Net heerlijk gegeten bij een eettentje, na een korte treinreis vanuit Bangkok naar Ayutthaya. Eethuisjes hier zijn meestal nogal goedkoop ingericht en doen voor een westerling vrij 'smerig' aan - sobere gebouwen met wat tuinstoelen en klaptafeltjs. Iedere Thai eet hier - in Bangkok zelf zijn het enkel de toeristen en de upper class die bijvoorbeeld toko's als Burger King of de uprange restaurants bezoeken. Mannen met 'rice boxes' kun je hier ook vaak vinden. Een rice box, zo vertelde een man uit Hong Kong mij (die ook verbleef in het hostel in Bangkok), is een vrouw die, uiteraard voor een vergoeding, met een man meereist naar waar hij maar gaat. Soms kennelijk ook met wat ze hier een 'happy ending' noemen. Het is in ieder geval een raar gezicht, zo'n vieze dikke westerse man met zo'n vrouw, die vaak zelf ook niet de knapste zijn. Hier in Ayutthaya moet ik ze echter nog tegenkomen, maar dat komt vanzelf wel zodra ik de ruines en tempels ga bezoeken. Al etend zag ik op een Thaise tv zender ineens Wouter Bos op het scherm verschijnen. Iets met ING. Ook hier is de financiele crisis aan de orde van de dag.

De treinreis was weer eens wat anders dan die met de NS of de Shinkansen van Japan - hier rijdt de trein elke 5 minuten een stukje om dan 10 minuten stil te staan. De 80 kilometer naar hier deed ik in 3e klas, wat mij 15 baht kostte (zelfs het croissantje op het station was duurder). Houten bankjes, open ramen, geimproviseerde ventilators gemonteerd aan het plafond. In ieder geval had ik het al snel naar mijn zin. Al hobbelend langs de sloppen van Bangok, geimproviseerde hutjes van golfplaten, en daarna langs de rijstvelden met palmboompjes, hutjes en zwemmende kinderen die naar de trein zwaaien. De vriendelijke mensen in de trein maakten zich al snel bezorgd om mij, en met wat handen en voeten werk hielpen ze me bij het juiste station de trein uit. Ik zag er ook al wat witjes uit, want ik heb dankzij die airco in dat hostel in Bangkok een griepje opgelopen - droge keel en hoofdpijn. Met zijn 8en op een kamer liggen zorgt er voor dat iedereen bij nachtelijke binnenkomst aan de temperatuur gaat zitten kloten, waardoor het van 30 graden naar 21 graden gaat en andersom. Niet echt goed voor je gezondheid dus. In ieder geval slaap ik nu op mijn eigen kamertje - een aan elkaar geschoven tweepersoonsbed, tv, eigen douche en dat al voor slechts 450 baht. De directe omgeving is niet echt bijzonder, maar dat zorgt er wel voor dat het lekker rustig is. Om een hoekje vond ik bij elkaar al wat ik nodig heb: een 7-eleven die pepsi twist verkoopt, een buitengewoon goed internet cafe met luxe stoelen voor 15 baht/uur, en een eettoko.

De tuktuk bestuurder die mij naar het hotel bracht loste mijn belangrijkste vraag ook meteen voor mij op: wat ga ik hier doen? In een dorp zonder vervoersdiensten is de enige optie die je hebt de tuktuk of een fiets. De beste man stond in ieder geval meteen al klaar met zijn diensten en gaat me morgen tussen 9 en 1 wat van de tempels laten zien. Dan kan ik dan besluiten welke tempels boeiend genoeg zijn om nog een bezoekje te brengen. Overmorgen zal ik waarschijnlijk naar het zomerpaleis gaan in het dorpje een stationnetje terug. Daarna verder naar Lopburi, verder richting het noorden, de stad van de aapjes. Wikitravel deelt de hotels hier in in twee categorien: de plekken met veel aapjes, en die met weinig aapjes. Bij geen van beiden is het werkelijk handig en raampje open te doen, want voor je het weet hangt er een aapje in je kamer. Dat wordt lachen dus.

Zometeen ga ik mijn dutje van vanmiddag vervolgen en hopen dat ik me morgen ietsje beter voel. In ieder geval ruil ik de airco in voor een ventilator, en hoop maar dat dit me wat minder van slag brengt.