Taipei is een natte boel. Ik beleef hier het meest slechte weer wat ik tot nu toe op deze reis heb gehad. Het is hier volgens mij het regenseizoen, want ik heb in de week dat ik hier ben nog geen zonnestraaltje gezien. Het is in ieder geval wel een verademing om China weer uit te zijn. Vorig jaar was ik meer onder de indruk van China, maar dat komt simpelweg door het in-your-face effect van de confrontatie met een economische gigant. Onder die dikke laag gaat een volk verborgen wat het wiel nog moet uitvinden, om het zo te zeggen. Daar hebben zeal 100 jaar last van. Sure, ze hadden toengrote schepen, om mee tegen de Japanners te knokken. Alleen jammer als je geen mensen hebt die in staat zijn om de schepen daadwerkelijk te manouvreren. Ze hebben hier de snelste treinen ter wereld, maar het spoor stelt ze niet in staat om die snelheden ook daadwerkelijk te halen. China probeert zijn eigen schaduw te vangen. De andere Aziatische volken lachen enkel, ietwat pijnlijk.

Toen 60 jaar geleden de communisten het land overnamen, vluchtte de toenmalige Chinese regering naar Taiwan. En zo is het nu nog steeds. De officiele naam van Taiwan is 'Republiek van China', en er is niemand die het weet. Je ziet het op je immigratiekaartje staan die je moet invullen om het land in te kunnen. Relaties met de Chinezen zijn gespannen, en de Taiwanezen hebben feitelijk geen kant om op te kunnen. Beijing ziet Taiwan als opstandige provincie, Taiwan ziet Beijing als de valse regering. Koude Oorlogen, daar weten ze hier alles van (denk ook aan Korea).

Ik bracht wat tijd door met Tang, De Taiwanese die ik in Korea had ontmoet. Ze kon maar moeilijk weer wennen aan het 'gewone' leven. De toekomst die ineens begint te dringen. Een bekend probleem. Op reis leef je in het nu. Althans, de werkelijke reizigers. Toeristen leven in hun reisgidsen, hun plannen, kortom, hun eigen misere. No battle plan survives contact with the enemy. Op reis kun je makkelijk je leven leiden, maar als je thuis bent zit je ook vast aan plannen, net als de toerist. Je leeft eigenlijk als toerist je eigen leven. Je plant, constant, om geld te krijgen, een diploma, een baan. Het hele moderne bestaan draait om plannen. Maar goed, pogingen om de magie terug te vinden die we in Korea hadden mislukten. Ze keek weg. Je kunt niet altijd winnen.

Die avond ontmoette ik in het hostel een Amerikaan, John. Al wat ouder, rond de 50. Maar we zitten op exact hetzelfde niveau. Dit zijn het type ontmoetingen waar ik eigenlijk stiekem de hele tijd op hoop. En ze zijn zeldzaam. Als je reist, vergroot je je kansen dit type mensen tegen te komen. We besloten Oud en Nieuw samen te vieren. Het was een goede avond. Eerst vuurwerk van de Taipei 101 bekeken. Het was minder spectaculair als ik had verwacht, maar nog steeds bijzonder cool om mee te maken. Het was flink druk op de straten maar toch kregen ze het voor elkaar het verkeer door te laten rijden. Rond 12:05 stopte het vuurwerk en baanden de mensen zich naar de barretjes, cafetjes, disco's, de nachtmarkten. Wij gingen naar een klein barretje en praatte de hele nacht lang over de Engelse literaire traditie, shotjes tequila. Van Rand naar Pynchon, de Brontes naar Joyce. Het is altijd mooi als je met iemand kunt praten die een diepe waardering heeft voor de Victoriaanse periode. Voor Wuthering Heights en ThePicture of Dorian Grey was ik altijd fan van Boeddha en Lao Tzu, erna was ik enkel nog onder de indruk van figuren als Heathcliff en Dorian. Iemand die zijn leven vergooit aan het Boeddhistische nihilisme zal nooit de lengte van Japan liften. Zonde, op God's mooie aarde.

