In Tokyo enkel een beetje rondgebumt. Eigenlijk constant met Giru rondgehangen. Weer naar Shibuya geweest, voor de honderduizendste keer. In de toren geweest bij Tsukiji, de vismarkt. Goed uitzicht. Voorheen altijd rustig daar, inmiddels ontdekt door de toeristen. Tja, gratis he. Dat blijft natuurlijk niet onbekend. Maar goed, toch nog met starbucks chocolademelk in het raamkozijn kunnen zitten. En het was goed.

Giru was wel weer blij naar huis te gaan. Maar hij vond het eigenlijk ook wel leuk hier. Maar ja, ook hij is een maand weggeweest. Het blijft een lange tijd. Zelf heb ik ook wel van die momenten dat je denkt... `zat ik nu maar thuis`. Maar als je dan even verder denkt, dan ineens begrijp ik weer waarom ik hier ben: omdat je je hier misschien een keer per week verveelt, terwijl je het thuis eigenlijk iedere dag doet. Thuis voel me ik me net zo alleen. Hier ook. Maar hier doen mensen de deur van de auto voor mij open. Thuis niet. Het leukste in het leven is het binnenvallen in andermans leven, het leven van een vreemdeling. En dan vertellen over dat mystieke land aan de andere kant van de regenboog: Oranda. En dan te horen krijgen `en, is het warm in Australie?` (Oranda of Osutoraria klinkt een beetje hetzelfde als je het snel genoeg uitspreekt).

Zoals Will Ferguson al schrijft: steden zuigen je naar binnen. Naar binnen liften is totaal niet moeilijk, want iedereen komt automatisch in/op de baan naar de stad terecht. En Tokyo is de grootste van ze allemaal. Maar UIT de stad komen, dat is de uitdaging. Je kunt moeilijk met je duim op de Ginza gaan staan. Dus maar een trein genomen richting Yokohama. Route 1, die begint bij Nihonbashi, centraal Tokyo, loopt dwars door Yokohama heen. Uiteindelijk 2 stations na Yokohama de trein uitgegaan. Bam. Fujisan recht vooruit. Naar route 1 gemarcheerd, en duim opgestoken.

Het wilde maar niet lukken. Zat nog midden in de stad. Veel gelopen. Om half 4 smiddags had ik nog meer twee lifts gehad, veel te kort. Had pas 80km afgelegd, waarvan dus 40 in de trein. Begon alweer te bedenken waar ik nou eigenlijk mee bezig was. En toen kwamen ZE.

ZE zijn twee Japanse jongens, maar oorspronkelijk uit Brazilie. Op weg naar Nagoya. WOW! Nagoya. Gewoon dikke 300km verderop. Nou ja, dan zeg je natuurlijk geen nee. Eenmaal in de auto was het best gezellig, aardige lui. Alleen die muziek. De muziek. Afgrijselijk. Radio 538: you have met your match. In de 5 uur in die auto ongeveer 100 keer `YO NIGGAZ!!` gehoord, zo`n 50 keer `FROM DA GHETTO`, 25 keer `BRUDDA en zo`n 5 keer `I KILL YO FUKING MOMMA WIT MA GUN NIGGAZ BITCHASS BQQ RAWR!!11`. En het raampje kon niet dicht. Dat was op zich naar zo erg, waar het niet dat het in de bergen nabij Hakone zo`n -16 graden is. `Samui da ne??`. Nee echt, Nigga?

Gebrainwashed werd ik 11 uur savonds in het centrum van Nagoya afgezet. Goed. Sta je dan, in het midden van de stad. Ze vertelden me dat ik het meeste kans zou maken in het internetcafe. Had al van dit fenomeen gehoord; mensen met weinig geld die in intercafes slapen. Eerste tent waar ik langs liep had een speciaal nachttarief; 1680 yen voor 12 uur. Dat is minstens 2 keer zo goedkoop als het gemiddelde hotel, en de cola is gratis. Niet lang over nagedacht. Matje uitgerold, slaapzak erbij.

Dagje de toerist uitgehangen in Nagoya. Enorm saai, maar ja, ik ga te snel, qua liften. Dus maar mijn tijd genomen. Kasteel gezien. Neon gezien. Enorme shoppingmalls gezien. Televisietoren gezien (waarom heeft bijna elke grote stad hier zijn eigen Eiffeltorenesque TV toren?). Eigenlijk begint het allemaal wel een beetje op elkaar te lijken. De nacht maar weer doorgebracht in hetzelfde internetcafe. Vanochtend stond ik dus weer langs de kant van de weg. Route 23, richting zuidwesten; slechte plek, eigenlijk. De snelweg is verhoogd, dus ging maar bij de ingang van de onramp staan. Uiteindelijk na slechts 10 minuten opgepikt door een man uit Uganda. Had het hier wel naar zijn zin, in zo`n grote auto. Best grappig hoe anders de mensen hier zijn; zelfs de buitenlanders, van de grote brede zwarte soort. Deze man was poeslief. Echt aardige vent. Bij zijn werk werd ik eruit gezet.

Ik zag een bordje met `route 1` bij de volgende kruising, dus ging daar maar op af. Eenmaal daar, stond er `route 1, 5km`. Ai. Nou ja, maar op een lopen gezet. Uiteindelijk werdik opgepikt door dezelfde man. `Where you going, brother?`. 26e keer. `You know, you look like Tom Cruise man`. 5e keer. Hij bracht maar naar route 1. Na 2 korte liftjes was ik nog steeds nergens. Toen gebeurde er een wonder: een vrachtwagen stopte. Een vrachtwagen uit Mito, nog wel. `Mito kara?` vroeg ik toen ik naar binnen stapte. De man lachte. `kore kanji wo yomeru ne?!`. Ja, die kanji van Mito ken ik inmiddels wel. Aardige vent, maar hij sprak enorm snel Japans, met dik accent. Ik verstond enkel elk andere woord. Maar genoeg om toch een gesprek te voeren. Zelf ging ik ook steeds sneller Japans praten, en tot mijn verbazing snapte hij het allemaal.

Midden in Kyoto eruit gezet. Stuk gelopen, naar het station. Ik wist dat het lastig zou gaan worden een slaapplek te vinden, met het kouyou seizoen vlak voor de deur. Terug naar hostel van vorig jaar maar, ook al staat die in de Lonely Planet (populaire reisgids voor idioten; in de LP kun je vooral lezen waar je NIET heen moet gaan, dan kun je tenminste al die hopeloos gedisneyficeerde zooi vermijden). Meid kijk me twee keer aan. Ik vroeg in het Japans of ze nog een kamer vrij hadden. Nope. Jammer, zei ik, want ik was hier vorig jaar ook al geweest. Ze keek nog eens naar haar computer. Toen grootste compliment gehad tot nu toe betreffende mijn Japans: `ah, woon je nu in Japan?`. Nee, nog steeds in Nederland, zei ik. Ik legde de reis uit, het doel, de middelen. `We hebben nog een kamer voor noodgevallen...`.

Mijn noodgevallen kamer is heel goed. Een private, terwijl ze hier voornamelijk dorms hebben. Je kunt er de douche horen, zei ze. Maar ja, of ik nu de douche moet horen, of andermans gesnurk... Geen lastige keuze voor mij. Ga morgen een rondje maken in Kyoto, kijken of ik het dit keer wel leuk vind (vond er vorig jaar, op het gigantisch mooie station na, weinig aan).