De weg van Asahikawa naar Sapporo was een lange, maar kreeg het uiteindelijk wel in 3 liftjes voor elkaar. Elk dorp langs die weg ligt aan een stroompje, vandaar dat ik van Asahikawa, naar Fukagawa, naar Takikawa en uiteindelijk Sapporo ging (Kawa betekent `rivier`). Liftjes vinden was niet moeilijk. De 1e lift was een korte, en die jongen zette me uit de auto bij de ingang van de snelweg. Helaas was het op dat moment superrustig. De dorpjes in Hokkaido zijn gigantisch klein dus verkeer is beperkt. Toch werd ik al binnen een half uur meegenomen door een Japanse vrouw. Volgens mij wist ze zelf niet waar ze aan begon, althans, die blik had ze op haar gezicht. Maar ze begon het wel leuk te vinden toen ze haar Engels een beetje kon oefenen. Dus de beginselen van het Engels met haar door genomen. Hilarische rit.

In Takikawa splitsten onze wegen. Ook hier was het niet moeilijk een nieuwe rit te vinden. Vaak word ik in het midden van de stad uit de auto gezet, dus meestal loop ik naar het einde van het dorp om er zeker van te zijn dat alle auto`s die langskomen mijn richting op gaan (mijn bordje `minami e` (naar het zuiden) werkt enorm goed). Al na 10 minuten had ik een nieuwe lift te pakken. Aardige jongen, beetje te aardig. Was nog nooit zijn dorp uit geweest. Toen ik hem vertelde dat ik naar Sapporo probeerde te liften wilde hij me brengen. Was zijn eerste keer in de grote stad, en dat heb ik gemerkt. Meerdere keer ging het doodleuk tegen het verkeer in en ontweek dan de aankomende auto`s door op de stoep te gaan rijden. Snel had ik het dus wel met hem gehad en vertelde hem zodra we bij de Sapporo Tower waren dat ik dat wel een goede plek vond. Hij heeft me nog wel geholpen mijn Japans een beetje te `vercooliseren`. En hij legde uit hoe je moet serveersters moet flirten. Engelse woorden gebruiken en die op een foute Japanse manier uit spreken is hier het toppunt van coolheid (ze weten overigens zelf niet wat ze nu eigenlijk echt zeggen. Zo proosten ze op het woord `renesanse`. Iemand met beetje culturele achtergrond zal geen moeite hebben het oorspronkelijk woord te ontdekken. Toen ik hem dit vertelde was hij helemaal onder de indruk).

In Sapporo de metro genomenom in het hostelletje te gaan slapen waarik eerder al was verbleven. Het weer valt vies tegen. Afgelopen dagen veel regen gehad, en snachts is het te koud om te kamperen. De meestecampings zijn dan ook gewoon leeg of nog beter, gesloten.

De dag erop de metro gepakt naar het einde van de lijn. Van daar nog een paar kilometer gelopen. Ik kreeg het maar niet voor elkaar om liftjes te pakken te krijgen. Uiteindelijkving ik de aandacht van enkele schoolkinderen van een jaar of 10-11 die besloten mij een handje te helpen. Dus toen stonden er 6 schoolkinderen en een buitenlander met de duim langs de weg. Dit werkte wel enorm goed. Meteen stopte er een man die mijuitlegde dat ik meerkans had op een andere weg. Na de kinderen bedankt te hebben dus met die man mee gegaan. Die zette me eruit bij een nog slechtere weg. Veel te druk, veel teveel auto`s (rustige wegen liften VEEL makkelijker dan drukke wegen. Ideaal is zo`n 10 auto`s per minuut. Zo heb je echt oogcontact met elke chauffeur die langskomt).Weer op een lopen gezet. Ik wist dat het een slecht idee zou zijn om door te liften (inmiddels al 2 uur smiddags, en de zon is hier 5 uur onder), maar had geen zin helemaal terug te moeten lopen. Wonder boven wonder kwamen er twee Australiers voorbij. Ze waren op weg naar een skiresort. Rare lui, want er is nog geen grammetje sneeuw te vinden momenteel. Maar goed, ik mocht mee.

Dit was uiteindelijk de mooiste rit tot nu toe. Door dramatisch berglandschap. Kreeg hoofdpijn, waarschijnlijk hoogteziekte. Dus we zaten op een gegeven moment waarschijnlijk zeer hoog. De rit duurde zo`n 90 minuten en ging ook langs Yotei-san, de hoogste berg van Hokkaido, die met zijn gigantische piek flink in de wolken zat. Overal kouyou gezien.

Werd ruw uit mijn droom gestoten toen ik de auto verliet. Een enorme regenbui kwam aanzetten. Ik schuilde in een servicestation. Ik zat in the middle of nowhere, en het was al 4 uur. Ik wist dat dit een lange nacht zou gaan worden. Uiteindelijk nog een lift te pakken gekregen, van Niseko (naam van het dorp van het skiresort) naar Kuromatsunai. Dit was uiteindelijk een grote fout. Op deze plek was namelijk al helemaal niks te vinden. Toen we langs een Michi no Eki reden (letterlijk `wegstation`, gewoon soort wegrestaurant met parkeerplaats zoals je dat ook in Nederland kunt vinden), vertelde ik de man dat dit de beste plek zou zijn om er uit te gaan. Ik wist niet precies waar hij heen ging, en zijn Japans was onduidelijk.

