Bratislava uitkomen was niet zo eenvoudig als ik had gedacht, en ik dacht meteen terug aan de woorden van de man die me de lift had gegeven vanuit Brno. Slowaken karden gewoon voorbij zonder verder al teveel van mij aan te trekken. Ik was terug gelopen naar het winkelcentrum waar ik er de vorige dag was uitgezet en besloot het vanaf daar te proberen. Iemand van de platsoenendienst kwam naar me toe en vertelde me dat ik compleet verkeerd stond. Hij wees naar zijn busje en ik stapte in. Een paar meter verderop zette hij me eruit, na een overpass te hebben genomen naar de andere kant van de weg. Ik keek het even aan en besloot toen dat deze plek niet zou werken, auto's konden er naar mijn idee niet stoppen. Dus besloot ik Oostenrijk in te lopen (dit klinkt veel spannender dan het is, want het is maar twee kilometer tot aan de grens) en daar vanaf het grenskantoortje te liften. Dit bleek een slecht idee te zijn. Na twee uur was er nog niet eens een auto gestopt om te informeren waar ik heen wilde, wat nog weleens gebeurt. Ik besloot aan de andere kant van de weg te staan, misschien stond ik wel gewoon fout. Maar ook daar na een uur maar gewoon opgegeven. Ik besloot terug te lopen naar de plek waar die vent van de platsoenendienst mij had achtergelaten, en daar trof ik tot mijn verbazing twee andere lifters aan. Ook met een bordje Wenen. 'Succes hierzo, ik heb net drie uur bij de grens gestaan, zonder succes', vertelde ik ze. Ze knikten lachend en ik liep verder. Toen ik aan het einde van de weg omkeek, waren ze verdwenen! Hadden ze dus gewoon een lift te pakken gekregen. Ik voelde me behoorlijk stom, en besloot het daar dan ook maar te proberen. En ja hoor, een busje stopte gewoon midden op de weg. Een Oostenrijker. 'Ik kan je naar de T-splitsing brengen waar de snelweg begint, kun je het daar proberen', zei hij.

Bij die T-splitsing duurde het nog geen vijf minuten. Een dikke BMW, met een rijke Oostenrijker erin. Zeer aardige vent. Zijn auto was echt heel erg gelikt. Hij vertelde mij dat het in Oostenrijk goed ging, ondanks de crisis. De laagste werkeloosheid binnen Europa. Hij beklaagde zich over het gat tussen de universiteit en de werkplek, en vertelde me dat hij liever meer betaalde voor iemand met ervaring dan een normaal salaris voor iemand net van de universiteit. Dit is voor onze generatie natuurlijk een vrij groot probleem. Mensen komen af van een theoretische studie en hebben geen flauw idee hoe het er in de praktijk er aan toegaat, waardoor velen werk onder hun niveau aan moeten nemen. Hij zat in de energy-business en vertelde me over de poging van Oostenrijk om over te schakelen op in het eigen land geproduceerde groene energie. Al 25% wordt op die manier opgewekt, maar ze willen doorstoten naar 70%. Het is echter binnen het huidige net moeilijk om energie op te slaan, waardoor mensen die hier de stekker in het contact steken allicht kernenergie uit een ander land gebruiken zonder het te weten. Tot zo ver dus groene energie, want je verbruikt dus net zo goed stroom die op andere manier is opgewekt. Maar ach, dat weten we allemaal al. Het hele eco-verhaal is niets meer dan een marketingstunt om het kapitalisme een doorstart te geven - dump je oude zooi die slecht is voor het milieu en koop nieuwe die minder slecht is voor het milieu. Nobody cares, we willen gewoon autorijden.

