Veel gelopen, veel gezien.

Het vage aan Seoul is het exteem lage aantal buitenlanders. Ze zijn er gewoon bijna niet. Gisteren kwam ik op een hele dag lopen 3 andere toeristen tegen. Vandaag waren het er iets meer, maar dat kwam, zo lees ik nu, omdat dat een plek is waar veel westerse hotels zitten. In ieder geval ben je hier zelf ook een toeristische attractie, en vooral wat jongere Seoulieten gaan helemaal uit hun dak als ze je zien. De jongsten wijzen naar je in de metro, ze hangen uit de raampjes van de schoolbussen om naar je te kunnen zwaaien en studentes (die zijn er hier extreem veel omdat ik hier naast de Katholieke vrouwenuniversiteit zit) worden helemaal blij als ze een hand van je krijgen. Het begon meteen al toen ik gisteren de metro uit liep - een groepje meiden zwaaide meteen. Nu is dat op zich niets bijzonders, maar het werd wel vreemd toen ik ze tegen het lijf bleef lopen. Toen ik met twee Ierse jongens wat ging eten, liepen ze achter ons om ons gesprek op te kunnen vangen. Een beetje Engels oppikken, daar worden ze dol van. Toen de twee jongens vertelden dat ze uit Ierland kwamen, was de reactie een gillerige 'Oh my God, Eieland!'.

Die twee hebben het trouwens goed voor elkaar. Ze begonnen 4 maanden geleden in Dublin, en hebben nog steeds geen vliegtuig gebruikt. Ze zijn hier dus al treinend naartoe gekomen. Ook waren ze nog even in Japan geweest, en uiteraard was hun mening ook dat dit land een tweede bezoek meer dan waard is.

Je ziet hier veel dingen, maar het zijn vooral de kleine dingen die het hem doen. Jongens met Oranje KNVB kleding, spongebob telefoons, Hello Kitty gekte, kortom, ook deze stad is een tempel van het zogenaamde 'Cute Capitalism'. Waar alles in het westen wat meer draait om de 'stoerdere' dingen om de objecten van consumptie een symbolisch lading mee te geven, zo draait hier alles om de aaibaarheidsfactor. Men is vooral op jacht naar dingen die het cuteness ideaal tegemoet komen.

Natuurlijk als echte Nederlander volgt er nog even een paragraaf over hoe belachelijk goedkoop het is. Aan mijn budget ga ik niet eens komen: dan zou ik echt ineens big spender moeten worden. Een kaartje voor de metro naar de meeste bestemmingen kost niet meer dan 1100 Won (€0,62). Eten in een restaurant doe je hier voor zo'n 6000 Won (€3,41). Van het vliegveld naar de stad met high-tech trein kostte me in totaal 5000 Won. Ik slaap hier 5 nachten voor nog geen 100000 Won (€56). Mijn idee dat Korea me veel geld zou gaan kosten (in relatie natuurlijk tot de nog komende landen) is dus duidelijk niet waar.

Geslapen heb ik nog niet echt, in ieder geval niet aan een stuk door. Wennen valt dit keer flink tegen. 's Nachts om 3 uur heb ik de trek van het avondeten, en als ik dan eenmaal om een uur of 9 naast mijn bed sta is die trek ineens verdwenen. De blaren zitten in ieder geval weer op mijn voeten, dus dat toont dat ik al flink wat kilometers gelopen heb. Omdat het stadslandschap vrij heuvelachtig is, telt dat natuurlijk nog zwaarder. Grappige is wel dat, toen ik gisteren mijn 1e heuvel beklommen had (van zo'n, gok ik, 200 meter), ik tot mijn verbazing allerlei sportapperatuur tegenkwam met daarop fanatiek sportende senioren. Slecht ter been of niet, volgens mij is een heuveltje beklimmen hier dagelijkse traditie.

Maar goed, na een dag van flink lopen, is het nu tijd voor een Koreaanse maaltijd!