In Kagoshima nog even een bezoek gebracht aan Sakurajima, een actieve vulkaan in de baai van Kagoshima. Het is ironisch dat deze berg de naam draagt van de Sakura; als je aan vulkanen denkt, denk je niet direct aan mooie roze bloemetjes. Ik ging er met een Duitse jongen heen en in eerste instantie was het eigenlijk niets meer dan een grote heuvel, dus zo erg onder de indruk waren we niet. Toen we ons omdraaiden hoorden we echter ineens een soort van donderklap en zagen we enorme rookpluimen opstijgen. Wij helemaal onder de indruk foto's staan maken, poserend. Een Japanner die voorbij liephaalde enkel zijn schouders op.

Kagoshima was dat weekend helemaal volgeboekt dus die nacht bevond ik me ineens weer in een internetcafe. Het zou niet de laatste zijn. Vanuit het internetcafe besloot ik om 2 uur snachts dat ik geen zin meer had in liften, en zocht op het net de goedkoopste manier om naar Fukuoka te komen. 2800 yen met de bus. In Japan kun je je buskaartjes kopen bij bijna elke winkel op de hoek van de straat; je reserveert online, schrijft een nummertje op en betaald bij een automaat. En in Japan kun je je buskaartje dus ook om half 3 snachts kopen. Diezelfde ochtend zat ik met weinig slaap in de bus op weg naar Fukuoka. Ik heb weinig gemerkt van de rit.

Fukuoka zelf was de druppel; weer een Japanse stad, weer dezelfde setup, zelfde dingen, zelfde, zelfde, zelfde...... Ik deed geen moeite en marcheerde direct naar de haven. Helaas kon ik pas de boot van de volgende dag nemen. In Fukuoka uiteindelijk gebruik gemaakt van het laatste internetcafe. Het was mooi geweest. Ik had graag langer in Japan willen blijven, maar het geld is simpelweg op. Het budget is al overschreden. Heb op het laatste moment nog wat yen uitgegeven aan wat Japanse boeken, voor de verdere studie thuis.

Boem. En ineens kon ik niets meer lezen, niets meer verstaan. Koreaans is weer gewoon standaard als de meeste Aziatische talen voor mij abracadabra; ik kan er geen touw aan vastknopen. In Busan naar een fatsoenlijke hostel gegaan, op de 15e verdieping van een enorm gebouw. Het was een hele opluchting om in Korea te zijn. Niet alleen vanwege het geld, maar ook vanwege de mensen. Begrijp me niet verkeerd; ik houd van Japan. Het is mijn favoriete land. Maar Japan kent net als alle landen zijn schaduwkanten. Een daarvan is de emotionele onderdrukking. In Korea merk je daar niks van. Mensen duwen je aan de kant. Mensen buigen niet de hele tijd. Vergeleken met Japan is het hier een puinhoop. Overal rommel. But I like it.

Ik kwam de metro uit en kon mijn weg niet vinden. Meteen stond er een Koreaan naast me. Hij heeft me helemaal gebracht waar ik wezen moest. Na de check-in de omliggende omgeving gaan verkennen. Ik kwam op straat een andere verdwaasde buitenlander tegen. Toen ik hem aanspraak bleek hij op weg te zijn naar dezelfde stek, en ook hij had al een Koreaan bij zich, maar die wist zelf net zo min waar heen te gaan. In eerste instantie gedag gezegd tegen die Koreaan, maar hij kwam terugrennen. Hij wilde voor ons een biertje kopen. En wat met een biertje begon, eindigde in Koreaans BBQen, veel soju, en een flinke sessie karaoke (hier noraebang genaamd). In eerste instantie leek het erop dat die Koreaan nog ging winnen ook (ze hebben hier natuurlijk wel een voorsprong) toen hij 93 van de 100 punten scoorde, maar toen ik met flink uitgerekt gekreun Wonderwall opvoerde en de volle 100 scoorde was ik toch nog de kampioen van die avond. Niet dat iemand er wat om gaf, want de Soju (Koreaanse versie van Sake)was ons al naar de bol gestegen, In Japan krijg je in plaats van punten te zien hoeveel kalorien je hebt verband. Ook leuk.

De volgende ochtend zou ik in eerste instantie met dezelfde jongen door de stad gaan lopen, maar uiteindelijk raakte ik aan de praat met verschillende mensen in het hostel, en aangezien die jongen slechts 2 weken op vakantie was, besloot hij maar in zijn uppie de stad in te gaan. Uiteindelijk de stad gaan verkennen met een Taiwanese. We hebben de hele middag nodig gehad om de hoogste berg van Busan te beklimmen, een goede 801 meter. De volgende dag weer met elkaar op stap gegaan. Standaard toeristen dingen gedaan, eigenlijk. Tempels bezocht. De stad beleefd. Voedsel van de straat gegeten (iets wat je in Japan niet echt vaak ziet, behalve bij tempels; in Busan heb je op willekeurige plekken willekeurige tenten (letterlijke tenten) op de straat staan waar je Koreaanse ditjes en datjes kunt eten).

Uiteindelijk vroeg ze of ik zin had met haar mee te gaan naar Gyeongju. Omdat ik geen plan had (ik moet hier nog tot de 14e van december een beetje rondbummen) en je niet snel nee zegt tegen een Taiwanese schone (en dus een uitzondering maakt op de 3-dag regel, oftewel,nooit langer met iemand rond te hangen dan 3 dagen omdat je die persoon dan begint te 'kennen',waat ik een hekel aan heb; ik doe liever elke dag een nieuwe vreemdeling) besloten mee te gaan. Toen we op dezelfde kamer eindigden, het flink koud bleek te zijn snachts (want het is meer een hmmm... 'shack', of hutje, dan een fatsoenlijke plek, iets wat het ook wel weer cool maakt), vonden we uiteindelijk warmte bij elkaar. En toen werd het flink gezellig.

De volgende och... middag rolden we om 3 uur uitgedroogd het hutjeuit, uit noodzaak dus, want we hadden er de hele dag kunnen doorbrengen. We kwamen wat andere mensen tegen; 3 jongens uit de VS maar met Aziatische achtergrond, en een meid uit Maleisie. Ze kwamen er achter dat ze elkaar best konden verstaan als ze Chinees zouden spreken, wat best knap is. Uiteindelijk is Chinees een grotere wereldtaal dan veel mensen zich beseffen. We eindigden, wederom, in de karaoke, en wederom werd er veel Soju genuttigd. Veel Chinese liedjes gehoord (Chinees klinkt gezongen behoorlijk mooi, maar gesproken klinkt het echt vreselijk), en het blijft leuk dat die Aziaten al na een paar shotjes Soju helemaal rood wegtrekken en dronken allerlei kunstjes opvoeren. Ik ben waarschijnlijk de enige die zich nog de hele avond herinnert, alhoewel ik wel moeitehad om nog in een rechte lijn te lopen.

Vanochtend besloten we maar dat we ook nog wat van de toeristische dingen hier willen zien, dus ik geloof dat er zometeen meer tempels op het programma staan. Zij gaat de 4e terug naar Taiwan, dus vanaf dan ben ik weer alleen. Moet ik nog 10 dagen doorbrengen. Maar het is hier allemaal zo goedkoop, en de mensen zijn zo makkelijk, dan ik het helemaal niet meer erg vind. Japan liften was lang. Nu tikken de dagen heel snel weg!