Fujiedasan: komentowokaku koto niarigatou.kore website wa romaji dake, gomen nasai. Nihonjin no komento ga hitsuyou da yo ne! Ima, matsuyama ni iru. YattoShikoku!Koko de tenki wa hidoi yo! Itsumo ame ga furu.... konshuu waowaranai deshou. Shuumatsuno tenkigadame mo...Demo, shiawase da. Mito kara watakusan atarashii tomodachi wo atta. Ii nihongo renshuu ne?! Takusan intanetto kafe wo taizai shita. Geki yasu to nomimono ga muryoudakedo sentakkijaa nai.Hirokosan no sentakki wa ii da yo!Kinou, nintendo DS wo katta. Pokemon wo asobitai! Sugoi gamu dakedo hiragana dake... dame da, kanji hoshii! Ima orandago no komento o kaku... mata ne!

Kyoto weer uit was een grote uitdaging... Maar niet heus. Toen ik aan de receptionist vroeg waar ik in Kyoto een camping zou kunnen vinden, keek hij me een beetje vaag aan. Die waren er niet. Maar wel in Nara. Geen probleem, want Nara is cool, en dichtbij. Hij vertelde me dat ik er met de trein zo zou kunnen komen. Toen ik vertelde dat ik zou gaan liften, vertelde hij me dat twee van zijn medewerkers diezelfde middag nog op weg naar Hiroshima zouden gaan! Na een belletje was het dus geregeld dat ik met hun mee zou gaan, tot aan Okayama. Want kom op, helemaal van Kyoto naar Hiroshima, dat zou te makkelijk zijn geweest! Toen ik de personen in kwestie ontmoette vertelde me ze dat ze op weg gingen naar de bruiloft van een vriend. Meteen werd gevraagd of ik niet mee zou willen komen. Naar Yamaguchi. Ver voorbij Hiroshima.

Nou ja, omdat ik op reis maar niet te vaak het woord `nee` in de mond neem, bevond ik me dus diezelfde middag om 4 uur in de auto op weg naar Yamaguchi. Dat is net zoiets als om 4 uur smiddags in Rozenburg nog even besluiten om ff heen er weer te rijden naar pak hem beet Parijs. Het was een lange rit. We stonden ook nog eens in de file. Die was zo lang, dat we op een gegeven momen in de berm hebben staan wildplassen, net als overigens alle andere Japanners. Had medelijden met alle vrouwen. Om half 2 `s nachtswerd ik het hotel binnen gesmokkeld, met muts over mijn hoofd. Ze hadden voor 2 man geboekt, en tja... Het is nogal lastig om een blonde gozer ongemerkt naar binnen te krijgen. Toch voor elkaar gekregen. Weer een gratis overnachting.

De volgende ochtend deed een van die jongens een nogal monnik-achtige outfit aan en bleek dat de beste man een Zen Boeddhist was. We gingen dus naar een tempel voor een whatever vorm van religie type bruiloft. Niet dat de Japanners dat zelf zo serieus nemen, het is meer voor de leukigheid, heb ik het idee. Daar zat ik dus, tussen alle monniken, helemaal vooraan, zittend op die typischJapanse manier (dus je moet op je eigen voeten gaan zitten, je benen opgevouwen). Na 5 minuten begon dat toch wel pijn te doen, maar de bruid en bruidegom waren nog nergens te bekennen. De monnik naast me zag mijn strijd en vertelde me dat ik even moest wachten tot na het officiele gedeelte. Heel fijn. Na 20 minuten maakte het allemaal niet meer uit, want ik voelde mijn onderbenen inmiddels toch al niet meer. Toen begonnen die monniken sutra`s op te zingen. Als je gewoon in het publiek zit zal dat allemaal best aardigklinken maar als de gozer naast je keihard `aaaaaa` en `eeeeee` geluiden looptte bleren is het allemaal toch minderfijn. Beetje net als in de karaoke. Maar goed, in aangezicht van de goden zal het allemaal wel mogen. Toen na een minuut of 40 het ja-woord werd gegeven (wat natuurlijk niet gewoon `hai!` is, maar een enorm lange riedel aan semi-ceremoniele woorden), probeerde ik mijn benen weer onder mijn reet vandaan te bewegen. Dat lukte dus niet. Ik had tot op het punt van verlamming daar op die manier gezeten. Met mijn handen greep ik de paal voor me beet en trok me op. Na paar seconden voelde ik het bloed weer stromen en kon ik `lopen`. Ik leek wel dronken. Die monniken hadden er wel lol om. Ook weer meegemaakt.

Na de ceremonie reden we naar een of andere sjieke tent, waar ik enkele culinaire hoogstandjes voor mijn neus kreeg. Die kreeft alleen al was waarschijnlijk meer waard dan alles wat ik op dat punt bij me droeg. Maar ach, dat krijg je alsGOD bent (GOD = Gaijin On Display, oftewel de tentoongestelde buitenlander). Weer werd ik aan verscheidene figuren geintroduceerd, en het bier vloeide weer aardig. Om 3 uur zaten we weer in de auto, terug naar Kyoto. Ik had daar kunnen blijven, maar dan zou ik Shikoku helemaal mislopen. Terug naar Okayama, dus. Eenmaal daar met elkaar een internetcafetje gezocht, en daar de nacht doorgebracht.