Inmiddels half 5. De zon ging onder. Het was nog zeker 150 kilometer naar Hakodate. Begon albeetje inpaniek te raken, want ik wist dat ik het niet zou gaan redden. Nog geprobeerd een lift te krijgen, maar dit mislukte. Rond5 uur was het te gevaarlijk om nog door te gaan, en gaf het dus op. Ik was officieel gestrand.

Ik zette het op een lopen naar Kuromatsunai centrum. Volgens het bordje was het 10km, en volgens mijn kaart zou daar een station zijn. Het was flink zwaar. De weg was niet verlicht en er kwamen amper nog auto`s langs. Hier en daar gebouwen, maar voornamelijk verlaten boerderijen. Na 3 zware kilometers stopte ineens het voetgangerspad. Ik zou nog wel verder kunnen gaan, maar dat zou dan over de autoweg zijn. Ik besloot dat dat veel te riskant zou zijn in het donker met enkel een zaklampje, en keerde dus weer om, om het hele stuk terug te lopen. Rond 6 uur kwam ik weer terug aan bij het Michi No Eki, na tevergeefs hebben aangeklopt bij meerdere huizen. Niemand deed open.

Het Michi no Eki ging ook dicht, en ik kon nog net een medewerker te pakken krijgen. Ik probeerde mijn situatie uit te leggen, maar ook zijn Japans was vlot en onduidelijk. Uitiendelijk duidelijk gemaakt dat ik aan het liften was en dat het te gevaarlijk was nog door te gaan. Ik vroeg of het ok was als ik mijn tent op het gras achter het Michi no Eki zou plaatsen. Dat was het wel, maar de man vertelde mij dat dit te koud zou zijn. Hij zei dat het toilet 24 uur per dag open was, en dat ik daar wel zou mogen slapen. Met geen andere optie dit dus maar gedaan. Alle lichten gingen overal uit en ik zat op het bankje voor de toilets.

Het was behoorlijk rustig. Misschien 1 persoon per uur. Rond half 9 kwam er een paar binnen, en ik was al mijn matje vol laten lopen. Ik stond met mijn slaapzak in mijn handen. Ze vroegen me of ik daar werkelijk zou gaan slapen. Geen andere optie, zei ik. Maar ze vonden het allemaal wel mooi. Mijn verhaal verteld, op de kaart alles laten zien. Foto`s gekeken. Helaas gingen ze de andere kant op, en ze wensten me veel succes. Uiteindelijk het bankje in een hoekje geschoven, handdoek als soort gordijn gebruikt, backpack daar op gezet. Slechte nacht. Kon uiteraard slecht slapen, vooral vanwege het felle licht, en zo nu en dan een persoon die nog even naar het toilet ging.

Vanochtend pakte ik om half 7 weer in. Ik besloot meteen langs de kant van de weg te gaan staan. Vooral omdat rond deze tijd de langeafstands commute begint. Wat de avond ervoor niet lukte, was nu geen probleem. De 1e auto stopte meteen. `Doko made?`, vroeg ik. `Hakodate`, zei de man.

Kon wel huilen van geluk en sprong meteen die auto in. Vriendelijke man. Was volgens mij al van pensioenleeftijd. Hij vertelde dat hij het leuk vond om paddestoelen te verzamelen, in het bos. Onderweg nog in een park gestopt, vlak voor Hakodate. Hij kon daar geen nieuwe zwammen vinden. Japanners verzamelen graag dingen, en iemand in het hotel in Tokyo had hier een goede verklaring voor: Japanse karakters. Omdat de gemiddelde Japanner in zijn leven de betekenissen van meer dan 2000 karakters moet `verzamelen`, zit het brein en de denkwereld van een Japanners compleet anders in elkaar dan de onze (wij denken enkel in plaatjes of woorden van het alfabet, Japanners denken waarschijnlijk meer in... karakters!).

Hakodate kwam al half 10 in zicht. Ik zou vandaag al de oversteek hebben kunnen maken naar Aomori, aan de overkant van de Straat van Hakodate. Toen ik na 24 uur weer mijn eerste maaltijd had, besloot ik dit maar niet te doen en het een dagje rustig aan te doen. Ik heb mijn backpack al achtergelaten in een jeugdherberg. Ik ga vroeg slapen, en vroeg weer opstaan, om een van de eerste boten te nemen. Dan ga ik waarschijnlijk via de oostkust terugliften naar Mito, om daar nog langs te gaan bij de vriendelijke Japans lui van eerder. Waarschijnlijk koop ik een watermeloen als gift (dat is hier een ware delicatesse; meloenen zijn peperduur). Wellicht blijf ik daar dan een paar dagen hangen, want Hoshimi-san vertelde me dat hij me nog graag Nikko zou laten zien.

Betreffende de grote krabben van Hokkaido (die van een meter), ik kan inmiddels bevestigen dat dit verhaal niet klopt. Ik liep net over de vismarkt en die krabben die daar in het aquarium zaten waren zo`n 99cm groot!