Ik wilde vooral naar Weimar om een bezoekje te kunnen brengen aan het Nietzsche Archief. In eerste instantie zou dit ook het eindpunt zijn geweest van een liftwedstrijd die in de planning stond met andere filosofiestudenten, maar uiteindelijk ging die niet door omdat liften voor sommige mensen, zodra het echt moet gebeuren, dus net even een drempeltje te hoog is. Wellicht dat ik dit jaar meer mazzel heb, want ik weet dat ik er daadwerkelijk mensen zijn die graag willen gaan. Dat terzijde, het archief zelf ging meer om de plaats zelf en wat daar is gebeurd dan dat het echt interessant was. Nietzsche stierf in het huis in 1900, en zijn zus gebruikte het huis en Nietzsche zijn filosofische werken daarna om wat aan te pappen met de fascisten en de nationaal-socialisten. Dit heeft in ieder geval voor Nietzsche flink wat imago-schade ingehouden, want zijn werk wordt nog steeds geassocieerd met Nazi-Duitsland. De beroemde buste van Nietzsche staat ook in het archief, Hitler is er ook mee op de foto geweest, maar dat was voor mij niet weggelegd want camera's mochten in het archief niet worden gebruikt.

In Weimar was mijn host een studente aan de Bauhaus Universiteit, en Bauhaus zelf verwijst ook weer naar de beroemde stroming in de architectuur (ook wel bekend als de International Style, denk bijvoorbeeld aan het VN hoofdkwartier in New York). Daarnaast staat Weimar ook bekend als de stad van Schiller en Goethe. Nu kan ik niet zeggen dat ik echt heel warm word van Schiller (niks tegen de Romantiek verder), maar vooral het feit dat ik voor mijn tentamen deels over Schiller in wijsgerige antropologie het enige cijfer lager dan een 7 heb gehaald dit jaar geeft toch een beetje een nare nasmaak. Mijn host in ieder geval had een kamer voor mij apart en ik heb twee dagen lang genoten van mijn eigen bed. Ze woonde in een studentenflat met nog vier anderen dus het voelde wel een beetje als thuis. Een beetje chillen op hun balkon (waardoor ik me nu nog meer besef wat een gemis het is dat wij er geen hebben), dat was wel lekker na die zware liftpartij uit Frankfurt. Mijn host liep me ook nog een rondje door wat uiteindelijk toch vooral gewoon een toeristisch dorpje was. Daar voor de rest niks op tegen, maar meer was er dus ook niet te beleven. Dan is een beetje een gezellige plek om te couchsurfen natuurlijk mooi meegenomen.

Mijn host en haar vriend zijn zelf ook ervaren lifters dus ze vertelden me een plek waar vandaan ik zeker wel snel een goede lift zou krijgen. Bij een busstop aan de rand van de stad. Na ongeveer vijf minuten met mijn bordje te hebben gestaan stopte er een auto vol studenten. Ze wilden me wel naar Dresden rijden, maar dan wel voor vijf euro. Die heb ik maar betaald, uiteindelijk is het toch niet eens zo slecht om ook eens mee te betalen aan de brandstof. De autobahn in de voormalige DDR is toch van net iets mindere kwaliteit maar dat hield voor de rest helemaal niet op. Anderhalf uur later stond ik in de Neustadt van Dresden. Het is voor de rest wel leuk hoor, gewoon zo een beetje rondliften, maar als je ineens in een stad ergens staat en niet eens weet waar het centrum of een station is en je voeten zijn al redelijk naar de klote, dan is het soms wel even lastig om in te schatten waar je nu heen moet lopen. Ik zocht eigenlijk gewoon een Starbucks om van wifi gebruik te kunnen maken, maar voor ik er een gevonden had, had ik het grootste gedeelte va de stad toch ook al gezien. Wel behoorlijk indrukwekkend, dat zal ik er wel bij zeggen. Ik heb vele goede verhalen gehoord over Dresden en Dresden was zeker geen let down. Zoals de meesten wel zullen weten is de stad vrijwel compleet met de grond gelijk gemaakt in de oorlog, en is de Altstadt dus vrijwel volledig herbouwd. Maar je ziet er niks meer van, dus ze hebben het redelijk goed voor elkaar, zou ik zeggen.

Mijn host die avond was een Koreaan die me op het laatste moment nog had geaccepteerd op couchsurfing. Hij sprak ook Japans dus het was meteen een goed moment om alles weer een beetje op te halen. Hij studeert aan de technische universiteit in Dresden en woonde in een vrij mooi apartement betaalt door zijn werk. Hij heeft interesse in language exchange, dus als ik weer terug ben dan helpt hij mij met Koreaans, en ik hem met technisch Engels. Nu heb ik eigenlijk nog nooit serieus aan language exchange gedaan. Meestal maak ik gewoon gebruik van chatrooms als ik zin heb. Moet dus nog even aankijken hoe dat af zal lopen.