De dag erop even bij het Zwarte Kasteel van Okayama gaan kijken. Dit is tot nutoe het mooiste kasteel dat ik gezien heb, ook al is het een reconstructie. Liep echter met mijn bagage rond dus, heb het kort gehouden. De bus gepakt naar de haven, voor de boot naar Shodoshima. Dit Griekenland van Japan is binnenlands befaamd voor de enige plek waar olijvenproductie mogelijk is. En ik haat olijven. Maar goed, ik ging speciaal naar Shodoshima omdat daar een Hollander zit die er een camping heeft. Die vent heeft zijn eigen molen gebouwd waar hij zelf ook in woont, met zijn Japanse vrouw. Op het eiland kreeg ik al snel een lift te pakken van een of andere dame in een sportwagen. Vage vrouw. Moeilijk te beschrijven, maar goed, wilde Engels oefenen. Ze hield van voetbal. Dubai. Een apartement in Ginza, had ze. Dat is net zoiets als in Nederland in het penthouse van de Montevideo wonen. Ik probeerde een beetje te slijmen, maar helaas, haar kaartje met telefoonnummer kreeg ik niet.

Eenmaal op de camping heerlijk in mijn tent geslapen. De dag erop vroeg die man wat mijn plannen waren. Die heb ik natuurlijk niet. Hij waarschuwde me dat er slecht weer op komst was. En in Japan is slecht weer, echt slecht weer. Ik wilde eigenlijk langer op het eiland blijven om het een paar dagen rustig aan te doen, maar dat viel dus letterlijk in het water. En zo werd ik diezelfde dag nog naar de boot gebracht en bevond ik me op weg naar Takamatsu, Shikoku. Eenmaal daar barstte het flink los. Bepakt en bezakt op zoek gegaan naar een internet cafe, en daar heb ik eigenlijk twee dagen doorgebracht. Het heeft ook twee dagen lang nonstop geregend. Wat geshopt. Nintendo DS gekocht, met Pokemon, Revenant Wings, en nog wat vage cheapass spelletjes. Gaat er vooral om dat ze in het Japans zijn, want door te gamen heb ik ook Engels geleerd, dus het is belangrijk dat ik iets mee naar huis neem wat handheld is. Dan kan ik buiten mijn kamer ook Japanse omgeving simuleren. Ook nog de Japanse versie van Harry Potter gekocht, iets wat momenteel helaas nog boven mijn niveau is. Vaag, want in het boek worden literaire karakters gebruikt ver voorbij de 1006 die ik ken. Dat terwijl Harry Potter nauwelijks kwalificeert als zijnde literatuur. Pokemon is enkel in hiragana, dus fonetisch schrift, zonder kanji (karakters). En dat is ook weer irritant, want de kanji zorgen ervoor dat je razendsnel kunt lezen. Met hiragana zit je alle woorden uit te spellen. Het is ook nooit goed.

Vanochtend was het eindelijk droog en ik had het wel weer gezien in Takayama, dus ook al zagen de luchten er nog dreigend uit heb ik een trein gepakt naar het eerstvolgende dorp. Van daar nog 5 kilometer gelopen (die fucking Harry Potter zorgt ervoor dat mijn bepakking nu echt TE zwaar is), naar Sakaide, wat befaamd is vanwege de 6 bruggen naar Okayama. 6 bruggen op een rij, uitgesmeerd over zeker 30-40 kilometer. Indrukwekkend gezicht, maar moeilijk op de foto te krijgen. Tijdens het lopen zag ik ook mijn eerste henro. Dit zijn pelgrims, vaak al op leeftijd, die een pad volgen in een cirkel om Shikoku heen, waarbij ze 88 tempels bezoeken. Zelfs een jonge, fitte man zou er minstens 6 weken over doen om dit traject te voltooien. Maar de bedoeling is dan ook niet om het traject te voltooien; daarom zijn alle mensen die het doen ook al op leeftijd. Morbide, maar toch best romantisch, op een obscure Japanse manier. De eerste persoon die het poogde overleed ook op het traject, maar hij had al meerdere rondjes gemaakt, terwijl hij de geest van een Boeddha najaagde. Ik voel me eigenlijk ook constant in rondjes lopen, in najaging van iets dat er niet is. Ironisch genoeg vertelde de Hollandse man van de camping me iets wat uiteindelijk klopt als een bus: je moet een thuis in jezelf vinden. Als je dat hebt gevonden, maakt het niet meer uit waar je leeft, en hoef je dus ook niet meer van plek naar plek te gaan. Vermoord de Boeddha.

Uiteindelijk was de beste rit van de dag die met een man uit Pakistan. In eerste instantie wilde hij me niet al ver rijden, maar besloot onderweg om me via de snelweg snel naar Matsuyama te sluizen. Daar werd ik er bij de ingang van de snelweg uitgezet. Van daar kreeg ik snel een lift van een dame op leeftijd die het allemaal wel leuk vond. Ik denk dat er in Nederland geen oma zou zien die er ook maar aan denkt om zo`n ongeschoren zwerver als mij mee te nemen. Inmiddels nemen de mensen mijn verhaal met een korrel zout. `Ik kom van Hokkaido`. `Oh, met de trein?`. `Nee, liftend`. `Usooooooooo!!`. Oftewel: `Yeah right. En ik heb de Keizerin ontmoet.`

Ik moet nu naar een kustplaats liften om de boot naar Kyushu te nemen. Ik heb twee opties, en eigenlijk maakt het niet uit welke ik neem. Ik zie wel hoe het uitkomt met liften. Ik ben gewend geraakt aan het liften. Het is verbazingwekkend hoe snel een mens aan zijn situatie went. Het zal raar zijn als er dadelijk ineens geen weg meer is. Als ik enkel nog de zee kan zien, zonder een overkant. De plek waar Japan ophoudt.