Hij zette me er in het centrum van Wenen uit, maar ik wilde niet in Wenen zijn, maar had als doel die dag Linz, waar mijn pelgrimsvriend Alexander woont. Hij had me echter wel naar de juiste weg gebracht dus kon zo (nou ja, binnen 30 minuten) het centrum uitlopen om aan de rand van de stad te gaan staan. Had mijn bordje nog geen vijf minuten omhoog of er stopte een auto. Het type wat Geert Wilders had land uit wil hebben. Stapte direct in en na wat tanken waren we onderweg. 'Al die Oostenrijkers hier, het zijn je reinste Nazis, allemaal. Ze vereren hier nog steeds Hitler. Buitenlanders haten ze. Ze zouden mij gewoon halfdood ergens laten liggen zonder een dokter te bellen of ook maar een vinger uit te steken. En die Duitsers zijn net zo. Als je geen Duitser bent, dan ben je niks. Ben je als Turk in Duitsland geboren, ben je hooguit een halfduitser, maar voor de rest zijn het gewoon allemaal fascisten', begon de man. Hij was 15 jaar geleden het oorlogsgeweld in Tsjetsjenie ontvlucht om zijn broer achterna te gaan. Die is nu manager van een bedrijf en woont in Amsterdam - heeft het dus flink gemaakt. 'Mijn broer woont in Nederland, is 20 jaar geleden verhuist. Studeerde. Leerde Nederlands en Engels', ging hij verder. We praatten met elkaar in beroerd Duits, maar konden elkaar toch prima verstaan. 'Nederlanders zijn toffe mensen, jij bent een goed mens, dat zie ik zo. Maar die lui hier, man. Ze haten me. Mijn broer heeft het flink gemaakt in Nederland. Zodra ik de kans heb verhuis ik ook naar Amsterdam'. Hij had het flink moeilijk. 'Misschien zijn er wel goede dingen aan Oostenrijk. Ik kwam hier psychologisch helemaal kapot. Had dingen gezien. Kinderen, met geweren. En het gaat nog steeds verder. Misschien is er officieel geen oorlog meer, maar elke dag blazen wij iets op bij de Russen, en zij iets bij ons. Ik kon zo terecht bij de therapeut. En hier is tenminste gewoon vrede. Maar die mensen hier, ze zijn gewoon te rijk. Ze willen niks meer delen. Ze willen geen mensen als ik in de ogen kijken', ging het verder. Hij had het over 9/11, over de wereld van nu, over van alles, maar ook over zichzelf, zijn zoontje. Hij gaf zijn telefoon, zodat ik niet met mijn eigen dure telefoon hoefde te bellen. 'Je hebt geluk dat je nog leeft. Vooral daar in Slowakije. Die lui zijn niet te vertrouwen. Ze maken je dood zonder ook maar een moment na te denken. Mij kun je wel vertrouwen, ik ben niet zo. Ik heb dat allemaal al meegemaakt, ik wil enkel de wereld helpen, en door de wereld geholpen worden'. Het zijn bijna mensen.

Via de man regelde ik dat Alexander mij zou ophalen vanaf een parkeerplaats langs de weg en na een stevige knuffel van de man kwam na vijf minuten Alex aanrijden. We reden naar zijn huisje langs de rand van een van de kleinere dorpjes langs Linz. Precies zoals ik me had voorgesteld. Ik had Alex ontmoet op Shikoku, er was toen iets mis met zijn enkel waardoor hij een week aan het rusten was. Hij had daarvoor twee jaar in een klooster gezeten, Zen Boeddhisme. En nu was hij weer terug, in Oostenrijk. 'Ik had je verteld dat ik op vlucht was voor iets. Daarom kwam ik naar Japan. En daar, in het klooster, zocht ik naar enige verlossing. We leefden voor elkaar, in een commune. Je deed de hele dag iets voor een ander. Maar ik kon mijzelf niet loslaten. Ik kon niet stoppen met denken aan geld, een leuke hobby, vrouwen. Het was gewoon moeilijk. Nu ik weer hier ben, gaat het helemaal goed, maar nog steeds kan ik het verlangen niet temmen. Ik heb genoeg geld, ik heb genoeg tijd, maar ik wil meer geld, meer tijd', vertelde hij me. Ik dacht terug aan een typisch verhaaltje dat rondgaat binnen Zen kringen. Een Zen-meester en zijn leerling lopen over een modderige weg waar een vrouw een modderpoel niet over kan komen zonder vies te worden. Een monnik mag helemaal geen vrouwen aanraken, maar de Zen-meester loopt direct naar de vrouw, tilt haar op en draagt haar over de modderpoel heen. De leerling snapt er helemaal niks van. Hij zwijgt er over maar na een paar uur kan hij zich niet meer inhouden. 'Meester, hoe kon u nu die vrouw beetpakken, het is tegen alle regels in, wij als monnik mogen dat helemaal niet doen!' klaagt de leerling. De meester kijkt de leerling aan en zegt: 'Ik heb de vrouw nooit aangeraakt. Jij bent het die haar nog steeds vasthoudt'. Ik vertelde Alex dat het misschien de mensen zijn die de hele tijd alleen maar moeite doen om aan andere te denken, om het ego op te doen lossen zoals wel 'moet', dat juist deze mensen het grootste ego hebben van allemaal. Het zijn de mensen die aan zichzelf denken die dat kunnen doen zonder aan zichzelf te denken. Alex lachte en kookte een compleet feestmaal, terwijl we melancholisch genoten van onze Shikokubyou.

