Laatste werkdag zit er op, en dus is de symbolische grens bereikt. Vakantie van 6 maanden is voorbij, nu begint 3 maanden lang het echte werken! Toen ik van de bus op weg naar huis liep, kwam ineens B naast me rijden, in zijn bezorgbusje. Ik wist nog niet dat hij daar werk in had, maar dit ter zijde. Met zijn karakteristieke grijns bleef hij wat seconde naast mij rijden zonder dat ik er erg in had. Nadat ik hem had opgemerkt draaide hij het raampje naar beneden en vroeg me hoe ik het had gehad. 'Ik moet nog gaan', antwoordde ik. Ik kan me niet herinneren dat ik B uberhaupt op de hoogte heb gebracht van de reisplannen, maar ach, sensationeel nieuws spreidt sensationeel snel (bovendien ben ik gezegend met het fenomeen 'moeder')! Met diezelfde grijns vertelde hij me jaloers te zijn. 'En terecht', zei ik daar op.

Waar hij zeker niet jaloers op hoeft te zijn is de kopzorgen van de reiziger die op het laatste moment zich gaat bedenken of hij alles wel in orde heeft. Op een of andere manier is er altijd wel een puntje waar je over kunt struikelen. Puntjes die je voorheen totaal niet opmerkte, of die je afdeed als bijzaken, in de euforie van het vooruitzicht van enkele maanden rondtrekken. Zo blijft er altijd de nachtmerrie van het geweigerd worden aan de grens, of het vliegtuig niet inmogen omdat je niet voldoet aan de visumeisen. Maar ach, denk ik dan, ik ga gewoon op goed geluk. Ter plekke improviseren zal toch wel moeten, en uiteindelijk komen deze mentale kwaaltjes allemaal voort uit één bron: de permanente veiligheid waar wij in onze dagelijkse leventjes in verkeren. Een situatie waarin je niet zeker bent van je bedje, is dan al snel bedreigend, in ieder geval voor dat deel van je die niet voor ratio vatbaar is. Die zal dan allerlei 'jamaars' doen manifesteren waar je natuurlijk geen antwoord op hebt. Reizen draait deels juist om het afschudden van deze angst, en de angst simpelweg vertrouwen te hebben in het lot. Redelijke mensen passen ze zich aan aan hun lot, terwijl onredelijke mensen dit niet doen; de gehele menselijke beschaving is een product van onredelijke mensen.

Ik kijk het meeste uit, niet naar tropische stranden, romantische uitzichten over waanzinnige stedelijke of natuurlijke landschappen, goede gesprekken met gelijkgestemde geesten, maar naar, jawel, het wachten op het vliegtuig op Schiphol. Op een of andere manier hebben deze paar uurtjes een kracht die mij keer op keer weer aantrekt. Het heeft een beetje de sfeer van een rondje lopen in Manhattan. Je bent volledig anoniem in een grote massa mensen - zo anoniem ben je zelf niet als je alleen in je bed ligt (er is dan altijd die sensatie van het oog van God, of onheimelijke sensatie van een onverklaarbare aanwezigheid, of welk fantasme dan ook). Als je dan eenmaal weer opgepropt in het vliegtuig zit dan wordt je er meteen weer aan herinnert hoe obsoleet het gezegde 'getting there is half the fun' in onze tijd is. Tot nu toe heb ik echter altijd het geluk gehad naast boeiende mensen te zitten. Zo zat ik op weg naar Hong Kong naast een man die het opstarten van een fabriek in Ho Chi Minhstad moest regisseren. Van Chicago naar New York zat ik naast een professor in de economie, een gesprek wat uiteindelijk bijna profetisch blijkt te zijn geweest. Oh, dat is trouwens nog iets waar ik me eventueel druk om kan gaan maken: die economische ineenstorting van ons leenapparaat. Ach ja. Als landverrader geef ik natuurlijk al mijn spaarcentjes nu uit in een andere regio dan de veilige EU-zone. Aan de vernietiging van het grote boze semi-laissez faire kapitalisme draag ik natuurlijk maar al te graag bij.

Dat gedoe met die malariapillen nam trouwens nog een onzinnige wending: toen ik alsnog met reisplan kwam opdagen, zei de toen dienst doende dokter dat ik het zelf mocht uitzoeken aan de hand van dezelfde kaarten waar die vorige (achter zijn PCtje) ook al naar zat te wijzen! Nou ja, uiteindelijk dus pillen gekregen voor de twee weken in Laos. Alle inentingen heb ik ook overleefd (want er is altijd die 1 op de 250.000 kans van multi-orgaan falen!).

Affijn, nog een weekje me dood vervelen, en dan mogen we weer!