Hij kon me echter maar een enkel nachtje hosten dus ging ik de dag erna naar een man toe die mij een uitnodiging had gestuurd om bij hem te blijven. Hij woont aan de Neustadt kant en leeft samen met zijn vriendin, dochtertje, en nog wat andere flatmates. Zijn vriendin en hij zijn ook doorgewinterde lifters, ze proberen waar mogelijk ook hun dochtertje van een mee te nemen op korte lifttochtjes. We hebben wel wat gepraat maar zowel hij als ik waren toch behoorlijk moe, dus we zijn vroeg gaan slapen. De dag erna gaf ook hij me tips over hoe de stad uit te komen. Ik stond zodoende bij een tankstation langs de weg richting de autobahn naar Polen, maar het wilde niet echt vlotten. Paar minuten later kwam er een andere lifter aanwandelen, die ook probeerde dezelfde kant op te gaan. Toen we los van elkaar geen succes hadden, besloten we onze krachten te bundelen. Na een puur minuten kregen we samen een lift aangeboden, hij tot 10 kilometer van waar hij wezen moest, ik tot net over de Poolse grens.

Eenmaal daar was het een kwestie van bordje opsteken, de eerste auto stopte. Poolse rijkelui. Mooie auto. Zoon reed, en sprak een redelijk woordje Engels, vader zat naast hem, en sprak weer een redelijk woordje Duits. Als ik wat in het Engels zei, vertaalde de zoon het naar het Pools, en als ik wat tegen zijn vader zei in het Duits, werd dat ook weer omgezet. Zo ontstond er toch een aparte driehoek. Vader sprak ook Russisch, want hij had de socialistische tijd nog meegemaakt. Maar beiden waren nu zeer duidelijk op het westen georienteerd. De weg waar we over reden was ook gloednieuw en verbindt Dresden met Wroclaw, Katowice en Krakow. Maar dat was ook de enige echt goede weg die ze hadden, aldus die twee. Ze waren behoorlijk nederig over hun eigen land. Ik probeerde aardig te zijn, maar alles werd weggewinpeld. Polen is de snelst groeiende economie van Europa, zei ik, maar ze waren beiden eens dat het nog 50 jaar zou duren voor ze Nederland in zullen hebben gehaald. Het was bijna een Japans type nederigheid. Ze waren in ieder geval wel blij mij te hebben opgepikt en het was wel duidelijk dat ze het leuk vonden dat ik bezoek bracht aan Polen. Bij een tankstation langs de snelweg werd ik uit de auto gezet, en van daar ben ik het centrum van Wroclaw ingelopen.

Een vriendin van mij die ik al een jaar of 8 ken inmiddels is voor oorsprong Poolse en zij studeert letteren in Wroclaw. In eerste instantie wilde ik eigenlijk van Dresden meteen naar Praag liften maar omdat ik zag dat Wroclaw in de buurt lag (250 kilometer is inmiddels 'in de buurt', in Nederland is dat 'andere kant van het land') besloot ik maar om langs te gaan. In Wroclaw hebben ze recentelijk de Sky Tower van 212 meter voltooid. Toch leuk om even te hebben gezien. De stad valt me reuze mee, zeker in vergelijking met andere steden in Polen die ik op een eerdere reis heb gezien is Wroclaw helemaal zo slecht nog niet. Agata heeft me in ieder geval een middagje een tour gegeven door de stad, en voor de rest heb ik vooral met mijn voeten omhoog gezeten, want ik moet nog even. Momenteel wacht ik tot ik een couch in Praag krijg, maar het gaat nog zo makkelijk niet. Liften naar Praag zonder couch lijkt me een slecht idee aangezien het nogal een tourist trap lijkt, en daar heb ik een bijzonder grote hekel aan. Om daar dan in een of ander hostel te eindigen heb ik dus geen zin in. Gelukkig kan Agata me nog wel een nachtje kwijt dus mocht het echt niet lukken met Praag dan zet ik mijn zinnen op Brno, een stad in het zuiden van Tsjechie die mij veel beter zal bevallen, vermoed ik.

Mijn plan is nu om daarna Oostenrijk in te duiken en in de buurt van Linz een man op te zoeken die ik tegenkwam op mijn pelgrimstocht op Shikoku anderhalf jaar geleden. Ik ben toch benieuwd wat hij uiteindelijk met zijn leven heeft gedaan, na een aantal jaar als monnik in een tempel te hebben geleefd in Japan. En wat daarna gaat gebeuren, zien we dan wel weer.