De volgende ochtend stond ik weer langs de snelweg. Na een kwartiertje stopte er een grote truck (de eerste van deze reis) met een vriendelijke Oostenrijker aan het stuur. Hij praatte met een behoorlijk accent maar nadat hij merkte dat ik hem niet kon volgen schakelde hij over op iets wat ik wat beter kon verstaan. Hij was op weg naar Salzburg. Het uitzicht vanuit zo'n truck is echter fantastisch. In Oostenrijk hebben ze overal geluidswallen neergezet dus enkel vanuit een truck kun je het landschap bewonderen. De eerste bergen rond Salzburg waren al adembenemd. En Innsbruck lag daar middenin, waar ik heen ging. Vanaf een tankstation bij Salzburg duurde het misschien een klein uurtje voor twee Fransen in een busje me meenamen. Ze hadden het busje gekocht, omgebouwd, en waren gaan roadtrippen door Oost-Europa, helemaal tot aan Oekraine. Met een slakkengangetje, want het was een behoorlijk oud busje, reden we naar Innsbruck. Daar heb ik ze nog aan wat internet geholpen, ze wilden dat couchsurfing ook weleens proberen. We zaten in een McDonalds voor de WiFi en toen ik mijn locatie checkte kwam ik er al snel achter dat mijn eigen host om de hoek woonde. Een Duitse jongen die zelf ook al heel erg wat had afgelift. Dus we begrepen elkaar perfect. Na een simpele pastamaaltijd gingen we meteen slapen en ik was de volgende ochtend al vroeg weer weg.

