Nou, het valt nu allemaal ook wel weer mee - maar toch ben ik inmiddels weer drie inentingen verder. Dat stelt tegenwoordig ook al niks meer voor - misschien heeft het dat eigenlijk nooit gedaan. Maar als je terugdenkt aan vroeger, dat je als klein jochie de school binnen kwam lopen, waar kinderen huilend en schreeuwend werden vastgehouden enkel uit angst voor de naald... Dan voel je je toch weer een beetje op die manier. Je denkt dat er heel wat zal komen. Het gevoel alsof je in het vliegtuig stapt naar een land ver van hier. Maar zonder dat je er eigenlijk erg in hebt is je lichaam weer wat milliliter vloeistof rijker. Weer een obstakel overwonnen. Alhoewel...

Het consult met de arts was dus weer een geslaagd iets. Ik voel me altijd sneller dan de realiteit, en als deze me dan plots inhaalt, ben ik eventjes gedesorienteerd. De beste man begon een heel verhaal af te steken over wat ik allemaal wel en niet moest doen, waar ik dus, hoe raar het ook klinkt, helemaal niet op gerekend had; hij gaf me allerlei adviezen, en keek me heel serieus aan. Het was vrijdagmiddag vier uur, dus ik ging maar niet interessant zitten doen, en zei gewoon zoveel mogelijk 'ja'. Tikkend achter die computer van hem, vroeg hij ineens om mijn reisplan. Reisplan? Heu? In een flits leken al mijn vorige reizen voorbij te komen - de reizen elk zonder reisplan. Toen ik eerder in dit jaar eenmaal op Hong Kong stond, was dat wederom zo'n moment dat de realiteit me ineens inhaalde. Ik vroeg me pas ter plekke af waar ze in Hong Kong eigenlijk mee betaalden, en hoeveel dat dan wel niet waard mocht zijn. Een paar Nederlanders informeerden me over een wisselkoers van 1 op 12. Ahaaaa... ja, juist. Nou ja, ik had uiteindelijk maar blindelings een bedrag ingetoetst bij die pinautomaat, met als gevolg dat ik nu nog met dat vage geld opgescheept zit. Ik zie dat echter als een teken dat ik binnenkort maar even terug moet, en ik zit weldra toch daar in de buurt, dus...

De beste man had hem echt nodig. Dat reisplan. Voor die malariapillen. Nu was ik zelf al net zo ver dat ik wist dat je tegen malaria niet ingeent kunt worden, maar ik hoopte eigenlijk stiekem ook dat zo'n figuur er niet over zou beginnen. Waar de reis nu exact heen ging, informeerde hij nog eens. Ik had het al gezegd: Thailand, Maleïsie, Cambo... Ja, ja. Maar wáár, précies. Ja, weet ik veel. Beetje bij Bangkok in de buurt. Rondhangen bij Kuala Lumpur. Met de trein, van Hanoi naar Ho Chi Minhstad. Via Cathay overstoppen in Hong Kong, eventueel. En wat dan? Cambodja in? Laos? Hoe moet ik dat nou nú weten? Misschien vind ik het er wel helemaal niet leuk. Al dat gedoe. Met die visa, bijvoorbeeld. En nu dat geprik met die naalden, en dat gedoe met die pillen. Dan pak ik toch de eerste de beste vlucht, lekker naar Tokyo? Nou ja, uiteindelijk kwam het er op uit, dat ik maar over een maand nog eens terug moest komen. Vooruit dan maar. Die arts naar de assistent, die de prikken moest geven... 'Meneer heeft zijn reisplan nog niet in orde, hij moet terugkomen'. Voelde me weer net een jongen die zijn huiswerk niet had gemaakt.

Nu zit ik een beetje te dobben. Serieus een reisplan proberen te maken? En dan? Wél of níet expres dwars door malariagebieden, om wél of níet drie maanden lang pillen te moeten slikken? Ik weet toch wel, dat het irrelevant is hoe accuraat het reisplan is; ik zal er toch wel van afwijken. Ik bedenk me nooit van tevoren wat ik de volgende dag ga doen, als ik op reis ben. Daar word ik in de ochtend altijd vanzelf mee wakker. En dat doe ik dan. Ik heb een hekel aan dingen van tevoren zien aankomen. Laat een wildvreemde me maar aanspreken, en als dat niet zo gebeurd, dan spreek ik zelf wel iemand aan. Daar dan achteraan gaan, of tips uitwisselen. En als het dan niks is, met zo'n persoon mee, een kutsmoes bedenken waarom je ineens iets anders te doen hebt. Als ik graag dingen wil zien aankomen, dan blijf ik wel lekker thuis. Dan weet ik, dat ik de volgende dag zeven uur lang tomatenplantjes mag clippen, en dan nog wat uurtjes achter de pc kan hangen, om dan voor het slapen gaan nog wat in een semi-intellectueel boekje te lezen. Zoals het gezegde gaat: een slechte dag op reis is beter dan een goede dag op het werk. En als we het toch over het lezen van boeken hebben, dan die geweldige uitspraak van Augustinus: het leven is een boek, en zij die niet reizen, lezen slechts één pagina. Ja, dat had die man goed gezien. Op die manier weerlegde hij Kant al voor die ook maar kon beginnen met schrijven.

Maar ach, denk ik dan. Wat is reizen dan? Het is niets meer dan je lichamelijk verplaatsen. Kant, die had tenminste een grote geest. Hij mocht dan wel nooit iets van de wereld hebben gezien, maar zijn eigen wereld, dáár was hij heer en meester. En dat is nu de kwintessens. Het subtiele verschil tussen de wereld, of mijn wereld. De wereld bestaat niet, roep ik altijd. Dus daar ga ik niet in reizen, want dat kan niet eens. Mijn wereld, daar reis ik in. Want dit is mijn wereld. Mijn wereld!