De laatste avond in Tokyo nog even naar de karaoke geweest. Het was een zeer foute gelegenheid. Samen met Giru een duetversie van Britney Spears `one more time` gezongen, of hoe dat lied ook mag heten. Ook Metallica kwam langs, The Beatles, Muse, enkele Japanse volksliederen en nou ja, het was dus ouderwets nonsensical karaoke. Giru vond het in ieder geval een interessante ervaring, en headbangen op Metallica`s St Anger was toch wel het hoogtepunt van de avond. Zeker ook omdat wij met 13 kcal het meeste aantal kalorien hadden verbrand. Go us. Echter, omdat we een beetje te fanatiek bezig waren, tolde naderhand de wereld wel een beetje. Gelukkig konden we de weg weer terug vinden. Daar nog een goodbye party gehouden ter ere van mijn vertrek naar Hokkaido.

De dag erop de kousokubasu (snelweg-bus) gepakt naar Oarai. Deze dropte mij, zeer handig, in the middle of nowhere. Een naam als `Oarai Intaa` mag dan heel erg groots klinken, maar meer dan een paal en een bankje was het niet. Dus maar de eerste de beste persoon aangesproken en gevraagd naar de beste weg naar de boot. Hij begon te lachen toen ik het eind wilde lopen en belde een taxi. Nog best een duur ritje, maar met mijn backpack is het kleinste stukje al een heel eind. Ik krijg zoveel zooi mee van mensen (giften, dus) dat ik bijna geen ruimte meer over heb. Al die campinggidsen beginnen ook hun tol te eisen.

Eenmaal bij de terminal van de boot naar Hokkaido bleek dat het een nationale feestdag was. Er vaarden dus geen boten, voor 24 uur niet. Ik besloot om maar rond te vragen naar een camping in de buurt, om daar dan de nacht door te brengen. Desnoods had ik mijn tent neergezet op het grasveld pal voor de terminal. Maar de Japanse mensen waar ik mee in gesprek raakte wilden er niks van horen, en al snel werd ik uitgenodigd om mee naar huis te komen. Hoshimi-san, een al wat oudere man van pensioenleeftijd, waarschuwde me wel dat zijn huis heel klein en vies was. Daar verontschuldigde hij zich nu al voor. Ook moest ik even geduld hebben, want hij ging in de terminal gitaar spelen voor een publiek wat uiteindelijk zeker 100 man telde. Samen met zijn vrouw Hiroko-san gekeken naar zijn optreden, dat hij samen deed met een vriend, Fujieda-san. Ook zijn familie was aanwezig. Het onthouden van al die Japanse namen viel me behoorlijk zwaar.

Na het, overigens zeer mooie, optreden werd ik meegenomen naar het huis van Hoshimi-san, in een stad dichtbij Oarai, Mito. Dat bleek nog een hele geschiedenis te hebben, met een scholastieke traditie die uiteindelijk heeft gezorgd voor de industriele revolutie van Japan. Het huis zelf was inderdaad klein, maar erg knus en gezellig. Dit was mijn eerste keer in een Japans huis, en het was even wennen aan de gebruiken. Schoenen meteen uit, op je sokken op de tatami, speciale slippers voor de wc, geen stoelen of zitvlakken dus je moet gewoon op de grond rondhangen (waar ik overigens zeer goed in ben). Mijn slaapkamer was de opslagruimte van Hoshimi-san zijn vele hobbies, waaronder muziek, en ceramiek. Weinig Japanners hebben een aparte slaapkamer. Snachts worden er gewoon matrassen op de grond gelegd (futon), die heerlijk slapen. De Japanners weten in ieder geval wel wat gastvrijheid is. Ik kwam nog geen moment iets tekort. Tijdens het eten moest ik de eerste zijn die iets van het eten nam, er werden aparte boodschappen gedaan om het me naar de zin te maken (Hiroko-san had al snel door dat aardbeien mijn favoriete smaak is) en werd van hot naar her gereden om wat van de lokale geschiedenis te kunnen opdoen. Hoshimi-san stond er zelfs op mijn volledige ticket naar Hokkaido te betalen. Ik moest ook nog een extra nachtje blijven, als ik de tijd had. Dit heb ik gedaan, en ze waren zeer verheugd dat ik mijn plan aanpaste.

De dag van vertrek naar Hokkaido had Hoshimi-san eerst een workshop ceramiek. Ik zat dus tussen de gepensioneerde dames zelf ook met de klei te spelen. Ernstig hilarisch. Hoshimi-san heeft me nog geholpen er iets van te bakken (letterlijk en figuurlijk) en ik geloof dat het eindresultaat nu in een doos zit en op het postkantoor staat voor de internationale mail. Mijn Japans heeft echt behoorlijke sprongen gemaakt. In principe willen alle mensen die ik hier spreek Engels met me praten, terwijl ik dan zelf Japans terug praat. Dat maakt de communicatie erg eenvoudig en zorgt ervoor dat ze zelf ook nog een woordje Engels leren. Dat Japans dingen simpeler maakt merkte ik net ook weer toen een Engelse jongen de hostel binnenstapte waar ik nu zit. Ik was al met die lui in gesprek over alles en nog wat, maar als ze dan moeten meepraten met iemand die enkel Engels spreekt, dan kunnen ze het zelf niet meer volgen. Het feit dat ik wat Japans spreek zorgt ervoor dat ze veel makkelijker loskomen uit hun verlegenheid. Hoshimi-san kon het ook niet laten om aan iedereen te melden dat ik Japans sprak en dat ik zelfs Kanij kan lezen, iets waar zeer veel buitenlanders de tijd echt niet voor willen nemen. Deze welwillendheid iets van de taal te leren valt zeer goed bij de mensen hier en opent deuren die voorheen nog potdicht zaten. Ik merk nu pas echt hoeveel ik de vorige keren dat ik hier was eigenlijk heb gemist.

Dit tik ik vanuit Sapporo, de grootste stad van Hokkaido, bekend van het biermerk. Het is hier een flink stuk kouder dan in Tokyo. Toen ik uit de bus stapte telde het slechts 13 graden. Mijn jas kwam dus goed van pas. En dit is nog niet eens het hoge noorden. Ik zal dus waarschijnlijk niet te lang op dit eiland blijven omdat het wellicht iets te koud is om te kamperen. Maar met wat geluk heb ik wellicht de tent nu nog niet nodig. Hoshimi-san verontschuldigde zich dat hij niet veel vrienden in Hokkaido heeft, maar gaf me nog wel wat adressen mee. Japanners zijn gigantisch bescheiden, iets wat ze siert, maar iets wat ook moeilijk is om te kopieren. Geen volk kan zo goed bescheiden zijn als de Japanners.

Morgen of overmorgen neem ik de trein naar Wakkanai en dan zien we weer verder wat daar op me wacht.

Het adres van de blog van Hoshimi-san is http://hoshimi373.exblog.jp/ . Daar zullen ook wat fotos van mij op te vinden zijn. Misschien leuk als wat mensen een berichtje achterlaten. Hij kan goed Engels, maar maak het niet te moeilijk.