ben ik zelf ook weggegaan uit Frankfurt, maar het ging alles behalve makkelijk. Ik kon maar geen goede plek vinden om van te liften. Uiteindelijk heb ik zo'n 5 uur gelopen weg uit het centrum om dichterbij de juiste snelweg uit de stad te geraken. Daar kreeg ik eindelijk een lift door een paar dat me naar een tankstation wilde brengen. Ook zelf gelift. Eindelijk weer mensen die een beetje meedachten. Van daar was het een fluitje van een cent. Een vrouw besloot me mee te nemen. Zij sprak ook enkel Duits maar zo hoogduits als zij sprak kon ik wel verstaan, alsof ze nieuwslezer was zo duidelijk. Dus weer een heleboel vocabulaire opgepikt. Duitsers doen toch wel een heleboel moeite om jou te verstaan. Het gaat me gelukkig beter af dan ik had gedacht. Komt misschien vooral omdat de Duitsers die ik tot nu toe heb ontmoet allemaal behoorlijk aardig waren. Maar ja, als je lift, dan pikken natuurlijk vooral mensen je op die in jouw straatje liggen. Mensen die xenofobisch zijn die wisselen opzettelijk naar een andere baan om je maar niet te hoeven passeren of doen zoals zoveel Japanners deden hun deur op slot, dat je een 'klik' hoort als ze voorbij komen.

En zo kwam ik in Weimar terecht.