Brak werd ik de dag erna wakker, rond 6 uur. We begaven ons opnieuw naar een cafe, en gingen vrolijk verder. Tarot. Met mijn bewondering voor Aleister Crowley (het zeggen van wiens naam al genoeg is om lampen te laten springen en vlammen te doen doven) enJohn's orientatie richting Paul Case werd het een interessante avond. Zijn aanpak is scholastisch. De mijne praktisch. Ik had meteen zijn aandacht: welke malloot krijgt het voor elkaar een praktische aanpak te ontwikkelen aan de hand van Crowley zijn mystieke teksten? Het is voor de hand liggender dan gewoon voor de Rider-Waite te gaan. Maar het is precies wanneer je Crowley's deck omdraait, als je hem ondersteboven leest, dat je inzichten kunt krijgen die vele malen dieper gaan dan iemand die veilig voor de praktische Rider-Waite gaat. Crowley's adagum 'zoals boven zo ook onder' is de sleutel tot zijn mysterieuze set kaarten: de Geliefden is geen kaart van bevrijding maar van slavernij; de Duivel is geen slavendrijver maar juist de ultieme liberatie. De Hoge Priesteres is enkel bezig met verleiding, de Magier enkel met productie. John bekende niks te snappen van de kaart 'De Maan'... Maar het is juist precies de Maan die het niet-snappen belichaamt. En juist het niet-snappen van de dingen is de basale positie waar elke persoon zich in bevindt. De Dwaas is de ultieme wijze, de Kluizenaar de grootste idioot. Het is de Zen Boeddhist die zich vergrijpt aan vrouwen en drank (en westerse jongetjes meeneemt naar een Shinto Bruiloft)die deze wereld verlaat voor een betere plek, en de Boeddhist die zijn hele leven in een godvergeten klooster zit die nog een keer terug mag komen om het over te doen. Debord: 'when the world is really upside down, the true is a moment of the false'.

Goed, deze mystieke prietpraat zal waarschijnlijk niemand verder iets boeien, maar aangezien ik nu weer in mijn element ben kan ik de verleiding niet weerstaan om er iets over te typen. Mijn reis vindt plaats in zowel de fysieke als de mentale wereld; in de fysieke ga ik van A naar Ben in de mentale ren ik rondjes. Morgen ga ik naar Hualien, John laat me wat plekken zien. Daarna hals over de kop naar Kaohsiung om nog een beetje op tijd te zijn voor mijn vlucht naar Hong Kong. Daar heb ik nog een paar dagen om een 'update rondje' te maken, oftewel, wat bouwprojectie te fotograferen. Gaat ook de eerste keer zijn dat ik een topped-out en fully-cladded IFC mag gaan bewonderen. De lijst 500 meter palen die ik nu heb gezien begint indrukwekkend te worden. Misschien wordt het eens tijd het Midden-Oosten in te duiken (zoals velen nu wel weten was vandaag de opening van de 818-meter hoge Burj Dubai). Als ik thuis ben kan ik in Rotterdam weer gebouwen van menselijke schaal bewonderen. De 158 meter hoge New Orleans die bijna zijn top heeft bereikt en natuurlijk de bouw van Rem Koolhaas zijn 'De Rotterdam', een gigantisch complex van 149 meter dat ze bouwen op de Wilhelminapier.

Als ik weer thuis ben zal ik voor geintresseerden waarschijnlijk een middagje/avondje organiseren waarin ik het beeldmateriaal van de liftreis door Japanlaat zien. Datum zal ik t.z.t. nog wel aangeven. Iedereen die het leuk vindt om dit te komen bekijken is uitgenodigd. Wees niet schuw, allen zijn welkom. Als de mensen die geintresseerd zijn alvast hier een berichtje kunnen achterlaten of mij willen mailen dan weet ik of ik Sake moet inslaan voor 3 mensen, of voor 15 (of voor 183).