Uiteindelijk werd ik dus zonder al teveel moeite geaccepteerd door een host in Brno. Ik besloot dus ook maar meteen richting Brno te vertrekken. Ik keerde terug naar het tankstation langs de snelweg via welke ik ook de stad was ingekomen, en ik dacht eerst dat ik een heleboel pompbedienden zag staan (die lifters vaak niet echt waarderen), maar het bleken bij nader inzien lifters te zijn. Ik besloot maar even een kijkje te nemen. Er waren twee broeders uit het kerkelijk gesticht ontsnapt, en zij kregen eigenlijk meteen een lift toen ik eenmaal bij de pomp stond. Daar was ook nog een ander koppel bezig. Ik vroeg ze hoe het ging, en ze zeiden dat ze er al een uurtje stonden. Maar meteen op dat moment kreeg een van de twee een truck te pakken, helemaal naar Istanbul, ook precies waar ze heen wilden. Dat is nog eens een gouden lift. Ik begreep meteen dat het voor mij ook niet lang zou duren op dergelijke goudmijn. Ik had mijn bordje 'Katowice' nog niet af, of er stond al een man naast me.

Hij sprak geen Engels of Duits en ik geen Pools, dus het was vrij lastig communiceren. Ik besloot Agata maar even als tolk te gebruiken en smste haar, of ze even in een smsje wilde vertalen dat ik graag bij een tankstation voor Katowice uit de auto gezet wilde worden en op weg was in de richting Ostrava. De man miste de juiste afslag en heeft nog een eindje terug moeten rijden om me er bij een vrij beroerde parkeerplek uit te zetten. Hij vroeg nog of het daar wel zou lukken, maar besloot hem niet langer lastig te vallen en zei dat het allemaal wel goed zou komen. Maar man, wat een beroerde plek was dat. Er kwam bijna niemand die parkeerplaats op. Na een uurtje een beetje rond te hebben gezeten besloot ik een wat actievere aanpak en liep ik eigenlijk gewoon de snelweg op met in a3 formaat 'CZ' op papier. Aangezien auto's op de snelweg zo snel gaan dacht ik dat het niet erg effectief zou zijn, maar na een paar minuten riep een vrouw naar me vanaf de parkeerplaats. Een Pools koppel op weg naar het zuiden van Tsjechie voor vakantie wilde me wel meenemen. En zo had ik dus een heel goed liftje te pakken naar Brno. Hij sprak noch Engels noch Duits, maar zij kon zich in het Engels behoorlijk redden.

Ze gooiden me aan de randweg van Brno uit de auto. Ik dacht dat het allemaal wel goed zou komen, dus besloot 't maar op een loopje te zetten in willekeurige richting. Toen ik na een half uurtje een bord zag met Brno en een streep erdoor, begreep ik dat de taktiek wel had gewerkt (ik wist nu immers de juiste richting), maar dat hij ook nogal veel tijd had gekost. Ik liep terug en kwam uit bij een shopping center zoals ze die zoveel hebben in Oost Europa. Ik besloot binnen op zoek te gaan naar een geldautomaat (moest Agata nog smsen om uberhaupt te weten te komen wat voor geld ze in Tsjechie mee betalen en wat de wisselkoers was, waarmee ik enkel wil aangeven dat zonder planning alles ook wel goedkomt) en iemand die Engels met me zou kunnen spreken. Eenmaal binnen hoorde ik al snel achter me 'kimi urusai yo!', en zag twee kinderen rondrennen, en kon ook al snel de vader vinden. Een Japanner, dus. Heb dus in het Japans geinformeerd hoe ik in het centrum kon komen, wat me dat zou kosten en wat voor vervoersmiddel het beste zou werken. Echt een wereldtaal, dat Japans.

