Hakodate was slechts een slaperig stadje. Weinig meer over van zijn vorige glorie. Opa Valk zal de stad vanaf zijn boot in veel betere, actieve staat hebben gezien. Het hostel waar ik verbleef was vrijwel leeg. Nou ja, hij was gewoon leeg. Rondje door de stad gelopen. Veel wind, maar het zonnetje weer gezien voor het eerst sinds een paar dagen. Strak blauwe lucht. Weing te doen, dus het toerist uithangen maar daargelaten en de ochtend erop meteen de trein genomen de straat van Hakodate onder. Deze tunnel is flink lang, en je zit er dan ook zeker een half uur in. Wel peperduur grapje, die trein. De boot was het alternatief, maar ook duur, en tijdens die 20 uur op de boot naar Hokkaido wel genoeg zee gezien.

Ik nam de trein een stationnetje voorbij Aomori, want uit de grote stad liften is vrijwel onmogelijk. Na wat op de kaart te hebben gekeken liep ik naar route 4. Deze lokale weg gaat helemaal tot aan Tokyo, vanaf dat punt zeker zo`n 800 kilometer. Eerste lift duurde nog geen 20 minuten. Omdat het bij aankomst in het dorpje Towada even ten zuidoosten van Aomori noga ehm... klein was, en de tijd alweer begon te dringen, besloot ik maar gewoon op het Michi no Eki te blijven. Ik vroeg of ik mijn tentje zou kunnen opzetten, en dat mocht, ergens helemaal aan de andere kant van het terrein. Wel mooie, rustig pluk. Het was een erg koude nacht, maar na dat grapje met die trein was de geldbesparing hard nodig. Handige van slapen bij het Michi no Eki is ook dat je de volgende ochtend meteen aan de kant van de weg kunt gaan staan, zonder eerst de stad uit te hoeven komen. Zo stond ik dus de dag erop met mijn slaperige hoofd weer langs route 4, op weg naar het verre, verre Tokyo. Zelfs vanuit Rozenburg voelt Tokyo nog dichterbij dan daar langs die weg.

De dag zou uiteindelijk 4 korte ritjes tellen. Eerst van een vrouw die me langs de kant van de weg plukte terwijl ik nog aan het lopen was voor een betere plek om te liften. Ze dacht zeker dat ik de weg kwijt zou zijn. `Ik breng je naar het station van het volgende dorp`, zei ze. Maar dat wilde ik niet, ik wilde juist aan route 4 blijven. Ze vond het maar vaag allemaal. Ze had geen flauw idee wat ze nu met me aan moest. De volgende man was een vlotte vent, manager van een of andere voedselproductiebedrijf. Hij was ski-instructeur, piloot en had al de grootste bergen bedwongen. Hij reed rond in een grote bak, en liet me blije familieplaatjes zien. The American Dream. Probeerde zijn Engels te oefenen, net als zovelen die mij oppikken. Ze proberen net als ik in brak Japans, brak Engels terug te praten. Maakt de communicatie eigenlijk best fijn, want je zit qua niveau een beetje op gelijke hoogte.

Inmiddels midden van de dag, en ving een ritje met mijn eerste truck. Twee jongens, zonder lading, dus mijn tas paste makkelijk in de achterkant. Mooi ritje. Aomori is heel pictoresque, en route 4 bleek dus geen slechte keuze te zijn. Het is eigenlijk maar goed dat liften langs de snelweg verboden is, anders dan zou ik vele dingen niet zien. Nu daal ik op langzaam tempo af naar het zuiden. Ik voel elke graad die het warmer word, want Aomori-ken is toch vrij bergachtig en het koelt na zondsondergang razendsnel af. In Morioka ramen gegeten, en die vent vond het allemaal ook maar al te mooi. Nog een mailtje van hem gehad. Jammer dat ik zo weinig tijd heb. Zal waarschijnlijk in Tokyo een pauze inlassen om al mijn zaakjes weer op orde te krijgen. Ik ontmoet zoveel nieuwe mensen, dat ik had allemaal niet meer aankan!

Na het eten van die ramen meteen weer mijn bordje uit mijn tas gehaald, en werd direct opgepikt door een jonge gozer. Hij was kunstenaar en op weg naar een of andere tentoonstelling. Hij vertelde me dat hij wel een goede slaapplaats voor me kon regelen, en daar had ik natuurlijk wel oren naar. En zo werd ik achtergelaten bij een stel Japanse kunstenaars die met zijn allen in een of andere ryokan-achtig iets zaten. Ryokan, maar dan zonder personeel. Enkel een verblijf voor evenementen, kennelijk. Maakt ook niet uit, want die futon sliep wel heel erg lekker. Lekker ruimte kamer, en airco. En dat alles voor 500 yen! Ze maakten ook nog eten voor me klaar, en dit was echt diehard Japans voedsel van alledag. Totaal anders dan wat ik gewend ben in al die restaurants en ramententjes. Toch wel even wennen, en veel vage smaken. Maar goed, je neemt toch maar, want dat hoort erbij.

Vanochtend vroeg weer gedag gezegd en de trein genomen terug naar het eerstvolgende dorp langs route 4. Stukje gelopen, en daar stond ik weer, voor dag 7. Werd opgepikt door een man die met zijn dochterte van 4 boodschappen ging doen in het volgende dorp. Weer een stukje verder. Het zijn langs route 4 echt enkel kleine, Japanse dorpjes. Om de 100 kilometer een wat grotere stad. Traditioneel Japan, dus. Vrij conservatief ook, zo vertelde de kunstenaar mij. Toch wel mooi om dit ook te zien. Ik heb nu echt het idee dat ik in Japan ben, dat ik Japan aan het zien ben, iets wat ik de vorige tripjes niet had. Ik weet niet. Ik krijg van al die tempels en dat toerisme altijd een beetje een Disneyland-gevoel, waardoor ik niet echt het idee heb dat ik een ander land ben, maar een of andere simulatie van dat land wat niet echt voelt.

Weer een andere lift verder, en lunch verder, werd ik rond het middaguur opgepikt door een of andere man die in eerste instantie van de andere kant af kwam. Hij hing met zijn hoofd uit het raam om mijn bordje te kunnen zien. Hij maakte een scherpe bocht de andere rijbaan op een scheurde zo voor mijn voeten. Deur ging open. Hij maakte gebaren naar zijn oren; hij was doof. Geen probleem. Kaart erbij gehaald, en naar Sendai gewezen. Hij stak zijn duim op, en daar zit ik dan. Communicatie was hilarisch. Hij met zijn handen, ik schrijven. Hij scheurde meteen de snelweg op, en vond het niet erg om de enorme tol te betalen. Met 120 knalde hij naar Sendai, waar ik nu zit, in een hostel. Weer tijd om kleren te wassen, zooi op te laden, bij te tanken. Misschien blijf ik morgen hier, om de boel wat te verkennen. In ieder geval ga ik proberen de eerst volgende liftdag weer in Mito te geraken. Daarna Tokyo. En dan de grote 2e helft van de liftreis; op naar Kyushu, Sata Misaki!