Snel na mijn terugkomst eerder dit jaar begonnen de ideeën meteen weer in alle hevigheid toe te stromen. Wat zou ik nog kunnen ondernemen? Waar zou ik nog heel heen willen? Maar ik wilde niet zomaar ergens heen... nee, ik wilde een reis die de vorige in grootsheid en ambitie zou overtreffen. Niet noodzakelijk een lastige taak natuurlijk, maar je moet natuurlijk nooit de praktijk uit het oog verliezen. Onuitvoerbare dromen, daar heb je niks aan. Maar dan nog, is het beter te leven met een onuitvoerbare droom als ideaal, dan dat het is zonder uitdaging te zitten. Je moet naar het hoogste reiken. Als je het geluk wilt afdwingen, dan moet je niet met kleine plannen komen; nee, je moet haar wakker schudden, het onmogelijke eisen. Demand the impossible!

Onder dat motto naar de tekentafel gegaan. Zuid-Amerika? Leuk als je een mes tussen je ribber wilt, maar verder niet echt wat mij trekt. Australië? Nee, da's gewoon Engeland maar dan met zon. Naar China, en Taiwan? Heel cool natuurlijk, maar nauwelijk iets waar je het echt warm van krijgt. Een terugkeer naar Japan? En dan langer blijven? Ja, natuurlijk! Het land is nog steeds mijn grote favoriet, en ik snak er echt naar meer van het land te zien. Maar Japan is zo duur! En de Yen, tja, die is nogal sterk. Waar ik 2 jaar geleden voor €1 wel ¥163 kreeg, is dat nu gedaald tot ¥134. Hoe zou ik dan de kosten kunnen drukken? Nihon wa takai desu ne?!

Eerder had ik al een video gezien, op google, van een jongen die de lengte van Japan is gaan lopen. Geen kleine onderneming, want Japan telt van de ene kaap naar de andere 3500km. Hij is dus ook meer dan 3 maanden onderweg geweest, maar heeft, en dat behoeft bijna geen uitleg, natuurlijk behoorlijk veel meegemaakt. Heel leuk natuurlijk, maar om vrij praktische redenen nauwelijks uitvoerbaar: lastige visumregels, bar slecht weer tijdens de wintermaanden... Nee, ik moest toch iets gaan doen, waardoor ik eventueel in 2 maanden van de ene kant van Japan naar de andere zou kunnen. Wacht... Rennend door Japan?! Nou, nee, toch maar niet.

Aan dat tobben kwam een eind toen ik in New York het boek 'Hitching Rides with Buddha' kocht, van Will Ferguson. Oftewel: liftend door Japan! Een goede manier om goedkoop te reizen, mensen te ontmoeten, het hele land te zien, en, nou ja, geniaal dus! Na wat speuren op internet er achter gekomen dat in één maand van Kaap Soya naar Kaap Sata is te liften. En dan doe je het nog rustig aan, want ik herinner mij dat we tijdens de liftwedstrijd naar Italie het toch voor elkaar kregen om 1200km af te leggen in 4 dagen!

Het plan is dus nu om, beginnend midden oktober, van Kaap Soya, Hokkaido, naar Kaap Sata, Kyushu, te liften. Deze reis zal samenvallen met de zogenaamde 'Kouyou Senzen', of, het herfstfront wat in 2 maanden van noord naar zuid trekt en het Japanse landschap omtovert tot een sprookjeswereld vol herfstkleuren. Ik verwacht hier ruim 6 weken mee bezig te zijn, trekkend van camping naar camping. Op deze manier denk ik genoeg geld te besparen om zo 2 maanden in Japan te verblijven. Tentje mee, winning smile mee, gaan met die 'banana'!

Natuurlijk ga ik het hier niet bij laten, want dat zou een beetje jammer zijn (kom op). Daarom neem ik eind november de boot naar Zuid Korea, waarna ik 14 december door vlieg naar Peking. Waarschijnlijk zal het daar te koud zijn om aangenaam te kunnen vertoeven, dus vertrekken we zodra de belangrijkste dingen zijn bezichtigd naar Shanghai, vanwaar ik na de kerst, op 28 december, doorvlieg naar Taipei, Taiwan. Daar vieren we Oud & Nieuw, en genieten we nog even van het mooie weer. 8 Januari gaat dan het vliegtuig van Kaohsiung naar Hong Kong, waar ik nog eventjes een paar dagen blijf om een 'update-rondje' te schieten (zoals we dat op het hoogbouwforum noemen). 11 januari is de terugvlucht naar Amsterdam, via Parijs.

Dit keer accepteert Dennis trouwens ook donaties. In ruil voor een vrijwillige financiele bijdrage (die hard nodig is, kan ik jullie melden) ontvang je dan een kaartje, zodra het meest zuidelijke punt van Japan is bereikt. Kilroy Travel is begonnen door mij een welgetelde 2 euro te schenken, dankzij een vergissing van mij in mijn voordeel (Ik boekte per ongeluk een enkeltje Seoul -> Shanghai, in plaats van Seoul -> Beijing. Geen probleem, vertelde de telefoniste mij, en het prijsverschil was zo minimaal dat ik deze mocht houden!). Ook Wilma, die mijn eten verzorgde toen mijn ouders in Turkije waren, staat bij deze meteen ingeschreven als donateur, want dankzij haar heb ik toch een groot deel van het huishoudgeld in eigen zak kunnen houden! 5% van het geld zal gaan naar de aanschaffing van een eenpersoonstentje, en die andere 95% naar postzegels (want die zijn daar ook nog eens stervensduur!).

En ook deze keer hoop ik op leuke berichtjes van het thuisfront en dat deze reis net zo goed gevolgd gaat worden (of liever: beter) als de vorige!