Ik verliet Gyeongju, alleen. Vrouwen.

Onzeker wat met mezelf te doen stapte ik in de bus naar Busan. Na Japan te hebben gelift voelt alles hier veel te makkelijk. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik het ooit moeilijk heb gevonden conventioneel te reizen - door ZuidOost Azie bijvoorbeeld. Het is allemaal zo eenvoudig. Als je lift, dan voel je je reis. Je voelt die afstand. Je loopt eerst kilometers langs de kant van de weg om een plek te vinden die je enkel kiest omdat je niet meer wilt lopen - en dan zie je in dat wat je doet nutteloos is; er bestaat geen 'optimale' liftplek. Sterker nog, ik heb mijn beste ritjes gekregen op plekken dat ik dacht 'ik kom hier nooit meer weg'. Zoals die ochtend dat ik het toilet uitrolde, daaro, in middle-of-nowhere Hokkaido, en langs de weg stond, half 7 sochtends,met 1 auto per 5 minuten -- maar het was wel precies die ene auto die me meenam. Helemaal naar waar ik wezen moet. En dan precies die plekken dat je denkt 'ha, makkie!', dan krijg je allemaal van die liftjes die je naar het volgende dorp brengen, dat je om 3 uur smiddagsnog steeds maar 50 kilometer hebt afgelegd, en je weer druk moet maken waar je die nacht weer eenzaam moet kamperen.

Fuck, ik mis de weg. Ja, het was eenzaam. Maar het was ik en die weg. Die deuren die open gingen. Die gezichten zodra je Japans sprak. Een van mijn mooiste momenten: moe, met 20 kilo aanhangels, lopend langs die weg... En dan die pelgrim zien, aan de overkant van de weg, de andere richting opgaand, net als mij, alleen. En dat hij dan opkijkt, herkent dat je net als hem bezig bent met iets belangrijks, iets persoonlijks, iets wat niet in de categorie fast-food-religious-experience valt, iets wat niemand begrijpt behalve jij en hij, en dat hij dannaar je knikt... Ja, het was klote om dan zo nergens te eindigen, elke dag weer- maar er was dat vage doel, die vage kaap, steeds een stukje dichterbij. Wat een romantisch bestaan. Zoals Nietzsche stelt: je moet van je leven een kunst maken. In onze tijd betekent dat: je moet beter leven dan in de film gebeurd. Wat ze daar meemaken, gespeeld, is niks vergeleken bij wat je echt kunt meemaken.

Nu zit ik elke dag in de karaoke, aan de soju. Eergisteren op Jeju, een shithole van een eiland (ik had moeten weten - iets wat de naam honeymoon island draagt kan NOOIT plezierig zijn), met een of andere Canadese meid, en een heel legioen Zuid Koreaans dames. Ik heb die Canadese meid wel twintig keer de liefde verklaard in verschillende liedjes die die Zuid Koreanen in zaten te voeren. Ze zetten alle liedjes in de wachtrij waar ze helemaal lijp van zijn maar die ze zelf niet kunnen zingen. En die Canadese begon ook steeds meer die blik in haar ogen te krijgen van, nou ja, je weet wel, hoe dat vrouwvolk kijkt als ze iets van je moet. Ze nam James Blunt's 'You're Beautiful'iets te persoonlijk. Matchbox Twenty 'Disease'. Oasis 'Wonderwall'. Britney Spears 'Toxic'. Lady Gaga 'Pokerface'. Ja, ik heb Lady Gaga gezongen. Ik heb inmiddels ook Britney Spears al zo vaak gezongen dat ik haar begin te waarderen - gisteren zat ik zelfs op youtube al die liedjes te luisteren uit mijn schooltijd. Eigenlijk is ze best goed. Maar weet je, in Europa en de VS maakt iedereen zich zo druk om zijn reputatie (iedereen wil de juiste identiteit uitdragen; zo zijn emo's een puur westerse uitvinding, want hier in Azie ben je emo voor de lol; de volgende dag kun je dan weer, in het geval van Zuid-Korea, rondlopen in je Mickey Mouse trui, en een andere dag whatever dan weer in de mode is; mode is datgeen wat we zo lelijk vinden dat we het elke paar maanden moeten wijzigen) dat je dat natuurlijk beter niet kan toegeven. Ik weet zeker dat ik van deze alinea zwaar spijt ga krijgen op mijn bruiloft.

Gelukkig had die Canadese wel humor en kon ze de grap wel begrijpen toen ik suggereerde Marilyn Manson's 'The Beautiful People'te zingen. Die Zuid Koreanse dames keken elkaar verstomd aan en 15 minuten later lag ik in bed.

Op Jeju kon ik de zin niet vinden om actief de toerist uit te hangen, dus ik boekte een tour en liet mezelf overal naartoe rijden. Ik snap ineens niet meer dat mensen dat leuk kunnen vinden. De zoveelste zogenaamde hoogste tempel van Azie (geef mij maar dat kleine tempeltje, verstopt, daar op kaap Sata). Het indrukwekkende strand met helder blauw water (ik konenkel terugdenken aan Sada Misaki, die kaap van Shikoku... Of Shodoshima, met al die olijfbomen,en die molen). Die rots in de branding uit die ene film (doe mij maar die geweldadige oceaan die ik de hele nacht hoorde terwijl ik kampeerdeop het strand vanIwaki). Met zeer veel moeite haalde ik mijn camera uit mijntas om het vast teleggen.

Ik vloog naar Seoul. Geen zin om weerop de boot te zitten en de treinte nemen. Ik geloof het allemaal wel. Het hostel is leeg, en buiten sneeuwt het. Ik houd mijn Japans bij. Elke kans die ik krijg grijp ik aan om Japans te lullen. Zo praatte ik met de tourgids in het Japans -wat een raar iets, een Hollandse jongen, een Zuid Koreaanse gids, converserend in het Japans overonze favoriete aspecten van de Japanse cultuur. Ik kwam gisteren het hostel binnen rollen en daar zat exact dezelfde jongen als vorig jaar. Enorm coole gozer. Uit de VS. Koreaanse achtergrond, gaat morgen op voor de JLPT niveau 1 (hoogste Japanse taaltoets, wow!). Helaas is hij te druk bezig met zijn Japans, anders zouden we wel ergens wat gaan drinken. Ik vermaak mezelf met mijn DS en kimchi, terwijl ik me bedenk hoe ik het avontuur terug in de reis kan brengen.

Met het nieuwe jaar om de hoek meteen een mooie kans voor wat goede voornemens. De mijne dit jaar? Ik ga de lengte van Taiwan liften. Ik maak een bordje met'Zuiden', in het Chinees. Waarschijnlijk zijn de karakters in het Chinees en het Japans exact hetzelfde dus kan ik op hetzelfde bordje het eiland rond. Kan ik ook 'mooi weer' kamperen, dit keer bij temperaturen van 20 graden. Is ook wel nodig, want ik heb geen rode cent meer over. Het is ongelofelijk hoe Japan al je geld opslurpt, ook al lift je en slaap je in internetcafes, wcs en je tentje.

Voorlopigeerst nog een dikke week in het bizarkoude Seoul.