Woensdag kwam Giru, mijn Nederlandse vriend, aan op Narita Airport. Toen ik hem de volgende dag ontmoette, werd het ineens kraakhelder. Achter de tyfoon aan kwam een blauwe lucht, zonder maar een wolkje nog te bekennen. Omdat de tyfoons die Japan raken doorgaans vanuit het zuiden komen, nemen ze een enorme hoeveelheid warme lucht mee, waardoor het ineens aangenaam warm werd. Savonds konden we dan ook vanaf het gemeentehuis in Shinjuku (een gemeentehuis van 250 meter hoog, wel te verstaan) genieten van uitzicht op Mt Fuji, een zeldzaam fenomeen in Tokyo. Giru dus flinke mazzel, en ik natuurlijk ook blij. Foto's zijn als het goed is weer mooi geworden.

Afgelopen dagen beetje rondgehangen met de Engelsman, en allebei kunnen we maar niet wennen aan die 7 uur verschil. Gisteren zaten we om 1 uur snachts nog te bikken in het barretje in het hotel. Heerlijke kimchi rijst, met yakisoba. Daarvoor waren we naar een barretje gegaan even buiten het centrum van Tokyo, om daar naar wat optredens van indie bands te kijken. Chris, de Engelsman, is een soort van 'talentscout', en probeert nieuwe, interessante bands te vinden voor zijn recordlabel, iets waarvoor hij de komende 8 maanden over de hele wereld gaat reizen. Hij was gisteren in ieder geval behoorlijk pleased. Er zit dan ook een groot verschil tussen het geluid wat een Japans of westerse band produceert. Giru vond het ook allemaal mooi, en merkte nog op dat, als ik die Engelsman niet was tegengekomen, en wij niet toevallig op hetzelfde moment in Tokyo waren geweest, hij daar niet had gestaan. En dat is wat reizen zo mooi maakt.

Nog mooier werd het toen ik ineens werd aangesproken door een Japanse jongen in vloeiend Engels. Hij bleek dus uiteindelijk Canadees te zijn, en vroeg me of ik niet toevallig weleens op het Chatmonchy (mijn favoriete band) postte. Uiteindelijk bleek hij dus op hetzelfde forum te zitten, en hij had me herkend omdat hij wat van mijn youtube filmpjes had zitten kijken. Het is een enorm kleine wereld.

Het bier bleef maar komen, want iedereen voelde kennelijk de drang een rondje te geven. Omdat mijn geld zeer toevallig net op was, heb ik dus kunnen genieten van gratis drank. Uiteindelijk werd het wel heel gezellig, maar we hebben uiteindelijk toch ook nog de weg terug kunnen vinden. Vanavond gaan we met hetzelfde ploegje naar wat buikdanseressen kijken, want die komen hier kennelijk in het hotel kun kunstjes laten zien. Zondag duiken we nog even de karaoke in om het af te leren, en daarna zullen onze wegen weer splitsen. Dat is iets wat reizen weer minder mooi maakt, want je raakt snel aan elkaars gezelschap gewend. Maar goed, ook dat hoort erbij.

Maandag begint dan de grote reis naar het noorden. Ik denk dat hij zeker zo'n 36 uur in beslag gaat nemen. Ik heb nu mijn 'research' voltooid en de jongen van de receptie heeft me geholpen met het reserveren van mijn busticket, welke me maandagochtend naar Oarai (wat in het Japans 'grote was' betekent, vaag genoeg) zal brengen. Daar moet ik dan mijn weg vinden naar de haven, om de boot naar Tomakomai, Hokkaido te nemen. Dit zal een avondboot zijn, die 18.30 vertrekt, en de volgende dag om 13.30 aankomt. Dan pak ik de eerste de beste trein die ik kan vinden naar Sapporo. Daar zal ik dan een nachtje slapen. De volgende dag vroeg op om een van de eerste treinen naar Wakkanai te nemen. Vandaar is het nog een kort busritje naar het startpunt, kaap Soya.

Wat ik dan doe, weet ik niet. Waarschijnlijk steek ik gewoon mijn duim op. Anders probeer ik wel iets van een bordje te maken. Beetje rondvragen. Ik ga zometeen nog proberen een campinggids te scoren voor Hokkaido, maar ik heb het gevoel dat heel Hokkaido een grote camping is. Ik heb al heel veel verhalen gehoord over Hokkaido, in mijn gesprekken met de Japanse lui hier. Er zouden beren zijn. Vossen. Het zou er vriezen, en er zou nu al 2 meter sneeuw liggen. Op het strand zouden (en deze jongen was toch aardig serieus) krabben rond lopen met spanlengte van 1 meter. Er zouden Yakuza rondlopen die het hebben voorzien op eenzame reizigers. Ook slapen in de vulkanen draken, staan de Orcs op het punt om het kasteel van de Elven aan te vallen en, nou ja, you get the picture. Werkelijkheid is dat het zelfs in Wakkanai nog 16 graden is, het zonnetje schijnt, en dat, hopelijk, duimend het eiland rond gaan de beste methode van reizen is.

See you on the other side.