Die host had me een plek aangeraden om te gaan staan maar na een half uur stopte er een man die met zijn dochters de stad in reed om wat te drinken bij een cafe. 'Waar je nu staat, kun je morgen nog staan als je naar Italie wilt. Stap maar in, ik breng je naar een betere plek', zei hij. De grote man was behoorlijk imposant en hij vroeg me waar ik vandaan kwam. Ja, Nederland, dat kende hij wel. 'Ik vind Nederlanders over het algemeen een beetje raar. Jullie komen dan hierheen, skieen een dagje, breken dan jullie poten en vliegen met mij mee naar huis', vertelde hij. Hij vloog dus gipsvluchten voor zijn werk. Het zette me bij een tankstation aan de rand van de stad uit de auto en in eerste instantie leek het een prima plek. Dat was het echter niet. Na een uurtje kwam tot overmaat van ramp ook nog eens de politie daar staan om snelheid te controleren. Dat schrikt natuurlijk behoorlijk af. Maar ik had simpelweg geen andere keuze. Na een dikke twee uur had ik dan eindelijk een lift te pakken. Wederom een truck, tot aan Verona, Italie. Een grote, zeer vriendelijke Kroaat. Hij sprak een behoorlijk woordje Duits en Italiaans, ook nog. 'Ok, misschien is jouw Duits niet perfect, het mijne ook niet, maar dat is niet echt belangrijk. Wij verstaan elkaar perfect. Onze communicatie zit op hetzelfde niveau. Dat is alles wat echt telt, communicatie', zei hij. Terwijl we door de bergen reden vertelde hij me over de geschiedenis van het gebied, over zijn eigen land, over Italie. 'Nederlanders, ik mag ze wel. Jij komt hier en je vertelt mij, o, wat is Oostenrijk toch mooi, met al die bergen, dat landschap hebben we niet in Nederland, maar als je mijn mening vraagt, dan zeg ik dat Nederland vele malen mooier is dan dit alles. Want dit alles is door God geschonken aan de mensen hier, ze hebben er zelf niks voor hoeven doen. Maar Nederland, Nederland is gemaakt door Nederlanders, daar heeft God niks mee te maken gehad. En daarom vind ik Nederland zo mooi'. Deze opvatting stond toch in enig contrast met zijn volgende. 'Weet je, mijn kinderen ook, die zitten de hele dag maar achter die computer, bijvoorbeeld. In Nederland zie ik geen kind buiten. In Kraotie valt het nog mee maar het zal ook wel veranderen. Jij rijdt nu met mij mee en krijgt lessen in de levensuniversiteit. Maar al die jonge lui van nu, die weten helemaal niks van het leven af. Ze turen de hele tijd naar beeldschermen. Ze weten niks van de realiteit af, helemaal niks. Ze zijn alleen maar de buitenkant van de dingen, nooit de binnenkant'. Hij wees naar zijn lading. 'Je wilt niet weten wat ik allemaal al heb vervoerd. Neem McDonalds. Ik breng naar fabrieken die hamburgers maken voor McDonalds restjes vlees. Daar bedoel ik mee, vlees wat anderen niet moeten, omdat het een te lage kwaliteit is. En McDonalds perst deze zooi, die niemand zou willen eten, samen, en maakt er hamburgers van, die ineens iedereen wil. Dat is de realiteit. En mensen weten dat misschien heus wel, maar ze zijn gewoon zo dom dat ze het maar nemen. Dat is de wereld van vandaag'. Een rit van een paar uur die kort duurde, met een bijzondere man.

In Italie liften, zo wist ik al, is toch een stukje moeilijker. En dat bleek ook weer daar langs dat tankstation ten noorden van Verona. Niemand wilde me meenemen, niemand keek me ook maar aan, eigenlijk. Na een uur of twee stopte er eindelijk een busje, een Duitser. Hij leek ietwat terughoudend, alsof hij niet echt zin had me mee te nemen. Ze vrouw naast hem, zijn twee dochters achterin. 'We gaan naar Ferrara, dat is nabij Bologna, maar we doen er waarschijnlijk wel vrij lang over', bekende hij al meteen. Ik besloot gewoon te kijken waar het zou eindigen. Hij werd losser, en begon te vertellen over zijn eigen liftverhalen. We stopten ergens in een dorpje om wat te gaan eten. Een van zijn dochters vroeg me, wederom in een of ander Duits dialect, waar mijn moeder eigenlijk was. De man legde uit: 'Hij is al groot genoeg, hij kan rondgaan zonder zijn moeder. Hij is een lifter. Dat zijn mensen, die steken hun duim op, in de richting van waar ze heen willen. En dat betekent dan, neem mij alsjeblieft mee, met de auto'. Het meisje luisterde met grote ogen. 'Maar wat papa heeft gedaan moet je niet al te snel nadoen. Zomaar vreemden meenemen of zomaar bij vreemden instappen is eigenlijk helemaal niet goed', ging hij verder. Zijn dochter ging weer met haar moeder praten en toen bekende de man waarom hij me had meegenomen. 'Ik heb zelf ook gelift. En ik heb mezelf beloofd, als ik ooit nog een lifter tegen zou komen, hem ook mee te nemen, ongeacht de omstandigheden', fluisterde hij me toe. Mij meenemen in zijn auto met wat nu zijn leven is was voor hem het spannendste wat hij in jaren weer had gedaan.