Mijn host was een rustige jongen die meteen voorstelde wat wijn te drinken. Drinken doen ze maar al te graag ik Tsjechie, leerde ik al snel. Het werd niet erg laat die avond, we gingen vroeg slapen, ik op de bank. Nou ja, wel een uitklapbare bank, dus lag wel lekker. De ochtend erna gaf hij me een tour door de stad. En de sleutel voor zijn apartement, rond 12 uur ging hij naar een vriend en moest ik het zelf maar uitzoeken. 's Avonds nog een biertje gedaan in een kroeg dichtbij en de ochtend erop stond ik langs de weg naar Bratislava. Daar kwam ik ook weer twee andere lifters tegen, dames dit keer. Ik vroeg ze of ze even wilde poseren, aangezien ik altijd van vrouwen te horen krijg 'maar liften voor vrouwelijk, da's enorm gevaarlijk!' als excuus om het niet te hoeven doen. Nu zal het voor vrouwen wel gevaarlijker zijn, maar dat is nog geen reden om het helemaal te laten. Uiteindelijk kregen ze wel de aandacht van een flink aantal truckers om hen heen. Ze konden, dachten ze, vrij snel een liftje regelen, maar het zou wel de ochtend erop zijn, helemaal naar Servie. Ze waren op weg naar een of ander festival aldaar. Ze accepteerden vrijwel meteen en wisselden nummers uit met de chauffeur. Toen vroegen ze mij of ik ook niet met hun mee wilde komen, de chauffeur vond het ook wel goed om drie man mee te nemen. Ik zag de bui al hangen, de 'dit is te goed om waar te zijn'-bui, maar besloot toch maar met ze mee te gaan, terug de stad in, om dus de dag erop terug te komen. Uiteindelijk wel gezellig geweest, wat wezen drinken in het park, toen in een kroeg, daarna bij een meer en uiteindelijk weer bij een kroeg. Ach, met 35 graden wil je ook niet meer hoeven doen.

En ja, natuurlijk liet de chauffeur het al snel afweten. Baas vond het niet goed, en hij moest eerder vertekken, om 5 uur 's ochtends al. Ik adviseerde de twee om het hele idee van met drie man naar Servie liften uit hun hoofd te zetten, en het gewoon met simpele personenauto's te proberen. Ze boden mij een slaapplek aan bij hun thuis, en ben de ochtend erop weer met ze teruggegaan naar dezelfde plek om te liften. Vertelde ze om met zijn tweeen langs de oprit naar de snelweg te gaan staan en het daar te proberen, ik probeerde het wel bij het tankstation. De eerste man die me zag nam me mee naar Bratislava. Reed die twee lachend voorbij, natuurlijk, en die vent toeterde ook nog voor me. Deze man sprak wel een woordje Engels, dus het was niet weer zo'n rit van complete stilte. Hij vertelde me over de slechte economische situatie in Slowakije. Hij was zelf zijn bedrijf kwijtgeraakt, en zodoende ook zijn vrouw. Hoe het zo slecht was geworden was hem wel duidelijk. De mentaliteit van de Slowaken zelf. 'Ze willen wel werken, maar dan wel na een maand al in een dure auto rondkarren. Dus eigenlijk willen ze niet werken, ze willen het niet stap voor stap doen', vertelde hij me. 'En in Slowakije liften, vergeet het maar. Ze laten je gewoon staan. Maar een Oostenrijker zal je uiteindelijk wel meenemen, maar reken niet op de Slowaken. En let op je geld, ze hebben daar kinderen die alles van je jatten als je even niet op staat te letten', ging hij verder. Goede introductie voor het land waar ik naar op weg was, maar nam alles met een korreltje zout.

Bratislava bleek uiteindelijk niet heel erg intressant te zijn. Maar toen ik me dat realiseerde, was het al een uur of vijf. En ik had dus dankzij die twee dames mijn couchsurf requests voor Bratislava allemaal afgezegd, en had ter plekke dus geen host. Dus moest ik maar naar een hostel gaan. 20 euro een nacht. Dat mensen betalen voor vervoer, overnachting, dat vind ik persoonlijk eigenlijk vrij idioot, en met dat in mijn gedachten stond ik bij die receptie, met tegenzin te kijken naar alle andere reizigers die ook in aan het checken waren. Blergh. Ik heb inmiddels een beetje een hekel gekregen aan van die hostelbackpackers. Ik was dat in Azie in 2008 al heel snel zat geworden en ben sindsdien altijd 'alternatief' bezig geweest, als in, een combinatie van liften, lopen, de tent en slapen bij de mensen thuis. Dan weer tussen de mensen te zitten die vaak maar 1 taal spreken (het Engels), dat is dan behoorlijk deprimerend. Maar goed, besloot er maar het beste van te maken. Bracht de avond door met drie andere lui, ze wilden naar een 'traditioneel Slowaaks restaurant', en eenmaal ter plekke sprak iedereen er vrijwel exclusief Engels en was alle duurder dan op andere plaatsen. Heb ze maar van hun illusie laten genieten, het is zo gemeen anders. Sliep op een kamer met een stel Fransen, die dachten dat een hostel een beetje hetzelfde zou werken als een hotel, oftewel, gewoon net doen alsof jij er niet bent en niet wil slapen en gewoon door blijven ouwehoeren, en ook nog eens een zooitje achterlaten. Mijn opinie: deur dicht, fik erin. Niemand zal ze missen.