Mito bleek toch iets te ver weg te zijn om in een keer te kunnen liften. Ik zou nog twee dagen in Sendai blijven, want het weer sloeg ineens om. Nieuwe tyfoon, nummer 21 dit seizoen. Mijn 3e al in Japan. Laatste dag in Sendai was het dus enorm regenachtig, en heb een beetje in mijn ryokan rondgehangen. Rondje gemaakt in shopping mall. Weinig te beleven. Sendai is feitelijk niets meer dan de zoveelste Japanse megastad, waarvan er zoveel zijn in Kanto en Kansai.

Uiteindelijk geraakte ik in Iwaki, een stad waar ik niet meer uit kon komen. Althans, niet die dag. Het was al 5 uur en probeerde nog in de avondschemer een liftje te pakken te krijgen. Veel auto's stopten, maar enkel omdat ze zich zorgen maakten en me naar het station wilden brengen. Uiteindelijk maar ja gezegd, tegen een jongen die verbazingwekkend goed Engels sprak. Had enkele jaren in Australie gewoond. De beste manier om een taal te leren. Hij wist veel van Iwaki, en stelde voor om me naar een jeugdherberg te brengen. Ik stemde maar in. Nog even Hoshimi-san gebeld om te zeggen dat ik die dag niet meer aan zou gaan komen. Hij zei dat hij op me zou wachten.

De jeugdherberg bleek dicht te zijn, waarschijnlijk buiten het seizoen om altijd gesloten. Maar het strand was dichtbij, en ik vertelde de jongen dat ik een tent bij me had. Hij wist wel een goede plek om te kamperen en zo werd ik even verderop gedropt. Goede plek. Dicht bij de zee, hoorde heel de nacht lang het breken van de golven in de branding. Aan de overkant van de weg een Italiaans en Indiaas restaurant. Lekker gegeten dus. Vroeg de tent in gedoken, en de ochtend erop ook weer vroeg langs de kant van de weg gaan staan. Route 6. Ik had kennelijk een magisch punt overgestoken, want het weer was ineens broeierig warm. En ik liep in mijn trui rond. Gisteren zag ik op het nieuws dat het inmiddels sneeuwt in Wakkanai. Ja, het sneeuwt. Op de plek waar ik in mijn tentje lag. Best vaag, want het is nog geen 2 weken geleden. Ineens is het enorm koud geworden in het noorden van Hokkaido.

Route 6 was prima te liften. Moest wel wat langer wachten. Dat heb je met stadsmensen. Druk, druk, druk. Dat ik in de buurt van Tokyo begon te komen merkte ik al aan het enorm drukke verkeer. En de meeste routes die ik neem, zijn enkel eenbaanswegen. Veel stoplichten. Slakkengangetje. Maar goed, uiteindelijk kreeg ik een goede lift van een man die me helemaal tot aan het station van Mito bracht. Hij sprak redelijk Engels en was al vaak voor zijn werk in Nederland geweest. Kon ontzettend veel plaatsen opnoemen en vond het wel cool dat er nu eens een Hollander in Japan was, notabene in zijn auto. De dag ervoor had ik ook al een lift gehad, van Watari (middle-of-nowhere even buiten Sendai) richting Iwaki. Die jongen kon niet geloven dat hij een buitenlander in zijn auto had. Hij wilde me de hele tijd aanraken en schoot de hele tijd in de lach als ik iets in het Engels zei. Uiteindelijk met die jongen en zijn collega's geluncht.

We reden door Hitachi. Enorme fabriekshallen. In Nederland waarschijnlijk het meest bekend van alle liften. In Japan een grote naam. De helft van de vloeroppervlakte in Hitachi wordt waarschijnlijk gebruikt door Hitachi zelf. Laat in de middag kwamen we aan in Mito. Hoshimi-san gebeld, en die haastte zich naar het station. Uiteindelijk de avond bij hem doorgebracht. Toen ik hem vertelde dat ik de 31e in Tokyo moest zijn, zei hij dat ik wel bij hem kon blijven. We moesten nog naar Nikko, dat wilden we de vorige keer al doen.

De dag erna van hot naar her gegaan. Eerst kleien. Hoshimi-san geeft om bij te verdienen lessen, aan wie het maar wil. Zo zat ik met de moeders van Mito te kleien in het community center. Weer een goede kans om Japans te oefenen. Savonds naar Jazz live gegaan. Maar volgens mij snappen Japanners niet echt van Jazz is. In ieder geval had de zangeres al een lange carriere achter de rug, en ze was al 51. Ze zag er echter uit als 25. Ze was bekend van een duo genaamd 'pink lady' (lees: pinku reedie), populair in de jaren 70. Al die mensen daar waren niet gekomen om Jazz te horen, maar juist voor die oude liedjes! Toen de zangeres die als toegift begon te zingen ging het publiek helemaal los. De drummer was ook niet zomaar iemand; volgens Hoshimi-san de beroemdste van Japan. Na het optreden moest ik mee backstage om op de foto te gaan. Ben aan half Mito geintroduceerd.

Toen Nikko. Lange reis heen, lokale weggetjes. Maar eenmaal daar waarschijnlijk mooiste landschappen tot nu toe gezien. Enorme bergen. Gigantisch veel Kouyou. Moeilijk te fotograferen of filmen, maar wel briljant. Nikko zelf was enorm toeristisch, best jammer. Lastig om goede foto's te maken als het zo druk is. Snap ineens weer waarom ik al die toeristische dingen deze keer probeer te vermijden. Maar goed, het was Nikko. Dat is zo'n plek waar je heen gaat om ermee op de foto te gaan. En dat is ook wel een beetje de mentaliteit waarmee ik werd rongereden. Foto nemen, en wegwezen. Wel interessant om te zien hoe Japanners hun eigen land beleven.

Vanochtend werd ik naar de uitgang van het dorp gereden. Hoshimi-san had me waarschijnlijk helemaal naar Tokyo gebracht had ik daarom gevraagd, maar dat zou te makkelijk zijn. Hij stond erbij, voor de zekerheid, terwijl ik probeerde een lift te krijgen. Na 30 minuten stopte er iemand, naar het volgende dorp. Hoshimi-san had het er moeilijk mee. Volgende keer als ik naar Japan ga zal ik wel weer langsgaan. In het volgende dorp uiteindelijk een lift gekregen van een Japans gezin. Jongen met een Amerikaanse moeder, sprak dus goed Engels. Hij heeft me helemaal naar het hotel gereden, Tokyo in. Moest hier toevallig zijn. Had enorm grappig zoontje, van 3. Peek-a-boo fase. Samen nog wat gegeten.

Ik blijf een paar dagen in Tokyo. Giru-san kwam net het hotel binnen wandelen. Hij vliegt de 3e terug naar Nederland. Dezelfde dag ga ik weer liften. Ik zal waarschijnlijk proberen naar een camping te komen, dichtbij Mt Fuji. Ga het was rustiger aan doen, want ik heb nog een maand. Het weer hier in het zuiden is stukken beter, dus maakt het wat aangenamer allemaal!