Hij verontschuldigde zich dat het zo lang duurde tot aan Ferrara, en zette me rond 22.30 af bij een McDonalds langs het centrum. Ik had niks geregeld dus dacht dat ik wel even gebruik kon maken van wat WiFi. Dat bleek onmogelijk, ik had een Italiaans telefoonnummer nodig. Dus besloot ik het maar op een lopen te zetten, op zoek naar iets goedkoops. Ik liep helaas compleet de verkeerde richting op. Na een half uur probeerde ik een ouder Italiaans paar aan te spreken dat in een bushokje zat. 'Centro?' vroeg ik. Ze staken meteen behoorlijk van wal in het Italiaans en ik verstond er geen klap van. Ze besloten om maar met me mee te lopen tot aan het centrum. 'Hollandia', zei ik. De vrouw begon meteen dromerig te kijken en riep iets met 'bella' dus ik denk dat ze blij waren om een verdwaalde Hollander een kleine tour te geven. We liepen een heel eind terug tot ik weer bij de McDonalds was en het station bleek daar nog geen vijf minuten vandaan. Meteen keek de vrouw me bezorgd aan. 'Zona bruta', vertelde me terwijl ze mijn arm beetpakte. Ik ben geen complete mongool dus dat begreep ik ook nog wel. 'Droga', ging ze verder. Ze wees naar een weg en zei 'centro'. Oftewel, niet hier blijven, maar ga 't centrum in. 'Dormire', raadde ze me aan. Ik liep door het hele centrum heen zonder ook maar een hostel te vinden. Rond 00.30 gaf ik het op en schoof ik aan bij een terrasje buiten waren dronken Italianen met slecht Engels nog wat aan karaoke deden. Maar rond 01.00 was het compleet verlaten, de hele binnenstad. Ik besloot maar een parkje te zoeken en een bankje te pakken. Rond 03.00 begon het echter ineens keihard te regenen, de eerste echte regen van deze trip. Het was me dus niet gegund. Half slaperig stond ik rond 07.00 bij het treinstation om de prijs van kaartjes richting Savignano, waar mijn vrienden wonen, te checken. Die prijs beviel me niet zo erg, dus ik besloot nog maar eens wat verder te gaan liften. Ik crashte eerst nog even in een ander park om in de hitte van de ochtendzon nog een dutje te doen en stond rond tien uur langs de weg.

Ik werd meteen opgepikt door Antonio, een dokter. Hij was op weg naar het vliegveld van Bologna. Hij had zelf ook gelift vroeger dus besloot me mee te nemen. Zijn Engels was keurig, en zelf was het echt een hele goede man, zo'n iemand die je meteen vertrouwd. Toen ik zei dat ik filosofie studeer trok ik een beerput open. 'Ah, filosofie. Ik ga vaak naar de bibliotheek, om te lezen. Mijn grote favoriet is Schopenhauer', zei hij. Ik vroeg hem wat er zo mooi is aan Schopenhauer. 'Gewoon, het idee, dat er achter dit leven iets schuilgaat, iets wat we niet in de hand hebben, iets wat oncontroleerbaar is, iets dat ons bestaan voortstuwt. Vrijheid is te proberen hier mee om te gaan', antwoordde hij.

Ik heb nog geprobeerd om een lift naar Savignano te regelen maar gaf het in 35 graden en pal in de zon staan al snel op. Het is mooi geweest, met dat gelift. Ik heb de trein gepakt naar Savignano en Guilia, een van mijn Italiaanse vrienden, wachtte me op bij het station. Zij en Lorenzo hebben bij mij in Rotterdam gecouchsurft en ik ben eigenlijk speciaal naar Savignano gegaan om een petje, dat Lorenzo nogal lief is kennelijk en wat ze bij mij waren vergeten, terug te brengen. Een welverdiend tweepersoonsbed met eigen douche wachtte me al op. Daar ben ik momenteel van aan het genieten. Ik heb via internet een lift kunnen regelen helemaal van Milaan naar Rotterdam. De 18e zal ik met die man meerijden, en dan zit het er weer op. Maar nu nog even genieten van het Italiaanse leven!